Barbarossa's March | Kampania Fryderyka Barbarossy w Age of Empires II poradnik Age of Empires II: The Age of the Kings

Ostatnia aktualizacja: 8 sierpnia 2019

Barbarossa's March

Choć butne miasta Italii musiały w końcu złożyć broń, cesarzowi nie dane było zażyć spokoju. Oto bowiem z Ziemi Świętej nadeszły grobowe wieści - poganin Saladyn i jego hordy zdobyli Jerozolimę! Co więcej - zepchnęli chrześcijan niemalże do morza. Koronowane głowy wszystkich chrześcijańskich krajów poczęły przygotowywać armie do kolejnej krucjaty. Cesarz, by podkreślić swój szczególny status, postanowił stać się jednym z najaktywniejszych uczestników wyprawy. Zebrał armię tak wielką, że w Italii nie było floty, która mogłaby ją przewieźć. Obrano zatem żmudną i niebezpieczną trasą lądową do Bizancjum.

Tym razem cesarz nie miał ze sobą chłopów, nie zamierzał też wznosić obozów. Cała bitwa musiała być wygrana tymi siłami, które przywiódł z Niemiec. Stąd strata każdego żołnierza była bolesna, tym bardziej, że gdyby przybył do ziemi świętej z mniej niż dziesiątką rycerzy, naraziłby się tylko na śmieszność.

Gdy armia stanęła niedaleko Konstantynopola, cesarz nakazał zdwojoną ostrożność. Saraceni mogli być tuż tuż, więc duży oddział kuszników, pikinierów oraz rycerzy teutońskich ruszył sprawdzić drogę. Za nimi pojechała kawaleria. Przy brodzie odkryto pierwszy statek Saracenów, ale że stał w płytkiej wodzie, piechota szybko go zniszczyła (zdj. 1). Idąc dalej na południowy-zachód, piechota odkryła dom, z którego zaraz wypadła grupa mameluków (zdj. 2). Zostali jednak zabici, cała armia zaś rozwinęła szyki nieopodal domu.

Cesarz, tknięty przeczuciem, posłał pod bramy Bizancjum dwóch konnych emisariuszy. Okazało się, że tchórzliwi Bizantyjczycy zdradzili! Emisariusze uciekli czym prędzej, bowiem cała armia miasta ruszyła przez bramę unicestwić wroga. Cesarz bronił się w bezpiecznej odległości od murów. Najpierw pokonano kawalerię i piechotę, a potem grupka jeźdźców wyruszyła pod bramę, aby zniszczyć nadciągające katapulty. W ten sposób Konstantynopol stał się bezbronny - w środku nie stacjonował już ani jeden żołnierz. Trebusze zaczęły więc bardzo ostrożnie wyburzać wrogie wieże artyleryjskie oraz bramę (zdj. 3). Potem armia stanęła pod bramami gotowa do zajęcia miasta.

Cesarz jednak nie dał takiego rozkazu. Wiedziano, że Saraceni, na pierwszy sygnał o tym, że flota Bizancjum została przekazana krzyżowcom, po prostu ją zniszczą. Mieli na morzu śródziemnych tyle statków, że otwartej bitwy po prostu nie dało się wygrać. Cesarz postanowił posłużyć się przynętą. Wybrano trzech odważnych rycerzy, którzy ruszyli natychmiast do miasteczka Galipoli (zdj. 4), za cel obierając miejsce nieco na północny-zachód od flagi. Nie zatrzymywali się atakowani przez wroga, a gdy dotarli na miejsce, przejęli kontrolę nad czterema statkami, które zaraz schowały się głębiej w zatoce.

Cała flota saraceńska ruszyła w tamto miejsce, by zniszczyć cztery pechowe jednostki. W momencie, gdy zatonęła ostatnia, jeźdźcy cesarscy wpadli do miasta i, ignorując zamek, ruszyli pod świątynię Hagia Sophia. Gdy Konstantynopol poddał się, trzeba było działać błyskawicznie. Statki bojowe zgrupowały się i wypłynęły na otwartą wodę na północny-wschód od miasta (zdj. 5). Transportowe zaś podpłynęły do cypelka na północnej ścianie (zdj. 6). Cesarz rzucił do nich całą armię - trzeba było bardzo uważnie wyznaczać punkty przemarszu poszczególnym oddziałom, by ludzie nie zaklinowali się w wąskich uliczkach.

To, że flota wroga była po drugiej stronie morza, dało kilkanaście sekund czasu. Gdy zaś wrogowie zaczęli podpływać pod Konstantynopol, wojenne okręty z poświęceniem zastąpiły im drogę, zachowując między sobą odstępy, by nie paść ofiarą wybuchających jednostek wroga. Armia tymczasem zaokrętowała się do ostatniego człowieka, po czym śmignęła za plecami przegrywającej floty wojennej, obierając kurs na południowy wschód. Dotarłszy do kamienistego klifu, obrano kurs na południe, co doprowadziło statki transportowe do rozległej plaży (zdj. 7). Lądowanie musiało być błyskawiczne, bo wkrótce pojawiły się w okolicy jednostki wroga, strzelające z wody do armii.

Gdy padła wieża na północ od miejsca lądowania, cesarz zebrał siły w bezpiecznej odległości od brzegu, uleczył i przegrupował - zaczęła się druga faza bitwy. Armia poszła na południowy-wschód, wdrapała się na wzgórze. Stoczono bitwę z grupą Turków, których dostrzegli zwiadowcy, a potem trebusze zniszczyły wrogi zamek i dwie wieże. Na północny-zachód od zamku, przy samotnej wieży, znaleziono czterech skłonnych do współpracy jeźdźców.

Dokładnie na południe od ruin zamku znajdowało się wejście na jeszcze wyższą część pola bitwy. Niestety - porastały je drzewa. Gdyby cesarz zachował do tej pory choć jeden onażer, wystarczyło zniszczyć je strzelając w ziemię (zdj. 8). Niestety - onażery zostały unicestwione, więc trzeba było zdobyć kolejne, z narażeniem życia atakując zamek we wschodnim rogu obszaru.

Dotarłszy na wyżynę, wojska cesarskie trzymały się w zbitej grupce, by nie zwrócić na siebie uwagę czatujących w pobliżu wojsk wroga. Od tej pory Barbarossa nakazał trzymać się jak najbliżej południowo-wschodniego krańca pola bitwy. Gdy wojska dotarły do klifu, trzeba było odbić ku północy, by go wyminąć. Wkrótce, za małą oazą, napotkano stada dzikich wilków (zdj. 9), lecz rycerze Teutońscy wybili je bez strat. Droga do przyjaznej twierdzy szpitalników stała już otworem (zdj. 10)!