Ape Out. Najlepsze gry, które skończysz w 10 godzin

Ape Out

Nawet jak na standardy tekstu o grach dla ludzi z deficytem wolnego czasu Ape Out jest wyjątkowo krótki. O ile nie uprzecie się zaliczyć wszystkich czterech rozdziałów na sto procent, produkcję Gabe’a Cuzzillo ukończycie w mniej niż trzy godziny. Czy warto więc w ogóle inwestować w tytuł trwający krócej niż niektóre mecze siatkówki? Zdecydowanie tak – bo nawet jeśli zawartości w Ape Oucie starcza jedynie na przerwę pomiędzy pierwszym i drugim śniadaniem, to każda minuta jest tu po brzegi wypełniona frajdą.

W kwestii oprawy wizualnej Gabe Cuzzillo postawił na absolutny minimalizm, ale bez uszczerbku na przejrzystości. Goryl jest pomarańczowy, przeciwnicy biali – i tyle.

Pomyślcie tylko: Hotline Miami z wściekłym gorylem w roli głównej i ze swobodnym jazzem zamiast hipnotyzującej elektroniki. Porównania Ape Outa do produkcji Dennaton Games są jak najbardziej na miejscu (za dystrybucję obu odpowiada zresztą ten sam wydawca, Devolver Digital). Jest tutaj wartka akcja, która nie wybacza zbyt wielu pomyłek, rozgrywka polegająca niemal wyłącznie na zabijaniu przeciwników, jest widok z lotu ptaka, wreszcie jest też groteskowa przemoc, za sprawą której każdy rzucony o ścianę wróg zamienia się w krwawą plamę. Ape Out ma jednak znacznie swobodniejszy klimat, głównie w efekcie nieco niższego poziomu trudności, minimalistycznej, posługującej się prostymi figurami oprawy wizualnej oraz wyśmienitej muzyki, robiącej wrażenie, jakby tuż obok siedział perkusista i improwizował w zależności od naszych poczynań.

Nie jest to na pewno produkcja skomplikowana – tak naprawdę oprócz ruchu możemy tutaj jedynie coś (lub kogoś) złapać i tym (lub nim) rzucić. Ale jak na tak króciutkie doświadczenie to w zupełności wystarcza. Ape Out zaczyna się od wydostania się z klatki, oferuje dwie i pół godziny beztroskiego szaleństwa w roli potężnej małpy, pozwala zabijać, wyrzucać przez okna i kryć się za ludzkimi tarczami, a potem kończy się, zanim intensywność i pewna powtarzalność całego tego pomysłu zdąży się nam przejeść. Bo nawet w byciu dzikim, hiperagresywnym gorylem z mięśniami ze stali trzeba znać umiar.