Trzecia krucjata w Crusader Kings II | Oficjalne scenariusze poradnik Crusader Kings II

Trzecia krucjata

Świat pełen wyzwań.

Trzecia krucjata stanowi w zasadzie sandbox - żadna ze stron nie toczy wojny (przynajmniej początkowo), nie ma też narzuconych celów czy nawet roszczeń. Tylko od gracza zależy, co będzie chciał zrobić.

Władcy Europejscy

Anglia, Francja, Niemcy i Węgry to państwa, które są zajęte swoimi sprawami i nie muszą brać najmniejszego udziału w wydarzeniach na Bliskim Wschodzie. W zasadzie nie mają też w tym żadnego interesu, ponieważ nie posiadają stosownych roszczeń. Z tej też przyczyny zwykle lepiej potraktować grę tymi frakcjami jak zwykły sandbox - czyli samemu wyznaczyć sobie cel i sposób jego realizacji.

Na początku gry warto zmniejszyć ilość własnych potomków.

Niezależnie od tego, co chce się robić, jak zwykle warto rozpocząć zabawę od uspokojenia nastrojów społecznych - dobrze nadaje się do tego rozdawnictwo tytułów (tak ziemskich, jak i honorowych) oraz łapówkarstwo. Kiedy ma się to już za sobą, można przystąpić do właściwej gry. Warto zwrócić w tym momencie uwagę na to, że wielu spośród wasali nie posiada żadnych potomków, przez co ich włości wrócą do gracza po ich śmierci - warto to wykorzystać, przyspieszając zgon bezdzietnych poddanych.

Jeruzalem

Królestwo Jerozolimskie to prawdziwie oblężona twierdza - gra tą frakcją to niemal nieustanna obrona przed hordami niewiernych. Jest to bardzo problematyczne, ponieważ większość terenu państwa również jest muzułmańska, a co za tym idzie - często się buntuje. Dlatego też szybkie nawrócenie poddanych z pewnością stanowi tu pewną podstawę.

Większość mieszkańców państwa to muzułmanie - bez zakonów i najemników trudno utworzyć sensowną armię.

Jedyna nadzieja Jerozolimy tkwi w zakonach rycerskich - można je powoływać niewielkim kosztem wiary, a jeśli gracz jest stroną broniącą się, utrzymanie oddziałów będzie bardzo tanie. Również sami wasale potrafią być tu bardzo pomocni - nieraz zwerbują więcej oddziałów, niż sam król.

Ten komunikat pojawia się tak często, że przestaje się zwracać na niego uwagę.

Mimo to, gra Jerozolimą nie należy do zbyt atrakcyjnych - nawet jeśli zabezpieczy się kraj odpowiednimi sojuszami, cała gra będzie polegać na nieustannym bronieniu swoich włości. Trudno prowadzić tutaj jakąś bardziej zaawansowaną politykę - głównym problemem są zawsze tysiące Arabów najeżdżające gracza ze wszystkich stron.

Bizancjum

Cesarstwo Bizantyńskie jest w podobnej sytuacji, co Jerozolima, ale nie może liczyć na zakony rycerskie ani sojuszników z Europy (katolicy nie przepadają za prawosławnymi). Co więcej, cesarz musi liczyć się z bardzo dużą opozycją wewnątrz państwa - wynika to głównie z wysokiego autorytetu władzy, który należałoby jak najszybciej obniżyć.

Wasale będą głosować przeciwko, nawet, jeśli nowe przepisy będą działać na ich korzyść.

Bizancjum nie posiada żadnych roszczeń względem innych państw ani nie toczy żadnej wojny - rozgrywkę może więc prowadzić w dowolny sposób. Wskazane jest rozpoczęcie zabawy od uspokojenia nastrojów społecznych - zwłaszcza przy pomocy rozdawnictwa tytułów oraz złagodzenie praw. Następnie można pomyśleć o podboju państwa Rum (jest niezależne od obu kalifatów, więc stanowi stosunkowo łatwy cel). Zdobyczne ziemie powinny otworzyć graczowi wrota do dalszej ekspansji.

Gruzja może być cennym sprzymierzeńcem w wojnie z niewiernymi - zwłaszcza z państwem Rum.

Jedynym państwem, z którym można utworzyć w miarę stały sojusz, jest Gruzja - prawosławne królestwo na wschód od Bizancjum. Nie należy jednak traktować tego sojusznika nazbyt serio - nie jest to jakiś tytan wojenny, a raczej niewielki pomocnik w bitewnych zmaganiach.