Wizygoci w Total War Attila | Wybór frakcji poradnik Total War: Attila

Ostatnia aktualizacja: 5 sierpnia 2019

Wizygoci

Cecha frakcji

Krwawe pieniądze zwiększają zapasy żywności podczas migracji przez rzymskie terytoria oraz przynoszą przychód za tworzenie państw lennych. Biorąc pod uwagę cele zwycięstwa pierwszy bonus jest bardzo istotny, gdyż będziesz musiał dotrzeć aż do prowincji Narbonensis i dalej do Hiszpanii, a to oznacza konieczność przejścia przez tereny obu Cesarstw.

Bonus drugi stanie się przydatny głównie po dotarciu na miejsce, gdy nawiążesz kontakt z państwami północnej Afryki oraz Brytanii. Oba Cesarstwa to duże państwa, które trudno przekonać do podporządkowania się Hordzie barbarzyńców. Z tego powodu potencjalnymi państwami zależnymi są te z Afryki, z Brytanii, Sasi lub Frankowie, jeśli zaczną podbój zachodniej Europy, pomniejsze państwa z prowincji takich jak Hercynia, jeśli będziesz je mijał w czasie marszu do zachód, oraz państwa wyzwolone spod władzy obu Cesarstw, jak Galia.

Innymi słowy pierwsza część cechy przyda się w czasie wędrówki Hordy, zaś druga po dotarciu na miejsce, jeśli będziesz chciał zająć się czymś więcej, niż tylko podbojem terenów cesarstwa zachodniego.

Sytuacja startowa

Zaczynasz jako Horda w centrum Thracii, na terenie Cesarstwa wschodniorzymskiego, dysponując 2 armiami po 14 oddziałów każdy. W ich skład wchodzi piechota, strzelcy, dwa oddziały kawalerii oraz jeden onager, co czyni je dobrymi zarówno w czasie szturmów, jak i oblężeń. Biorąc pod uwagę stan obrony pobliskich osad jesteś w stanie bez problemów szybko splądować albo okupować wszystkie trzy zachodnie prowincje Cesarstwa wschodniorzymskiego.

Gospodarczo posiadasz dość pieniędzy oraz nadwyżek ludności, by zapełnić obie armie oddziałami albo rozbudować obozowiska. Żywności obie armie mają nadwyżkę, zaś łączny dochód znajduje się na plusie. Oba obozy są rozbudowane prawie na tyle, na ile pozwalają początkowe technologie.

Posiadasz pięciu męskich oraz trzech żeńskich przedstawicieli rodu, w tym jednego dorastającego chłopca, jak również dwóch arystokratów. Wszyscy są w stosunku do ciebie lojalni i posiadają dość wpływów na przeprowadzenie przynajmniej jednej intrygi. Władza (Power) na poziomie szóstym dzięki wysokiej władzy (Dominion) oraz średniej kontroli.

Religią startową Wizygotów jest germańskie pogaństwo, które zwiększa o 1 możliwości werbunkowe armii.

Dyplomatycznie znajdujesz się w sojuszu wojskowym z Ostrogotami oraz toczysz wojnę z Cesarstwem wschodniorzymskim. Cesarstwo posiada dwójkę sojuszników, Nobatię oraz Lazykę, ale ci znajdują się zbyt daleko, by stanowić dla ciebie zagrożenie.

Cele zwycięstwa

Pomniejsze zwycięstwo jako najtrudniejszy cel stawia przed tobą zajęcie prowincji Narbonensis na terenie południowej Galii. Trudność tego zadania tkwi w odległości, bowiem wymusza ono przemarsz przez dwa Cesarstwa, z czego z jednym jesteś na początku w stanie wojny. Marsz wymagać będzie cierpliwości oraz prawdopodobnie sporo walki z osłabionymi rzymskimi legionami. Inną możliwością jest wybranie trasy morskiej, jednak nie posiadasz pełnoprawnej floty, a w razie braku bitew podróż okaże się nudna. Chyba że drogę do celu podzielisz na mniejsze etapy.

Boski triumf okazuje się znacznie prostszy, niż w przypadku innych frakcji. Na dziesięć prowincji, nad którymi musisz przejąć kontrolę, pięć znajduje się w Hiszpanii, dwie w Galii, a pozostałe trzy to Italia, Africa oraz Thracia. Siedem znajduje się bardzo blisko siebie, dwie w pewnym oddaleniu od reszty, zaś ostatnia po drugiej stronie kontynentu. Wymusza to stworzenie państwa, która będzie posiadało zwartą strukturę na zachodzie oraz jedną enklawę na wschodzie, co utrudni jej obronę i stanowi jedyny problem w przypadku tego celu. Pozostałe, jak przejęcie kontroli nad określoną liczbą oraz oraz pokonanie wyznaczonej liczby frakcji, przy odpowiednio silnym państwie okażą się bardzo proste do wykonania.

Strategia

Podbicie pobliskich osad Cesarstwa wschodniorzymskiego może się wydawać dobrym pomysłem, ale biorąc pod uwagę cele zwycięstwa będzie jedynie sprawiać problemy. Znacznie lepszym pomysłem będzie ich obleganie oraz plądrowanie, a w ostateczności zniszczenie. Co prawda walczysz z Cesarstwem wschodniorzymskim, ale zdecydowana większość twoich celów znajduje się na terenie Cesarstwa zachodniorzymskiego, nie ma więc powodu do niszczenia osad należących do tego pierwszego. Poza tym plądrowanie przynosi więcej pieniędzy, których będziesz bardzo potrzebował między innymi na przetrwanie podróży na zachód. Możesz również tworzyć państwa marionetkowe, na które spadnie ciężar walki z wojskami cesarskimi. Biorąc pod uwagę siłę wojsk Cesarstwa wschodniorzymskiego może się to okazać lepsze od plądrowania i walki na własną rękę

Wyjątek stanowi Thracia, wymieniona w celach boskiego triumfu. Jednak podbicie jej na początku gry spowoduje, że Horda zmieni się w państwo osiadłe oraz zmusi cię do skoncentrowania się na walce ze wschodnim Cesarstwem. Od którego nie chcesz niczego więcej, tylko tej jednej prowincji, co czyni osiedlenie się tam wyjątkowo nieopłacalnym. Stąd lepiej będzie, jeśli w pierwszych turach splądrujesz pobliskie osady Cesarstwa wschodniorzymskiego. Kilka z nich posiada mury, kilka jest bronionych przez legiony, lecz w ostatecznym rozrachunku nie stanowią wielkiego wyzwania. Gorąco może się zrobić dopiero, gdy wróg sciągnie dodatkowe siły ze wschodnich części kraju, do czego potrzebuje przynajmniej kilku tur.

Jesteś w o tyle dobrej sytuacji, że oba Cesarstwa posiadają bardzo rozproszone, osłabione armie. Marsz przez tereny wschodniorzymskiego będzie więc obarczony niewielkim ryzykiem, zaś w przypadku zachodniorzymskiego - któremu zresztą musisz wypowiedzieć wojnę, zanim zaczniesz je podbijać - wszystko zależeć będzie od celu podróży. Na wszelki wypadek możesz maszerować obiema armiami w bliskiej odległości od siebie i nawzajem wspierać się w szturmach oraz bitwach. Co akurat nie będzie potrzebne, póki nie dotrzesz do Africi albo Hiszpanii, posiadajacych lepszą ochronę od południowej części Półwyspu Apenińskiego albo zachodnich ziem Cesarstwa wschodniorzymskiego.

Po osiedleniu się Wyzigoci powinni być traktowani jak Sasi albo Frankowie, tylko z bardziej rozproszonymi prowincjami do podbicia. W przeciwieństwie do nich możesz również zajmować się dyplomacją. W czasie podróży będziesz walczył z wojskami obu Cesarstw, po drodze możesz też tworzyć marionetki. Dzięki tym działaniom zyskasz uznanie w oczach innych, wrogo nastawionych do Cesarstw frakcji. To pozwoli na podpisanie paktów o nieagresji, umów handlowych oraz zawarcie sojuszy wojskowych. Przydatnych szczególnie, gdy podbijesz docelowe regiony i zaczniesz budowę własnego królestwa barbarzyńskiego.

Pierwsze tury

W pierwszej turze splądruj Trimontium oraz Scupię, gdyż obie osady posiadasz w zasięgu ruchu. Następnie niech jedna armia oblega Serdicę, a druga splądruje Dyrrhachium. W kolejnych turach druga armia niech rozpocznie oblężenie Thessalonici, a pierwsza splądruje Serdicę i ruszy ruszy na południe, w stronę Corinthusa. Do dziesiątej tury, w zależności od tego, jak wiele problemów napotkałeś po drodze, powinieneś splądrować Corinthusa. Pozwól swoim armiom odpocząć, uzupełnij stany jednostek, rozbuduj obozowiska, po czym skieruj się na morze.

Jeśli po drodze napotkasz armię Cesarstwa, pokonaj ją w bitwie na otwartym polu. Jeśli będzie broniła osady, szturmuj ją z pomocą dwóch swoich armii. Jeśli stworzyłeś kilka marionetek, to istnieje szansa, że przejmą na siebie ciężar walki z wojskami przeciwnika. Osady Cesarstwa są bogate, więc plądrując je nie powinieneś mieć problemów z finansami. Jeśli jednak do tego dojdzie, na krótko podnieś podatki o jeden poziom i szybko złup jeszcze jedną osadę. Sytuacja powinna się ustabilizować.

Miejsce lądowania twoich armii zależy od obranego celu. Możesz wyruszyć do Africi, podbić ją i stamtąd rozpocząc kampanię zmierzającą do podbicia Hiszpanii. Możesz wylądować na południu Półwyspu Apeniskiego i przemaszerować przez niego aż do prowincji Narbonensis, w której się zatrzymasz. Trzecią opcją jest wylądowanie w prowincji Insulae Occidentalis i albo jej podbicie, albo tylko splądrowanie w drodze do Hiszpanii. Ostatnia opcja może okazać się szczególnie przydatna, gdyż prowincja znajduje się na przecięiu dróg prowadzących do większości wyznaczonych w boskim triumfie. Zajmując wyspy otrzymujesz więc łatwy dostęp do tych części kontynentu, które masz zamiar podbić. Najwygodniej jednak będzie dotrzeć do Hiszpanii, najlepiej z przystankami na lądzie, zając prowincję Carthaginensis, po niej resztę półwyspu, ustabilizować sytuację gospodarczą i wtedy pomyśleć o dalszych podbojach.

Weź jednak pod uwagę tempo, a co za tym idzie czas podróży morskiej, które jest trochę wolniejsze dla armii niż floty. Dotarcie do Półwyspu Apenińskiego przy złej sytuacji może potrwać do pięciu tur, podczas gdy dotarcie do Insulae Occidentalis ma szansę zająć nawet dziesięć i więcej. Przez ten czas nie będziesz zarabiał ani uzupełniał stanów oddziałów, a jedynie tracił pieniądze. Z tego powodu najbardziej praktycznym byłoby wylądowanie w regionie Rhegium na południu dzisiejszych Włoszech, splądrowanie go i albo wyruszenie dalej drogą lądową, albo ponowne zwodowanie armii i popłynięcie na wyspy lub do znajdującej się bardzo blisko - dzięki połączeniu lądowym z regionem Syracusae - Africi. W tym pierwszym przypadku możliwe jest podbicie Romy, a co a tym idzie osiedlenie się oraz zaliczenie jednego z celów zwycięstwa. Co warto zrobić, o ile stanowi ona cel twojej podróży. W innym wypadku splądruj osadę i ruszaj dalej. W zależności od tempa oraz celu podróży powinieneś osiedlić się między dziesiątą a dwudziestą turą.

Wybierając technologie do badań skorzystaj z najpopularniejszego zestawu dla Hord, czyli regionalnych sił obronnych, zmilitaryzowanego społeczeństwa, wspólnej właśności i wreszcie służby pracowniczej w celu ograniczenia kosztów utrzymania armii oraz wypełnienia celów rozdziału.