Opowieść GRY-OnLine

MarCamper wyszedł, a goście rozeszli się po całym domu. Genowefa ugościła podróżnych, choć z nieukrywaną niechęcią. Pościeliła łóżka i przygotowała posiłek. Położyli wyczerpanego Gambita do łóżka, a sami rzucili się do jedzenia. Tylko Matchaus nie jadł. Wciąż zastanawiał się nad ukrytymi motywami Croma. „No cóż, czas przyniesie odpowiedzi na wszystkie pytania” - pomyślał i poszedł do reszty drużyny.

MarCamper wrócił dopiero wieczorem. Już od wejścia do chaty wydawał się bardzo podekscytowany. Zbliżył się do układających się do snu przyjaciół i oznajmił:

- Rozmawiałem z wodzem naszej wioski. Przekazał mi bardzo ciekawą nowinę. Otóż zwiadowcom udało się znaleźć legowisko potwora ! Skoro wiemy gdzie jest, wystarczy tylko tam pójść i go zgładzić ! Więc jak, jesteście ze mną?

- Więc jak, jesteście ze mną? - powtórzył MarCamper.

- Tak jak wcześniej zostało ustalone, pójdziemy z tobą - odpowiedział mu Matchaus.

- To świetnie!

- A może byśmy najpierw się w końcu wyspali ! - odezwał się w końcu Kiowas.

- Tak, krasnolud ma rację. Musimy dobrze wypocząć przed walką z tym potworem - przyznał mu rację Sathorn.

- A tak w ogóle to z czym przyjdzie nam walczyć ? - zapytał ponownie krasnolud.

- Tego niestety nie wiem - odparł MarCamper.

Wszyscy położyli się spać i szybko zasnęli zmęczeni swymi przygodami.

Słońce zalało swym światłem całe wnętrze chatki. Wędrowcy, czując że nastał nowy dzień, zaczęli powoli wstawać z ciepłych i miękkich łóżek. Jedynie Kiowas, najbardziej leniwy ze wszystkich, smacznie jeszcze chrapał. Pierwszy z łóżka wyszedł Matchaus. MarCamper nie spał już od dawna. Był zbyt zdenerwowany by zasnąć. Z braku lepszego zajęcia zaczął czyścić swój łuk i ostrzyć strzały, aby przygotować się na nadchodzący bój.

Postanowili, że wyruszą w południe. Zjedli obfity posiłek i zabrali się za przygotowania do walki. Kiowas ostrzył swój topór, Magini, Adamus i Matchaus przypominali sobie wszystkie znane im zaklęcia, MarCamper i Sathorn szykowali swe łuki. Tylko Majin stał bezczynnie i przyglądał się towarzyszom. Jednocześnie przeklinał w duchu tego zdrajcę Leo, za to, że tak bezczelnie przywłaszczył sobie ten bezcenny miecz. „No trudno, kiedyś na pewno go odzyskam”. Spojrzał na swego mrocznego towarzysza i dał mu znak dłonią. Ten natychmiast pojął o co chodzi i otworzył przed sobą niewielki portal. Wkrótce zniknął w nim bez śladu, aby powrócić kilka chwil później z takim samym mieczem jaki Leo ukradł kilka dni wcześniej. „A z resztą, niech sobie weźmie ten miecz. W zbrojowni mego ojca są ich tysiące” - pomyślał i chwycił miecz w dłoń.

Punktualnie w południe wyruszyli do puszczy, gdzie mieli wypełnić swą misję. Sprawdzili swój ekwipunek i zniknęli w leśnej gęstwinie.

Szli już bardzo długo. Z przerażeniem stwierdzili, że im dalej brną w głąb lasu, tym staje się on coraz mroczniejszy. Tam, gdzie powinno być jeszcze jasno, teraz panowały egipskie ciemności. Sathorn szedł ze spuszczoną głową, a jego twarz stała się bardzo posępna. Pierwszy podszedł do niego Matchaus.

- Co ci jest?

- Ten las cierpi, a ja razem z nim.

- Co masz na myśli?

- Sam zobacz - odparł Sathorn i wskazał ręką na pobliskie drzewo.

Matchaus zbliżył się do drzewa. Dotknął ręką jego kory. Gdy tylko to zrobił, duży kawał drzewa oderwał się i upadł na ziemię, rozsypując się na drobne kawałeczki. Te drzewa trawiła jakaś ciemna moc, która niczym choroba niszczy je od środka.

- To rzeczywiście bardzo dziwne - zamyślił się Matchaus.

- Co wy do cholery chrzanicie ! Przyszliśmy ubić potwora, a nie bawić się w Greenpeace ! -krzyknął Kiowas.

- Ty nic nie rozumiesz krasnoludzie - odezwał się milczący dotąd Majin - ten las opanowała jakaś potężna czarna magia.

- A ty niby skąd to wiesz?

Majin wskazał ręką na Blacka. Dotychczas spokojny i opanowany stwór, teraz miotał się bez sensu z wyszczerzonymi kłami i pazurami gotowymi do walki.

- On to wyczuwa.

Nikt się nie odezwał. Bez słowa ruszyli w dalszą drogę.

Po około pół godzinie marszu, kiedy krajobraz wokół nich był jedynie obrazem zniszczenia, natrafili wreszcie na ślad bestii. W popiele pokrywającym cały teren MarCamper dojrzał odciśnięte ślady łap oraz pas, który wyglądał, jakby ktoś ciągnął coś ciężkiego po ziemi. Łowca odwrócił się.

- Jesteśmy już blisko. Zachowajcie cisze - to mówiąc spojrzał niespokojnie na Blacka. Temu ostatniemu coraz ciężej było nad sobą zapanować.

Crom również wydawał się być niespokojny. Co chwila zerkał na MarCampera, a na jego twarzy malował się jakby smutek. Na słowa MarCampera wszyscy przygotowali bron. Nagle zza poskręcanych drzew wyłoniła się bestia. Niosła coś w pysku. Gdy MarCamper przyjrzał się dokładniej zbladł i krzyknął.

- NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEE !!!!!