65. Crypt of the NecroDancer. 100 najlepszych soundtracków z gier
Spis treści
65. Crypt of the NecroDancer
W przypadku Crypt of the NecroDancer oprawa audio stanowiła być albo nie być tej innowacyjnej niezależnej produkcji. Gra bowiem jest roguelikiem, w którym o naszym powodzeniu bądź porażce decyduje wyczucie rytmu – to właśnie dzięki niemu wiemy, jak się poruszać i kiedy zaatakować. Gdyby Danny Baranowsky, naczelny kompozytor „indyków”, nie podołał zadaniu, dzieło Brace Yourself Games zapewne szybko odeszłoby w niepamięć. Na szczęście tak się nie stało: mocne, elektroniczne brzmienia w połączeniu z wyraźnym bitem, dyktującym tempo rozgrywki, nie tylko sprawdzają się doskonale jako element gameplayu, ale i odsłuchane poza grą robią naprawdę świetne wrażenie.
Posłuchaj! http://dbsoundworks.bandcamp.com/album/crypt-of-the-necrodancer-ost
64. Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back
Odsłuchiwany poza grą soundtrack do drugiego Crasha Bandicoota może wydawać się dziecinny. Ale gdy gra ukazała się w 1997 roku, nikt nie oczekiwał od ścieżki dźwiękowej niczego innego jak tylko bycia solidnym tłem dla tytułu, w którym sterujemy zaskakująco wygimnastykowanym jamrajem. (Nie wiedzieliście, że istnieje takie zwierzę jak jamraj? Witajcie w klubie). Skomponowana przez Josha Mancella (który przez długi czas był zaufanym kompozytorem studia Naughty Dog – stworzył m.in. oprawę audio do serii Jak and Dexter) muzyka jest więc rytmiczna, energetyczna i lekka w odbiorze.
63. Chrono Cross
O ile w przypadku Chrono Triggera Yasunori Mitsuda musiał wręcz prosić zarząd Square, by powierzono mu skomponowanie soundtracku, tak już przy kontynuacji nie wyobrażano sobie, by oprawę audio zlecić komuś innemu. Japończyk odpłacił się za zaufanie, po raz kolejny tworząc ścieżkę dźwiękową jakby nie z tego świata: widać tu naprawdę bardzo wiele kulturowych wpływów, płynnie przeplatających się ze sobą w trakcie ponad trzech godzin muzyki. Mitsuda sam wspomina, że największym wyzwaniem okazał sie motyw końcowy – nie tylko ze względu na jego wagę w kontekście opowieści, ale też dlatego, że przedstawiciele firmy nalegali, by do zaśpiewania utworu Radical Dreamers zatrudniono znanego piosenkarza. Kompozytor postawił jednak na swoim i wybrał Noriko Mitose.
62. Child of Light
Dzieło Ubisoftu było jedną z najprzyjemniejszych niespodzianek ubiegłego roku i spora w tym zasługa oprawy audiowizualnej. Ścieżkę dźwiękową skomponowała Cour de Pirate, młoda artystka z Kanady, dla której był to pierwsze projekt związany z grami wideo. Mimo to sprostała wyzwaniu, choć Child of Light jest produkcją nietuzinkową – zarówno w swojej formule, jak i tematyce. Do melancholijnego klimatu, uzupełnianego przez piękną grafikę, spokojna muzyka, oparta w większości na pianinie i instrumentach smyczkowych, pasuje jak ulał. Przy odsłuchiwaniu albumu poza rozgrywką trudno oprzeć się wrażeniu, że to utwory, które równie dobrze mogłyby znaleźć się w filmowych dramatach – szczególnie tych z Francji.
Posłuchaj! http://musique.coeurdepirate.com/album/child-of-light
61. Call of Duty
W pierwszych latach XXI wieku na rynku drugowojennych strzelanek walkę toczyły ze sobą serie Medal of Honor i Call of Duty. Zaskakujące wydaje się więc, że ścieżkę dźwiękową do pierwszego CoD-a ułożył ten sam artysta, który przez długie lata był sztandarowym kompozytorem MoH-a. Mowa oczywiście o Michaelu Giacchino, który w obu przypadkach poszedł tą samą drogą: orkiestralna, monumentalna muzyka, wzorowana na klasycznych soundtrackach z filmów wojennych, świetnie pasowała do każdej z tych serii. W przypadku Call of Duty jest ona nieco bardziej skupiona na budowaniu napięcia – niewiele trafia się tu spokojniejszych, podniosłych motywów.
