Wojna stuletnia w Crusader Kings II | Oficjalne scenariusze poradnik Crusader Kings II

Wojna stuletnia

Podczas wojny stuletniej istnieją tylko dwie strony konfliktu - Anglia oraz Francja. Chociaż żadna z nich początkowo nie toczy z drugą wojny, konflikt jest w zasadzie nieunikniony.

Anglia - Edward III

Anglicy dysponują znaczną przewagę w armii, w związku z czym nie będą mieli większych problemów z pokonaniem Francuzów. Atak warto poprowadzić z dwóch stron - poprzez kanał La Manche (tam należy przerzucić większość sił z Wysp) oraz w rejonie Bordeaux (gdzie jest skrawek Angielskiej ziemi). Przeprowadzając natarcie z dwóch stron, można w miarę łatwo oskrzydlić przeciwnika i wziąć go w kleszcze (czyli zaatakować z dwóch stron).

Trzeba być ambitnym!

Wróg będzie dysponował bardzo dużymi armiami - zapewne po 10 tysięcy żołnierzy każda. Zadbać należy o to, aby każdy z oddziałów gracza był co najmniej tak samo liczny - tylko wówczas będzie mógł mierzyć się z przeciwnikiem. Mimo to, warto rozejść się dość szeroko po terenie wroga - przyspieszy to tempo zdobywania jego włości. Należy przy tym zauważyć, że większość francuskich zamków ma bardzo duże garnizony (około 2000 ludzi), przez co ich zdobycie będzie czasochłonne i wymagające pod względem ilości oblegających.

Jeden z ataków warto poprowadzić z południa - powinno zaskoczyć to przeciwnika.

Wojna stuletnia nie wymaga zbyt wiele finezji - chodzi o to, by zmiażdżyć przeciwnika samą masą swoich wojsk, a równocześnie zdobywać jego zamki. Przydają się tutaj najemnicy, którzy znacząco zwiększają liczebność armii angielskich, będąc równocześnie stosunkowo tanią siłą. Warto z nich korzystać.

Francuzi spodziewają się desantu - należy zmiażdżyć ich ilością wojsk.

Podczas walki z Filipem VI (królem Francji) warto również pobawić się w lekki sabotaż - jak najbardziej psuć jego stosunki z podwładnymi (umiejętność kanclerza) oraz mordować co ważniejszych wielmożów, a nawet samego króla (nie zakończy to wojny!). Potrafi to być bardzo przydatne, zwłaszcza, że zastępca Filipa będzie musiał walczyć ze zbuntowanymi wasalami.

Francja - Filip VI

Chciałoby się coś napisać o bohaterskiej obronie Francuzów, ale nie ma to najmniejszego sensu - nie powinni oni w ogóle przystępować do wojny. Przeciwnik dysponuje ogromną przewagą liczebną, dużymi zasobami gotówki oraz wpływami. Ponadto ma tę zaletę, że nie musi martwić się o rezultat wojny - nawet, jeśli przegra, nie stanie się nic strasznego (straci tylko prawa do korony Francji). Jeśli przegrają Francuzi, Anglia podbije cały kraj - stawka jest więc wysoka.

Syn Edwarda również posiada prawa do korony Francji.

Czy istnieje wyjście z tego impasu? Tak - wystarczy zamordować króla Anglii - Edwarda III oraz jego syna (który tez posiada roszczenia do korony Francji). W ten prosty sposób można zakończyć konflikt, który normalnie trwałby wiele lat, a kończył się (w najlepszym wypadku!) zachowaniem status quo. Dlatego też lepiej jest zakończyć sprawę raz, a dobrze - właśnie skrytobójstwem.

Najazd Anglików i wojna domowa - czego chcieć więcej?

Gdyby któryś z graczy czuł chętkę, by jednak spróbować swoich sił w starciu z Anglikami, krótka uwaga - Edward III zrobi wszystko, by przejąć władzę, posunie się nawet do skrytobójstwa. Co ciekawe, jeżeli król Francji umrze, wojna wcale się nie skończy - toczy się bowiem o królestwo, które jest czymś więcej niż prywatną własnością. Oczywiście w momencie, w którym Filip VI wyzionie ducha, a władzę przejmie jego syn, prawie wszyscy jego wasale zbuntują się, wypowiadając mu wojnę domową. Z taką opozycją nie ma już żadnych szans - gracz musi przegrać.