PARYŻ rok 1996 - część 3 | Strażnik Czasu poradnik Strażnik Czasu

Ostatnia aktualizacja: 9 października 2019

Tak, teraz coś innego... Podszedłem do agenta pilnującego profesora i przy pomocy znalezionej miarki zmierzyłem go. Opowiedziałem mu bajeczkę o badaniach i nawet w nią uwierzył... Teraz, by upewnić się, że konserwator śpi odpowiednio mocnym snem, użyłem nadajnika. Na szczęście nie obudził się. Kluczem od dyrektora otworzyłem drzwi do zamku i wszedłem do środka. Straszno tu, prawdziwy zamek grozy...

Przyjrzałem się uważnie figurze rycerza. Wpadłem na pomysł, by przy jej użyciu przygotować małą pułapkę na goryla Santusowa. Czas działać.

Kluczem do rur ustawiłem rękę rycerza dokładnie na tej wysokości na jakiej agent ma głowę i włożyłem do niej żelazny drąg zabrany z łabędzia. Po takim uderzeniu goryl długo się nie podniesie... Teraz muszę ich tu zwabić...

Podszedłem do kasjerki i zapytałem ją, robiąc niewinną minkę, o zepsute głośniki, a następnie zobowiązałem się do ich naprawy. Włożyłem nowe bezpieczniki do szafki i głośniki zadziałały. Teraz ja miałem prośbę do kasjerki. Prośbę o zwabienie Santusowa do zamku grozy... Kiedy agent usłyszał zapowiedź o atrakcjach tegoż zamku pobiegł tam w te pędy. Oczywiście z profesorem... Ja też tam się udałem, ale niestety konserwator był już obudzony. Musiałem jakoś go odciągnąć... Od czego nadajnik! Opowiedziałem bajkę o usterce atrakcji numer 47 i po chwili droga do zamku była wolna.

Agent spał dość ciężkim snem, ale mimo wszystko profesor bał się ze mną rozmawiać. Dopiero kiedy goryla zakułem w kajdanki i wspomniałem o Swietłanie, Santusow zgodził się na rozmowę. Wyszliśmy na zewnątrz i tam opowiedziałem mu o wszystkim. Początkowo mi nie wierzył, ale z czasem... A potem znowu, błysnęło, huknęło i...