Mięczaki z nas? Dlaczego coraz częściej gramy na easy

Niemal zawsze preferowanym przeze mnie poziomem trudności w grach jest normalny. Będąc nastolatkiem, czasem robiłem wyjątek od tej reguły i gdy byłem żądny wyzwania, łakomiłem się na trudny. Zwłaszcza gdy przechodziłem dany tytuł ponownie – ach, te czasy, gdy wgryzało się w gry na tyle, by zaliczać je więcej niż jeden raz… :-) Teraz też zdarza mi się złamać ten schemat, ale zdecydowanie częściej dzieje się to w drugą stronę – zamiast „harda” wybieram to, co dawniej było ziemią zakazaną i symbolem upadku, czyli łatwy poziom trudności. Co więcej, nie tylko ja tak robię.

Niesłusznie zapomniane Enslaved: Odyssey to the West oferowało ciekawie nakreślony świat, świetną fabułę i dość przeciętny system walki – wybór niskiego poziomu trudności mógł być całkiem niezłym pomysłem na zmniejszenie irytacji.

Bawić, nie wymagać

Powszechna opinia wśród graczy jest taka, że nie licząc drobnych wyjątków i konkretnych nisz, gry w ostatnich latach stały się o wiele mniej wymagające od nas niż dawniej. Trudno się kłócić z tym twierdzeniem – wystarczy włączyć pierwszą lepszą dwuwymiarową platformówkę z lat osiemdziesiątych czy dziewięćdziesiątych, by odkryć, że Dark Souls to wcale nie jest taka trudna pozycja, jak się wydaje. Czytając komentarze graczy na forach dyskusyjnych czy w mediach społecznościowych, można odnieść wrażenie, że prostota coraz większej liczby gier jest zjawiskiem ocenianym mocno negatywnie. Dlaczego więc, pomimo tych niechcianych ułatwień, sami jeszcze bardziej upraszczamy sobie rozgrywkę i wybieramy niski poziom trudności?

Prawie jedna czwarta osób, które ukończyły Uncharted 4: A Thief’s End, postanowiła poznać finał historii Nathana Drake’a w możliwie najbardziej bezstresowy sposób.

Jednym z głównych powodów jest to, że społeczeństwo graczy zwyczajnie… się starzeje. Dawniej elektroniczna rozrywka była domeną głównie dzieci i nastolatków. Spędzanie w ten sposób czasu przez dorosłych spotykało się z ostracyzmem ze strony poważnych osób, którym w głowie nie mieściło się, że zamiast położyć się na kanapie i włączyć mecz bądź telenowelę, można preferować rozegranie kilku wyścigów w Gran Turismo albo spotkań w Unreal Tournament. Grali więc głównie młodzi ludzie, którzy posiadali nadmiar jednej rzeczy, jakiej zawsze brakuje starszym – wolnego czasu.

Sytuacja jednak się zmieniła i granie w gry opuściło pokoje nastolatków, by na dobre rozgościć się w salonach. Dziś dorośli, często wychowani na interaktywnych produkcjach, oddają się tej rozrywce równie chętnie co ich dzieci. Starsi nie mają jednak tyle czasu, ile młodsi. Podczas gdy nastolatek jest w stanie bez większego problemu poświęcić nawet kilkadziesiąt godzin w ciągu tygodnia na żmudne opanowywanie rozgrywki i wyciśnięcie wszystkich soków z tytułu, który mu się spodobał, dla dorosłego znalezienie nawet godziny dziennie na grę bywa problemem.

Kiedy więc w końcu udaje się wyskrobać te sześćdziesiąt minut wolnego czasu, wielu woli przeznaczyć je na przyjemną zabawę i osiągnięcie faktycznych postępów w danej produkcji niż na żmudny trening. (Okazuje się, że bez opanowania do perfekcji systemu walki daleko nie zajdziemy i gra nagrodzi nas postępami dopiero po poświęceniu jej kilku godzin, czyli na przykład równowartości tygodnia naszego wolnego czasu). Granie w trudne gry to luksus, na który mogą pozwolić sobie tylko nieliczni. Dlatego też nawet normalny, a i tak w rzeczywistości niezbyt skomplikowany poziom trudności, często ustępuje łatwemu. Umożliwia to chłonięcie narracji oraz cieszenie się rozgrywką w skondensowanej formie, bez konieczności spędzania zbyt wielu godzin na treningu czy marnowania ich z powodu zablokowania się na jakimś bossie. Na łatwy poziom decydują się też ci najmłodsi, którzy nie są jeszcze dość sprawni, by radzić sobie z większymi wyzwaniami.

Seria Wolfenstein nie ma szacunku dla graczy szukających relaksu zamiast wyzwania.