Rayman Legends – najazdy / etapy 8-bit. "Nie jesteś zwycięzcą" - najtrudniejsze etapy i sceny w grach komputerowych

Spis treści

Rayman Legends – najazdy / etapy 8-bit

Któż mógłby przypuszczać, że ta urocza i kolorowa platformówka okaże się prawdziwym koszmarem, gdy postanowimy przejść ją na sto procent i zebrać wszystkie Małaki. Ubisoftowi należą się gromkie brawa nie tylko za to, że umożliwił niedzielnym graczom oraz najmłodszym ukończenie gry bez konieczności wyrywania sobie włosów z głowy (jakby nie było – zbieranie znajdziek oraz złotych medali jest opcjonalne). Dzięki fantastycznie zrównoważonej mechanice rozgrywki syndrom „jeszcze jednego podejścia” towarzyszy nam aż do ostatniej planszy... ewentualnie do ostatniego tchu, bowiem momentami ma się ochotę roztrzaskać monitor o chodnik przed domem, oblać go benzyną, podpalić i odtańczyć indiański taniec wojenny. Na szczęście z ogromną chęcią powracamy do Raymana już następnego dnia, dobrze zdając sobie sprawę, że winą za wszelkie porażki musimy obarczyć nas samych i sprawność naszych palców, a nie przebiegłą grę. Niezależnie, czy są to klasyczne najazdy, 8-bitowe plansze muzyczne, czy też poziomy z Mrocznym Raymanem, na wszystko można znaleźć haka. A potem wystarczy tylko zarejestrować rozgrywkę, wrzucić na YouTube’a i zyskać respekt w oczach zazdrosnych znajomych.

Gra, która po każdej śmierci jest trudniejsza – jak Pathologic 2 kpi z przyzwyczajeń graczy

Szczurzy prorok jest na mnie wściekły. Dziwaczna narośl na placu przed szpitalem jest rzekomo moją winą. „To dlatego, że ciągle giniesz, dupku!”. Mam starać się nie ginąć. Problem w tym, że Pathologic 2 bardzo chce mnie zabić.

Czy Sekiro było za trudne? Sprawdziliśmy to

Od chwili swego debiutu, Sekiro: Shadows Die Twice wywołuje tyleż zachwytów, co frustracji. Część graczy uważa je przy tym za najtrudniejszą grę From Software, podczas gdy inni sądzą, że jest ona łatwiejsza od poprzedniczek. Sprawdziliśmy, kto ma rację.

Mięczaki z nas? Dlaczego coraz częściej gramy na easy

Granie na łatwym poziomie trudności to zdaniem „prawdziwych” graczy siara i powód do wstydu. Sam też tak kiedyś uważałem, ale z wiekiem mocno zmieniło się moje podejście – i nie tylko moje.