Książe dzielnicowy w Crusader Kings II | Droga na szczyt poradnik Crusader Kings II

Książe dzielnicowy

Książęta, chociaż wyraźnie ustępują monarchom w kwestii prestiżu i możliwości, to jednak dysponują całkiem sporym zakresem władzy i uprawnień. Wielu władców na wschodzie Europy (głównie na Rusi) pozostaje książętami do końca gry, nigdy nie sięgając po koronę - zwyczajnie nie jest im ona potrzebna. Mimo to, pamiętać trzeba, że książęta mogą władać jedynie postaciami o niewielkim znaczeniu (I i II stopnia - patrz Słowniczek) - wszyscy monarchowie oraz inni władcy dzielnicowi będą całkowicie poza ich zasięgiem. Z tego też względu, zdobycie korony powinno być priorytetem i głównym celem w planach każdego rządzącego.

Ruscy książęta rzadko sięgają po koronę.

Władzę kumulować można na wiele sposobów. Część z nich jest taka sama, jak w przypadku hrabiów (patrz poprzedni rozdział), ale reszta stanowi nową jakość, z którą gracz powinien się oswoić. Przede wszystkim, jako elektorzy w wielu państwach, książęta mogą zostać wybrani na monarchów. Ponadto, jeśli dysponują odpowiednio dużym terytorium wchodzącym w skład królestwa de jure, to mogą uzurpować sobie (lub utworzyć) jego koronę. Znaczna część książąt jest ze sobą blisko spokrewniona, przez co ataki skrytobójcze również mogą okazać się dobrym rozwiązaniem. Istnieją również bardziej skomplikowane metody (jak najazd czy mariaż), ale zostały już opisane w innych rozdziałach podręcznika (Ród: Jak zdobyć tytuł dzięki mariażowi oraz Militaria: Jak wypowiedzieć wojnę?).

Elekcja

W państwach o ustroju elekcyjnym (jak na przykład Święte Cesarstwo Niemieckie) istnieje możliwość zdobycia władzy dzięki głosowaniu. Aby osiągnąć ten cel, należy przypodobać się elektorom, których lista znajduje się w wykazie wasali suwerena (ikonka korony informuje o statusie elektora). Najprostszą metodą przekonania głosujących jest oczywiście wręczenie odpowiednio dużych łapówek, ale przydają się też pewne mniej bezpośrednie metody. Szczególnie sprawdza się tutaj imponowanie władzą - jeśli gracz w krótkim czasie zdobędzie wiele ziem w państwie, albo powiększy jego terytorium o nowe nabytki, część elektorów zacznie na niego głosować. Szacunek budzą również krucjaty oraz walka z niewiernymi. Jeśli któryś z elektorów szczególnie sprzeciwia się wyborowi gracza, warto zastanowić się nad jego zabiciem albo podbiciem go (jako postać zależna od gracza nie będzie posiadał prawa głosu).

Dzięki elekcji można z księcia awansować od razu do cesarza.

Oczywiście aby móc zostać wybranym, należy być księciem dzielnicowym w obrębie państwa, w którym funkcjonuje ustrój elekcyjny (patrz: Ród: Dziedziczenie: Elekcja) albo przynajmniej krewnym obecnego władcy. Oznacza to, że postaci spoza państwa mają duży problem z uzyskaniem w nim władzy - muszą bowiem najpierw przejąć jakąś jego część (co najmniej jedno księstwo) a następnie przekonać do siebie elektorów. Mimo to, jest to możliwe, o ile gracz jest odpowiednio cierpliwy i skrupulatny.

Podbój

Kolejnym sposobem na powiększenie zakresu władzy jest prosty podbój - działa to podobnie jak w przykładzie z hrabią (patrz poprzedni rozdział). Książęta mają jednak tę przewagę, że mogą z dużą łatwością wypowiedzieć wojnę monarchom i... liczyć przy tym na sukces (szczególnie, jeśli przeciwnik jest osłabiony). Sporym plusem książąt jest też to, że bez większych problemów mogą zawalczyć o obalenie swego władcy i samodzielne wstąpienie na jego tron - tak, jak zostało to opisane w rozdziale Militaria: Jak wypowiedzieć wojnę: Przejęcie korony.

Może tym razem to Wielkopolska zjednoczy królestwo?

Jeśli posiada się mariaż z dziedziczką jakiegoś królestwa, oczywiście warto zawalczyć również o nie - każda korona jest dobra. O tym, jak ją zdobyć, napisano w rozdziale Ród: Jak zdobyć tytuł dzięki mariażowi? Oczywiście nie trzeba się w tym przypadku ograniczać do zamachów - jeśli synowi gracza należy się korona z racji praw dziedziczenia, to można również podjąć o nią wojnę (Militaria: Jak wypowiedzieć wojnę: Prawo wasali do ziemi).

Zamach

Najprostsza ze wszystkich metod pięcia się na szczyt polega na odpowiednim kierowaniu skrytobójcami - dzięki kilku szybkim cięciom można zagarnąć ogromne tereny, a czasem nawet koronę. Szczególnie wyraźnie widać to w przypadku książąt na Rusi - większość z nich to bracia albo kuzyni. Grając jednym z nich, zwykle wystarczy zabić pozostałych, aby przejąć ich ziemie. Jeszcze ciekawiej działa to na półwyspie Iberyjskim - w roku 1066 większość mieszkających tam królów to rodzeni bracia - jeśli zginie któryś z nich, to pozostali przejmą po nim władzę.

Skoro można przejąć włości po synu, to czemu z tego nie skorzystać?

Gdyby zwykłe, zastane już koligacje rodzinne nie wystarczały, zawsze można wspomóc się przy pomocy mariażu. Biorąc ślub z dziedziczką innego państwa, a następnie mordując pozostałych pretendentów do tronu, można stosunkowo łatwo sięgnąć po koronę. O tym, jak to zrobić, napisano w rozdziałach Ród: Jak zdobyć tytuł dzięki mariażowi? oraz Droga na szczyt: Hrabia: Metoda skrytobójcza. W razie wątpliwości, zawsze warto zajrzeć do sekcji Dyplomacja: Skrytobójstwo.

Utworzenie królestwa

Jeśli posiada się większość terytorium jakiegoś królestwa de jure (zobaczyć je można dzięki odpowiednimi filtrowi przy minimapie), a nie zostało ono jeszcze powołane do życia, to można je utworzyć. Najlepiej widać to na przykładzie księcia czeskiego - zajmuje on praktycznie cały obszar królestwa Czech (de jure), ale ani on, ani nikt inny nie posiada korony. Wystarczy więc zgromadzić odpowiednią ilość pieniędzy i punktów wiary, a następnie powołać do życia nowy twór państwowy. W ten sposób książę Czech stanie się ich królem (screen poniżej).

Czesi mogą bardzo łatwo utworzyć królestwo - posiadają wszystkie wymagane włości.

W bardzo podobny sposób działa to również w innych państwach - jeśli gracz zgromadzi ponad połowę ziem jakiegoś królestwa, będzie mógł je utworzyć. Zwykle wiąże się to z pewnymi podbojami i licznymi mariażami (królestwa de jure są zwykle dość duże), ale jest to bardzo opłacalne.

Zachowanie państwa w całości

Nowym problemem, który pojawia się podczas gry księciem, a który jest obcy dla większości hrabiów, to kwestia utrzymania państwa w całości. Zaznaczyć należy, że wasale księcia są stosunkowo słabi, przez co rzadko się buntują - nie są więc zbytnio kłopotliwi (dopiero królowie muszą się z nimi liczyć). Szkopuł tkwi w czymś zupełnie innym: mianowicie w tym, że jeden książę nie może władać innym księciem (ponieważ obaj posiadają równy status). Oznacza to, że jeśli gracz odda któremuś z podwładnych choćby jedno księstwo, stanie się ono zupełnie niezależnym, autonomicznym państwem. Wniosek jest prosty - gracz powinien kumulować w swoich rękach jak najmniej księstw (ich wzrost jest nieunikniony w czasie ekspansji!), ponieważ każde kolejne oznacza wzrost niepokojów społecznych (-10 do stosunków za każde księstwo powyżej drugiego). Jedynym długotrwałym sposobem na zaspokojenie wasali jest rozdanie im księstw - to jednak wiąże się ze stratą kontroli nad nimi. Błędne koło?

Oto wszystkie królestwa de jure - wystarczy sięgnąć po ich koronę.

Rozwiązanie problemu jest bardzo proste - należy zostać królem. Monarcha może kontrolować podległych sobie książąt, przez co nadawanie im kolejnych włości nie wiąże się wcale z utratą kontroli. Dlatego też zdobycie korony jest absolutną podstawą dla każdego księcia - bez niej nie będzie mógł kontrolować dużych połaci terenu.