Baldur’s Gate 3. Rebooty, na które czekamy, czekamy i... nic :(

Baldur’s Gate 3

Pustkę w sercach graczy, powstałą po zakończeniu sagi Baldur’s Gate, wypełniają świetne Divinity: Original Sin II i Pillars of Eternity II: Deadfire. Mimo to tęsknota za gigantycznym, klasycznym RPG, w którym jeszcze raz poprowadzimy do boju drużynę starych znajomych, pozostaje nieugaszona. Pokolenie graczy osieroconych po zamknięciu Black Isle i przejęciu BioWare przez EA wciąż wzdycha do swojej produkcji idealnej – a to przecież ludzie, którzy dysponują siłą nabywczą i nie muszą już prosić rodziców o dołożenie do kieszonkowego na to magiczne pudełko z sześcioma płytami.

Nawet przy dużych szansach wydawniczych trzeci Baldur sprawiałby jednak problemy, przede wszystkim scenarzystom. O ile kwestię zasad da się jakoś rozwiązać, a piąta edycja Dungeons & Dragons zyskuje aprobatę graczy, o tyle Throne of Bhaal stanowi dość definitywne zamknięcie sagi. Nieważne, jakie zakończenie wybraliśmy ostatecznie. Z drugiej strony zdolni pisarze nie takie przeszkody już obchodzili.

Kilka lat temu Beamdog zaczął swoją ofensywę z Baldur’s Gate Enhanced Edition i innymi odświeżonym grami na silniku Infinity. Odkurzono Icewind Dale i Tormenta, ale na tym studio nie poprzestało i wydało niezły, choć kontrowersyjny dodatek spajający pierwszą i drugą odsłonę sagi Bhaala – Siege of Dragonspear.

Co więcej, jeszcze nim rozwiązano Black Isle, powstawało Baldur’s Gate 3: The Black Hound, ale to tak naprawdę była inna gra, niepowiązana z ukochanym przez pokolenie graczy cyklem. Po prostu twórcy zachowali prawa do marki, jednak już nie do settingu Forgotten Realms. Co ciekawe, dzieło to miało śmigać na tym samym silniku co pogrzebany Van Buren. Jak pech, to pech...