Armia i walka | Militaria w Crusader Kings II poradnik Crusader Kings II

Armia i walka

Każde hrabstwo posiadane przez gracza generuje pewną liczbę oddziałów. Ich ilość można zwiększyć dzięki odpowiednim budowlom (patrz: Ekonomia: Rozbudowa włości i zwiększenie zysków) oraz prawom (Prawa), chociaż nie bez znaczenia pozostają też stosunki międzyludzkie - im bardziej wasale lubią postać gracza, tym więcej wojska mu dostarczą. Dobry władca powinien więc umieć zachować równowagę pomiędzy szacunkiem poddanych a zachowaniem sporej ilości ziem - tylko takie połączenie pozwoli mu na zgromadzenie dużych, niezwyciężonych armii.

Wasale zwykle posiadają więcej wojska, niż ich władca.

Wojska wytwarzają się same w każdej z włości zależnych od gracza - również tych niebezpośrednich (należących do jego wasali). Aby zwerbować wojowników, należy kliknąć na wybraną prowincję a następnie wybrać ikonkę zaciągu do armii. Jeśli graczowi nie chce się tyle klikać, może rozesłać wici do wszystkich żołnierzy w królestwie, wybierając przycisk wojska w menu u góry ekranu (screen powyżej). Należy przy tym jednak pamiętać, że wojska, które od dłuższego czasu tułają się po krainie, robią to coraz mniej chętnie. Ich dowódcy będą stopniowo tracić respekt do władcy, co może skończyć się buntem. Najszybciej denerwują się mali właściciele ziemscy, a największą cierpliwością wykazują się królowie i książęta. Nawet im nie należy jednak ufać - zmęczony żołnierz to niepewny żołnierz. Dlatego też, kiedy kurz przysłoni już bitewne pola, należy rozesłać chłopców do domu - stopniowo będą się uspokajać, dzięki czemu szybko staną się gotowi do kolejnych kampanii.

Obrońca otrzymuje premię do morale, jeśli walczy na górzystym terenie, a agresor dostaje karę, jeśli przekroczył rzekę.

Aby zrozumieć działanie różnych rodzajów wojsk, najpierw trzeba przypatrzeć się przebiegowi bitwy. Ta odbywa się bez udziału gracza - o wszystkim decyduje liczebność oddziałów, ich jakość i rozstawienie. Gracz może przed bitwą podzielić swe wojska pomiędzy trzy różne flanki, jednak nie ma to w zasadzie większego znaczenia - zwykle i tak najbardziej opłaca się stworzyć jeden, mocny klin i to nim zaatakować wroga. Takie rozwiązanie niweluje też problem niekompetentnych dowódców - na czele poszczególnych flank (optymalnie: jednej) stoją zawsze najwybitniejsi generałowie z całej armii. Od samej formacji ważniejsze jest więc zrozumienie mechaniki walki, która przebiega w trzech fazach: ostrzału, walki w zwarciu oraz pogoni. W pierwszym etapie biorą udział głównie oddziały strzelające oraz niewielka ilość wojsk kontaktowych - jeśli wróg nie posiada takich formacji, ponosi straty nie mogąc się odgryźć. Druga faza polega na bezpośredniej walce wszystkich oddziałów ze sobą, a trzecia - na ściganiu pokonanego przeciwnika. Jak więc widać, należy tak dobierać środki, aby jak najlepiej spełnić założony cel.

Flankami wewnątrz armii można oczywiście manipulować.

Przykładowo, jeśli przeciwnik posiada armię większą niż ta należąca do gracza, to nie warto rzucać przeciwko niemu zbyt wiele kawalerii - nadaje się ona bowiem głównie do pościgu, który w takiej sytuacji jest raczej wątpliwy. Lepiej postawić na pikinierów, ciężką i lekką piechotę oraz łuczników - w dużych ilościach powinni oprzeć się wrogiej nawale i złamać morale wroga. Dopiero wówczas można zdecydować się na podjazd oddziałem z konnicą, która wykończy uciekającego przeciwnika. Posiadane przez siebie wojska można oczywiście dzielić i przenosić, czemu służy specjalna ikonka (screen powyżej), jednak nie istnieje możliwość przenoszenia pojedynczych formacji (np. łuczników), a jedynie całych zgrupowań (np. armii ze Śląska).

Formacje dzielą się na kilka kategorii, które opisane zostały poniżej:

Od lewej: lekka piechota, pikinierzy, łucznicy, ciężka piechota, lekka kawaleria, konni łucznicy i ciężka kawaleria.

Lekka piechota - podstawowy rodzaj wojsk, sprawdzający się nieźle we wszystkich zadaniach, ale w żadnym nie wyspecjalizowany. W porównaniu z lepszymi oddziałami znacząco traci na obronie.

Pikinierzy - świetnie sprawdzają się w obronie (dużo punktów życia i silny atak w zwarciu), ale absolutnie nie nadają się do akcji ofensywnych ani pościgów.

Łucznicy - atakują jako pierwsi, zadając duże obrażenia, ale potem nie biorą praktycznie żadnego udziału w bitwie. Z racji niewielkiej ilości punktów życia często giną (szczególnie, jeśli są ścigani po przegranej bitwie).

Ciężka piechota - bardzo odporny oddział, nadający się jednak tylko do walki w zwarciu - nie bierze udziału w pierwszej fazie bitwy, a w czasie pościgów zostaje w tyle.

Lekka kawaleria - słaba w pierwszej fazie walki, przeciętna w drugiej, ale doskonała w trzeciej. Mimo pozorów, dysponuje całkiem zadowalającą ilością punktów życia.

Konni łucznicy - sprawdzają się we wszystkich fazach bitwy, ze szczególnym uwzględnieniem początkowego ostrzału oraz końcowego pościgu. Oddział ten jest typowy dla muzułman i ludów stepowych, jednak chrześcijańscy władcy mogą go wynająć w charakterze najemników.

Ciężka kawaleria - bardzo odporna jednostka, doskonała w czasie pościgu oraz bezpośredniego starcia. Niestety, rycerze wymagają wysokiego zaawansowania zamku, przez co rzadko można ich zwerbować.

Zakony pojawiają się dopiero na pewnym etapie gry - nie są dostępne od początku.

Jak jeszcze można podzielić oddziały? Obok regularnych wojsk występują też najemnicy oraz zakony rycerskie. Ci pierwsi pochłaniają ogromne ilości złota, jednak pojawiają się od razu i to w dużych ilościach. Należy jednak pamiętać o tym, że służą jedynie dla pieniędzy - jeśli nie otrzymają żołdu, zbuntują się. Z tej też przyczyny warto czasem wytracić najemników na murach wrażych zamków - ich oddziały skruszeją błyskawicznie (oszczędzając gotówkę), a zdobyte włości z pewnością się przydadzą.

Co zaś do zakonów rycerskich, to najmuje się je za punkty wiary, a walczyć mogą jedynie z niewiernymi (odmawiają starć z wyznawcami tej samej religii). Wielką zaletą krzyżowców jest to, że nie pobierają oni żołdu od swego władcy, jeśli walczą na terenie innowierców, a gracz jest obrońcą wiary (stanowią przez to stosunkowo tanią siłę wojenną). Oczywistym minusem jest to, że rekrutować ich można jedynie w czasie krucjat i dżihadów i dostępni są jedynie dla katolików (prawosławni nie mogą korzystać z zakonów rycerskich).