Baldur’s Gate 2: Shadows of Amn – „jest grą wybitną”. 12 najlepszych gier 2000 roku

Wspomina Damian „Czaruś” Gacek

Baldur’s Gate 2 jest przykładem tego, jak powinno się tworzyć sequele. Dostaliśmy to samo, co w „jedynce”, ale więcej i lepiej. Ponadto według mnie to jeden z filarów obecnego podejścia do RPG z mechaniką dowodzenia drużyną. Dlaczego? Postacie, którymi kierujemy, nie są bezmyślnymi marionetkami, tylko osobami ze swoimi własnymi historiami. Zalążek tego widzieliśmy w BG1, ale kontynuacja poszła o krok dalej. Współcześnie jest to powszechne, kiedyś – niekoniecznie. Na koniec muszę wspomnieć o gęstej atmosferze. Brutalna pobudka w lochach Irenicusa, a potem próba odnalezienia się w nieprzyjaznej i obcej Athkatli to coś, co idealnie buduje klimat mrocznej i krwawej przygody.

Wspomina Ania Garas

Czytałam w tej grze wszystko, nawet opisy broni – i to nie tylko magicznych artefaktów z własną historią, ale wszystkich tych zupełnie pospolitych krótkich łuków, cepów bojowych i morgensternów; wątpię, żeby wiedza o tym, że istnieje coś takiego jak miecz półtoraręczny kiedykolwiek przydała mi się w życiu, ale zdobyłam ją właśnie w Baldurze. Przez wzgląd na ogólny sentyment – to pierwsza „duża” gra, którą przeszłam od początku do końca, i to nie raz – jestem w stanie wybaczyć jej wiele, nawet to nieszczęsne TraK0 i absolutnie nielogiczny system wczesnego D&D, zgodnie z którym im niższa klasa pancerza, tym lepiej. Nawet to, że romantyczne wyznania naszych towarzyszy potrafiły odpalić się w najmniej odpowiednim momencie. Nawet to, że przed wyruszeniem w drogę należało zebrać drużynę.

Pamiętacie, że ta gra miała wbudowane cheaty, które pozwoliły uleczyć kompana albo zabić wroga specjalnym skrótem klawiszowym? Dziś za coś takiego wydawca ściągałby mi z konta 5 zeta od klika!