14. Command & Conquer. Przypominamy najlepsze gry lat 90.
Spis treści
14. Command & Conquer
Tak – szczególnie duży interfejs może przeszkadzać osobom przyzwyczajonym do współczesnych standardów.
CZY WARTO TERAZ ZAGRAĆ?Niby to absolutna klasyka RTS-ów, ale równie dobrze można odpalić chociażby Red Alerta, który jest rozbudowanym klonem C&C.
CZY GRĘ MOŻNA KUPIĆ?Na dwunastą rocznicę serii EA udostępniło grę za darmo. W wersji fizycznej można ją dostać w kolekcji z paroma innymi odsłonami cyklu.
Choć nieco na wyrost są stwierdzenia, że studio Westwood, tworząc Command & Conquer w 1995 roku, dało strategiom czasu rzeczywistego rację bytu (zrobiło to bowiem trzy lata wcześniej, przy okazji Dune II), nie można jednak zaprzeczyć faktowi, iż to jeden z najważniejszych tytułów w historii gatunku. Przy pierwszym zetknięciu zachwycał filmowością: nakręcone specjalnie na potrzeby gry przerywniki dziś co prawda potrafią osłabić fatalnym aktorstwem, ale dwie dekady temu dawały radę. Sama fabuła także była dość ambitna: została osadzona w niedalekiej przyszłości, gdzie dwie frakcje walczyły o kontrolę nad tajemniczą substancją zwaną Tiberium, zaś za inspirację twórcom posłużyła historia najnowsza.
Przede wszystkim jednak liczyła się rozgrywka, która na nowo ustaliła reguły w gatunku RTS-ów. Dwie strony wojny różniły się praktycznie wszystkim: jednostkami, budynkami, preferowanym stylem walki... Dodatkowo Command & Conquer nie wymagało tylko dobrze działającego zmysłu strategicznego, ale i szybkiego podejmowania decyzji, zwracania uwagi na to, co dzieje się na różnych frontach toczonej w danym momencie bitwy, oraz symultanicznego myślenia nad kolejnymi etapami rozwoju budynków. To produkcja, która potrafiła rzucić nam naprawdę trudne wyzwanie, ale dzięki dobrze pomyślanej mechanice nigdy nie doprowadzała do frustracji, znacznie częściej motywując do spróbowania po raz drugi, trzeci czy dziesiąty. I choć Dune II zasługuje na wyróżnienie wśród strategii czasu rzeczywistego, to prawdopodobnie właśnie Command & Conquer doprowadziło gatunek do niesamowitej pod koniec lat 90. popularności.
13. Quake II
Pod względem grafiki, ale rozgrywka nadal jest soczysta jak diabli.
CZY WARTO TERAZ ZAGRAĆ?To propozycja głównie dla fanów oldskulowych gier akcji, inni mogą się od niej łatwo odbić.
CZY GRĘ MOŻNA KUPIĆ?Przez Steama i GamersGate, wraz z dodatkowymi misjami.
Quake II to kwintesencja kontynuacji niemalże idealnej – nawet jeśli pod paroma względami mocno odcina się od pierwowzoru (co jest spowodowane tym, że id Software początkowo nawet nie myślało o tej grze jako o sequelu). Wiele rzeczy pozostało niezmienionych: to nadal niesamowicie szybka strzelanka, która potrafi przyprawić o potężną zadyszkę, gdzie wrogów jest od groma, a taktyka musi ustąpić pola refleksowi oraz celnemu oku. Gdy jednak próbuje się dorównać takiej produkcji jak pierwszy Quake, wcale nie trzeba dokonywać rewolucji – wystarczą pomniejsze, ale bardzo znaczące zmiany, które id Software oczywiście wprowadziło.
Ulepszona została m.in. sztuczna inteligencja wrogów, która – choć starcia z dzisiejszymi standardami na pewno by nie wytrzymała – w drugiej połowie lat 90. potrafiła zrobić wrażenie, co w praktyce oznacza, że przeciwnicy nie stali spokojnie, widząc lecący w ich stronę pocisk. Skoro już jesteśmy przy tym temacie, w drugim Quake’u strzelamy do kosmitów zamiast różnych demonów i potworów. Dodano także parę typów broni, z których najważniejszą jest railgun, pozostający do dziś stałym punktem wszelkich zestawień najlepszych gnatów w historii interaktywnej rozrywki. Do tego rewelacyjna muzyka, idealnie pasująca do tego rodzaju rozgrywki, oraz większe i lepiej zaprojektowane poziomy. No i wreszcie tryb multiplayer, z powodu którego wielu graczy musiało zadać sobie fundamentalne pytanie: „Czy sen rzeczywiście jest niezbędny do odpowiedniego funkcjonowania organizmu?”.
