The Maid of Orleans | Kampania Joanny D'Arc w Age of Empires II poradnik Age of Empires II: The Age of the Kings

Ostatnia aktualizacja: 8 sierpnia 2019

The Maid of Orleans

Wielki to dla mnie honor, że mogłem wziąć udział w wyzwoleniu Orleanu. Nieźle daliśmy wtedy Anglikom popalić, a i Joanna pokazała niezwykłą odwagę, w tej bitwie pierwszy raz dowodząc z konia i w pełnej zbroi. Po kolei jednak: rozpoczęliśmy w małym miasteczku, z którego zaraz Joanna pognała nas na północny-zachód, ku zamkowi Blois. Po drodze zmietliśmy małą grupę Burgundczyków.

W samym zamku okazało się, że tutejszy baron przygotował dla nas liczny oddział (zdj. 1). Było tam ośmiu rycerzy, przeszło tuzin kuszników oraz parę wozów prowiantu, bo (jak nam powiedziano) ludzie w Orleanie cierpieli głód i niedostatek. Razem z tym wszystkim mieliśmy przebić się do oblężonego miasta.

Joanna nie zwlekając powiodła nas wzdłuż traktu, co zaczynał się u północno-wschodniej bramy Blois. Szliśmy ostrożnie, bacząc by jeźdźcy nie oddalali się od kuszników. Wkrótce spotkaliśmy wrogą wieżę, grupę Burgundzkich żołnierzy oraz opanowany przez nich kościółek. Bitwa była zacięta, lecz krótka. Gdy przeciwnik jął pierzchać, wielu naszych chciało biec za nim na wschód. Joanna hardo osadziła ich w miejscu (zdj. 2), bo tam znajdował się pierwszy z trzech zamków odgradzających Orlean. Bez machin oblężniczych nie mieliśmy szans. Zamiast tego, ruszyliśmy więc na północ po długim moście. Zaraz za nim dostrzegliśmy mury Orleanu. Pierwsza część misji dobiegła końca.

Teraz przyszło nam wziąć w swoje ręce obronę miasta oraz zniszczenie jednego z otaczających Orlean zamków. Nie było to łatwe - Orlean przez miesiące oblężeń bardzo podupadł. Wszystko wyglądało w nim, jak nie przymierzając, z dawnych wieków. Tym właśnie zajęła się Joanna wpierw i rozkazała unowocześnić całe miasto (awans do Castle Age), na co poszła większość surowców przywiezionych wozami. Potem nakazała jeszcze rychłą budowę kościoła oraz strzelnicy. Wkrótce mieliśmy już kapłanów, co wyleczyli rannych ludzi oraz paru konnych łuczników, którzy okazali się bardzo przydatni w obronie. Joanna natychmiast nakazała udoskonalić strzały, których używali obrońcy (fletching, brodkin arrow) co pozwoliło naszym łucznikom oraz wieżom skuteczniej bronić się przed wrogiem.

Rychło zaczęły się szturmy, więc poświęcę im parę słów. Anglicy nadchodzili w coraz większych grupach i uderzali głównie w dwóch miejscach. Właśnie tam Joanna obsadziła wieże kusznikami oraz postawiła kapłanów. Gdy tylko stało się to możliwe, zbudowała tam jeszcze zamki (zdj. 3). Przy tym nikt nie mógł zbliżać się za bardzo do muru, bo w zaroślach często pojawiali się wrodzy klerycy, wykrzykując słowa do zdrady nakłaniające. Nasi kapłani nie pozostali im dłużni, wielu wrogów po drugiej stronie murów skłócając przeciw sobie. Czasem problem sprawiały maszyny oblężnicze, a wtedy trzeba było posłać za mur grupę rycerzy. By te wypady były łatwiejsze, Joanna nakazała zbudować dodatkowe bramy na długich odcinkach muru. Ponadto, gdy wróg atakował w jakimś nie bronionym miejscu, od razu jechali tam konni łucznicy. Dzięki szybkości docierali w odpowiedni punkt jeszcze nim krzywda jaka murom się stała.

Tyle o obronie. Wiedząc, że to ledwie połowa sukcesu, Joanna dwoiła się i troiła jednocześnie gotując siły do ataku. Pośpiech był wskazany, bo z każdą minutą natarcia wroga stawały cię coraz zaciętsze. Ubywało też powoli rycerzy i kuszników, z którymi przedarliśmy się do fortecy. Jednak by zacząć atak, potrzebne były machiny i jeszcze więcej wojska. Do tego z kolei trzeba było surowców. Na szczęście zwiadowca wysłany na zachód od miasta odkrył młyn i farmy, a nieopodal - kopalnie złota oraz kamienia (zdj. 4). By zapewnić bezpieczeństwo pracującym tam ludziom, Joanna zbudowała zamek oraz obsadziła go solidnym garnizonem.

Potem nastąpiło kilka chwil męczących zmagań - opędzając się od ataków ze wszystkich stron gromadziliśmy armię. Gdy zebrało się tego ponad dwudziestu różnych zbrojnych oraz trzy katapulty i trzy tarany, Joanna stwierdziła, że jesteśmy gotowi. Jako cel natarcia wybrała zamek południowy - oddalony od reszty, więc nie było ryzyka napotkania w trakcie walki posiłków nieprzyjaciela.

Zburzenie fortecy wymagało użycia zarówno katapult, jak i taranów - w jednym zmasowanym ataku. Najpierw musieliśmy powalić bramę oraz dwie wieże strażnicze. W tym czasie Joanna bardzo dbała, by wróg nie zniszczył kontratakiem naszych machin, ani by nikt nie zbliżał się zbytnio do wież (narażał się wtedy na śmiertelny ostrzał z zamku). Dopiero gdy okolice twierdzy były czyste, rzuciliśmy się na nią wszystkimi siłami (zdj. 5). Zamek w końcu padł, a bitwa została wygrana.