Jakim bogiem jest gracz The Sims? O boskiej zabawie w boga w najpopularniejszym symulatorze życia

Nazywanie gier z serii The Sims „zabawą w boga” nie budzi raczej szczególnego zdziwienia – niezależnie od tego, czy używamy tego określenia w sensie pejoratywnym, czy bez szczególnego zaangażowania emocjonalnego. Wcielamy się w nich bowiem w rolę persony tworzącej wirtualnych ludzi oraz kreującej ich rzeczywistość, co na pierwszy rzut oka odpowiada tej definicji.

Jak większość tak chwytliwych, a przez to uproszczonych haseł, także to niesie ze sobą całą masę niedomówień i potencjalnie błędnych założeń. Rozbicie tej idei na czynniki pierwsze może zawieść nas ku rozważaniom na temat sprawczości w grach, unikalnych aspektów różnych wierzeń oraz filarów symulacji życia. W taką drogę chciałabym Was zabrać.

The Sims to nie pierwszy symulator pogrywania z ludzkim losem

Dawniej, niż mogłoby się wydawać, na rynku zaczęły pojawiać się gry z zapomnianego dziś w dużym stopniu gatunku god game, nazywanego także nierzadko god simem. Jak nietrudno się domyślić, tytuły te bezpośrednio stawiały gracza w roli boga, zajmującego się podległymi mu światami i istotami.

Wyznaczenie konkretnego zakresu tej grupy produkcji jest dość trudne, ze względu na fakt, że ich rozgrywka balansuje na granicy symulatorów, city builderów czy ekonomicznych strategii – i tym samym wiele pozycji wydanych przed powstaniem bardziej szczegółowej definicji wpisuje się w te ramy. Niemało z nich ukazało się też przed premierą The Sims. Za pierwszego pełnoprawnego przedstawiciela tego gatunku zazwyczaj uznaje się Populousa z 1989 roku stworzonego przez studio Bullfrog z Peterem Molyneux na czele i wydanego przez Electronic Arts.

Źródło: EA

Nasze boskie moce nie były jednak zbyt rozbudowane w przypadku pierwszej god game. Sprowadzały się przede wszystkim do manipulacji terenem, w celu zapewnienia naszym wyznawcom najlepszych warunków do przetrwania i rozwoju.

Niemniej była to rewolucja pod względem samej koncepcji, a także przydzielenia graczowi roli do odegrania wewnątrz świata gry. Nie mieliśmy utożsamiać się tu z żadnym konkretnym bohaterem ani przeciwnie – bezimmersyjnie spoglądać w monitor, myśląc jedynie o wyniku. Stawaliśmy się częścią tego uniwersum jako potężna siła z innego wymiaru, na wzór spoglądającego z góry na świat boga.

W mniej oczywisty sposób kontynuacją tej idei była seria Dungeon Keeper. Chociaż uznawana przede wszystkim za przedstawiciela gatunku RTS-ów, jest równocześnie reinterpretacją zabawy w boga, tym razem występującego w postaci mrocznego tyrana podziemi. Bezpośrednie porównanie do Populousa wydaje się również wyjątkowo na miejscu ze względu na fakt, że i ta marka zrodziła się w firmie Molyneux, jednak 8 lat później.

Dostrzegając potencjał w wykorzystaniu zarówno opiekuńczego i uczynnego, jak i siejącego chaos oraz samolubnego oblicza gracza w roli boga Peter wraz z Lionhead Studios, duchowym następcą studia Bullfrog, w 2001 roku zaprezentował światu tytuł, który po dziś dzień można uznać za najbardziej książkowy przykład god sima: Black and White.