Dragon Age Inquisition: Historia Thedas poradnik Dragon Age: Inkwizycja

Przygotowując grę Dragon Age: Początek, studio BioWare wykreowało duży i bogaty świat fantasy, który na przestrzeni lat rozrósł się jeszcze bardziej za sprawą kolejnych gier, a także książek, komiksów etc. Aby ułatwić Wam powrót do Thedas po tych trzech latach, które minęły od premiery Dragon Age II, w niniejszym artykule przytaczamy (oczywiście w skrótowej postaci) historię owego świata, zestawiając wydarzenia, które ukształtowały sytuację, w której przyjdzie odnaleźć się Inkwizytorowi. Po "historii powszechnej" streszczamy wydarzenia z obu poprzednich gier z serii (w wydzielonych tekstach), więc kto nie grał, a zamierza kiedyś nadrobić zaległości, niech nie zapuszcza się zbyt głęboko, aby nie wyrządzić sobie szkody gigantycznymi spoilerami.

Pierwsza Plaga

Znane wydarzenia w Thedas datują się ponad osiem tysięcy lat wstecz, do zamierzchłych czasów założenia przez elfów legendarnego miasta Arlathan, jednak historia, która jest istotna z punktu widzenia "zwykłego" gracza, zaczęła się kilka tysięcy lat później. Mowa tu o czasach, kiedy ludzie, przybyli z północy, byli już na tyle silni, że sformowali Imperium Tevinter - nastąpiło to w roku -1195 Starożytności, blisko dwa tysiące lat po pojawieniu się pierwszych przedstawicieli tej rasy w Thedas. Religijną podstawą państwa był kult Dawnych Bogów, potężnych istot mieszkających w mitycznym Złotym Mieście, które miało znajdować się w równoległym wymiarze znanym jako Pustka. To podobno oni obdarzyli lud, który stworzył Imperium, umiejętnością władania magią, łącznie z najpotężniejszą i najbardziej niebezpieczną jej odmianą: magią krwi. Wyjątkowo zdolni adepci tej szkoły zaklęć tytułowali się magistrami, a najpotężniejszy spośród nich zasiadał na tronie jako władca Tevinter, przyjmując tytuł archonta. Dysponując magiczną potęgą, Imperium rozpoczęło ekspansję na szeroką skalę, zamieniając w pył potęgę elfów i docierając aż do południowego skraju Fereldenu (w okolice Głuszy Korcari).

Złote Miasto

W końcu rosnąca pycha i nieustające dążenie magistrów do coraz większej potęgi doprowadziły w roku -395 Starożytności do katastrofy, która jest odczuwalna na całym świecie nawet dziś, prawie półtora tysiąca lat później. Magowie z Imperium odprawili rytuał, który miał na celu otwarcie przejścia przez Zasłonę do Złotego Miasta i danie Tevinterczykom potęgi na poziomie Dawnych Bogów. Znalazłszy się w Pustce, czarodzieje zobaczyli, że Miasto stało się czarne, a Dawny Bóg Dumat (który przed wiekami nauczył ich władania magią krwi) zmienił się w złego do szpiku kości Arcydemona, materializującego się pod postacią wielkiego smoka. Jednak magistrowie nie wrócili, by o tym opowiedzieć - sami zostali przemienieni w bezmyślne, krwiożercze potwory, stając się pierwszymi mrocznymi pomiotami.

Wkrótce monstrów była horda, a cały znany świat znalazł się w ogniu wojny, padając ofiarą Pierwszej Plagi, która trwała prawie dwieście lat. W jej trakcie podziemne mocarstwo krasnoludów zostało rozbite na pojedyncze osiedla (thaigi), a Imperium Tevinter stało się kolosem na glinianych nogach. Wybawienie przyszło z Anderfels - w roku -305 Starożytności w twierdzy Weisshaupt weterani bitew z pomiotami powołali Szarą Straż, elitarną organizację, która przez kolejne stulecie prowadziła ludzkość do walki z Plagą, aż do ostatecznego zwycięstwa w bitwie na Milczącym Polu w roku -203 Starożytności. Starcie zakończyło się unicestwieniem Dumata i rozproszeniem kontrolowanych przez niego dotychczas pomiotów. I chociaż pod ziemią, na wykutych przez krasnoludów Głębokich Ścieżkach, zmagania z potworami nie ustały, mieszkańcy powierzchniowych krain zyskali kilka wieków spokoju.

Druga Plaga i powołanie Zakonu

Magistrowie z Tevinter zamienieni w potwory, które dały początek Plagom

Koniec Pierwszej Plagi zbiega się w czasie z narodzinami Andrasty - kobiety z zamieszkującego północny Ferelden ludu Alamarri, która zapoczątkowała wiarę w Stwórcę. Poprowadziła ona swoje plemię do walki z Imperium Tevinter i kto wie czy nie przyczyniłaby się do jego ostatecznego upadku, gdyby nie zdrada ze strony jej męża, Maferatha. Zazdrosny o uwielbienie, jakim darzono Andrastę, i żądny władzy, wydał on żonę na pastwę Tevinterczyków, otrzymując w zamian pozwolenie na zachowanie podbitych ziem (zostawił sobie Ferelden, natomiast przyszłe terytoria Orlais, Nevarry i Wolnych Marchii rozdzielił między synów). Męczeńska śmierć kobiety, w połączeniu z niezwykłymi fenomenami, do jakich dochodziło pod jej przywództwem, sprawiły, że głoszone przez nią nauki - zebrane w świętym tekście znanym jako Pieśń Światła - stały się fundamentem nowej religii, znanej początkowo jako kult Stwórcy. Na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci wiara ta rozprzestrzeniła się po świecie, zdobywając popularność niemal we wszystkich zakątkach Thedas. Na około sto lat przed końcem ery Starożytności powołano nawet pierwszą Inkwizycję, by tępiła demony, magów i heretyków. W tym samym czasie postępował upadek Imperium, a jego terytorium zostało doprowadzone mniej więcej do stanu, w jakim znamy Tevinter obecnie.

Pod koniec omawianej epoki wiara w Stwórcę umocniła się w Orlais na tyle, że tamtejszy władca, cesarz Drakon, ustanowił ją oficjalną religią państwową, powołując Zakon. Na jego czele zawsze staje kapłanka przyjmująca tytuł Boskiej, która rezyduje w świątyni w Val Royeaux (stolicy Orlais). Wkrótce potem doszło do Drugiej Plagi, rozpoczętej na terenie Anderfels i prowadzonej przez Arcydemona Zazikela. Walki trwały przez prawie sto lat i zakończyły się bitwą pod Starkhaven w roku 1:95 Boskiej [roku 95 pierwszego stulecia od powołania pierwszej Boskiej]. Decydującą rolę w starciu po raz kolejny odegrali Szarzy Strażnicy. W trakcie Plagi doszło do podpisania porozumień nevarrańskich, które włączyły Inkwizycję w strukturę Zakonu i rozbiły ją na dwie instytucje: Poszukiwaczy Prawdy (elitarne bractwo potajemnie chroniące interesy Zakonu) i Templariuszy. Tym drugim przypadło w udziale trzymanie pieczy nad adeptami sztuk magicznych w Kręgu Maginów - pierwszej organizacji, w ramach której można było legalnie praktykować magię (również powstałej na mocy wspomnianych porozumień). Druga Plaga przyczyniła się także do unifikacji fereldeńskich plemion pod wodzą ludu Alamarri i powstania zalążka państwa, jakie znamy obecnie.

Trzecia Plaga oraz schizma w łonie Zakonu

Bierność elfów podczas Drugiej Plagi sprawiła, że próg drugiego stulecia, nazwanego Wiekiem Chwały, przyniósł drastyczny wzrost wrogości między ludźmi z Orlais a wspomnianą rasą, zamieszkującą Dalię (elfowie osiedlili się tam po tym, jak Andraste wyzwoliła ich z tevinterskiej niewoli, do której trafili po zniszczeniu przez Impeium cywilizacji skupionej wokół miasta Arlathan). Po kilku przygranicznych potyczkach wybuchła wojna na dużą skalę. W obliczu możliwej porażki Zakon zwołał krucjatę nazwaną Świętymi Marszami - w ich wyniku Dalia została zniszczona, a elfowie rozproszyli się po świecie, by żyć obok ludzi w ich miastach (w swego rodzaju gettach nazwanych obcowiskami) lub na wolności w dziczy (ta druga grupa znana jest jako dalijczycy). Korzystając z osłabienia i konieczności odbudowy świata po zniszczeniach dokonanych przez Drugą Plagę, przez kolejne dziesięciolecia Zakon rozprzestrzenił się po Thedas - świątynie, Kręgi Maginów, posterunki Templariuszy itp. pojawiały się w kolejnych krajach, które uznawały wiarę w Stwórcę za religię panującą.

Początek kolejnego stulecia (Wieku Wież) przyniósł Trzecią Plagę, prowadzoną przez Arcydemona Totha. Choć mrocznych pomiotów było znacznie więcej niż dotychczas, walki trwały krócej, bo od roku 3:10 do 3:25 Wież, kiedy to doszło do krwawej bitwy pod Hunter Fell. Konflikt objął przede wszystkim terytoria Orlais, Imperium Tevinter i Wolnych Marchii, a ludzi do zwycięstwa po raz kolejny poprowadzili Szarzy Strażnicy. Pod koniec tego samego wieku (3:87 Wież) doszło do schizmy w łonie Zakonu - narastająca różnica poglądów między Imperium Tevinter a Orlais, skupiająca się przede wszystkim na kwestii magów, sprawiła, że pierwsze z wymienionych państw odłączyło się od Val Royeaux, wybierając spośród magistrów własnego Boskiego (nazywanego zwykle Czarnym Boskim, dla odróżnienia od Białej Boskiej z Orlais). Przez prawie cały czwarty wiek (Mroku) i początek piątego (Świętych) organizowane były krucjaty (kolejne Święte Marsze), mające na celu przywołanie Tevinterczyków do porządku. Żadnej z nich nie udało się odnieść sukcesu - przypieczętowały tylko podział.

Czwarta Plaga i wojna z Qunari

W roku 5:12 Świętych na powierzchni rozpoczęła się Czwarta Plaga, ponownie w północnych rejonach Thedas. Choć liczba pomiotów była wielka, i tym razem ostateczne zwycięstwo przyszło po kilkunastu latach - w wyniku bitwy pod Ayesleigh w roku 5:24 Świętych. Nie inaczej niż poprzednio, decydującą rolę odegrali Szarzy Strażnicy, na konto których zapisało się usieczenie Arcydemona Andorala. Dwadzieścia dwa lata później (5:42 Świętych) oficjalnie uformowano państwo Ferelden - doszło do tego w wyniku zwycięstwa wodza Kalenhada nad rywalami i koronowania go na króla w mieście Denerim, znanym odtąd jako stolica kraju. Kolejne stulecie (Wiek Stali) przyniosło niemal całkowite wybicie smoków, a także pierwsze spotkanie z Qunari. Rasa ta, cechująca się masywną, krzepką budową i kierowaniem się rodzajem specyficznego kodeksu moralnego znanego jako Qun, przybyła z północy i podbiła wyspę Par Vollen, a następnie wdała się w wojnę z niemal całym Thedas.

Konflikt toczył się ze zmiennym szczęściem dla obu stron przez ponad sto lat. W jego trakcie oba Zakony (orlezjański i tevinterski) organizowały kolejne Święte Marsze, a Qunari to zyskiwali, to tracili duże połacie ziemi. Po około stu pięćdziesięciu latach starć, pod koniec siódmego stulecia (Burzy) zawarto pokój. Najeźdźcy utrzymali wyspę Par Vollen i jedną twierdzę na północy Thedas. Jedynie Imperium Tevinter nie zgodziło się na rozejm i po dziś dzień pozostaje z Qunari w stanie wojny (choć do starć dochodzi rzadko). W międzyczasie, u progu siódmego wieku, wypędzono Szarą Straż z Fereldenu po tym, jak dała się ona wciągnąć w walkę o tron w Denerim.

Utrata i odzyskanie niepodległosci przez Ferelden

Pierwsza połowa ósmego stulecia (Błogosławionego) przyniosła kres niepodległości Fereldenu, który po dwóch dekadach walk (rozpoczętych w roku 8:24 Błogosławionego) został podbity przez Orlais. Choć ruch oporu nigdy nie przestał szkodzić siłom okupanta, powstanie z prawdziwego zdarzenia rozpoczęło się po ponad półwieczu niewoli, w roku 8:98 Błogosławionego. Na jego czele stanął młody książę Maric Theirin, w którego żyłach płynęła królewska krew dynastii zapoczątkowanej przez Kalenhada. Po czterech latach ciężkich walk rebelia odniosła ostateczny sukces i u progu bieżącego stulecia, w roku 9:3 Smoka (wiek otrzymał swoją nazwę z powodu smoków, które znów zaczęły pojawiać się na nieboskłonie) Maric został królem Fereldenu.

Siedem lat później (9:10 Smoka) Szara Straż otrzymała pozwolenie na powrót do kraju, a po kolejnej dekadzie (w roku 9:20 Smoka) Ferelden i Orlais, reprezentowane przez- odpowiednio - króla Marica i cesarzową Celene, zawarły pokój, zatwierdzając status quo sprzed orlezjańskiej inwazji. W ciągu następnych pięciu lat Maric zaginął na morzu, a tron Fereldenu przejął jego syn, młody i naiwny Cailan. Jego najbliższym doradcą, de facto rządzącym królestwem, stał się Loghain Mac Tir, jeden z najwybitniejszych wodzów z czasów wojny narodowowyzwoleńczej i przyjaciel Marica. Co więcej, w ciągu miesiąca od przejęcia rządów Cailan poślubił córkę Loghaina, Anorę. Dziesięć lat później (9:30 Smoka) na powierzchni objawiła się Piąta Plaga, tym razem prowadzona przez Arcydemona Urthemiela (niegdysiejszego boga piękna) i nadchodząca od południa, z Głuszy Korcari. Mniej więcej w tym momencie rozpoczyna się akcja gry Dragon Age: Początek.