Trine 4: The Nightmare Prince. Najlepsze gry, które skończysz w 10 godzin

Trine 4: The Nightmare Prince

Przeskok w pełen trójwymiar w trzeciej części Trine’a udał się tak sobie – nie zebrała ona może tragicznych ocen, ale daleko było jej też do poprzedniczek – i w „czwórce” Finowie ze studia Frozenbyte wrócili do sprawdzonego 2,5D. A formuła platformówki z dużym naciskiem na zagadki środowiskowe tylko na tym zyskuje: gra jest znacznie bardziej intuicyjna, oferuje wiele możliwości rozwiązywania łamigłówek i zachowuje odpowiedni balans pomiędzy wymagającym wyzwaniem a produkcją przystępną dla każdego.

A JAKBYM ZACZĄŁ TUTAJ?

Czwórka w tytule może odstraszyć tych graczy, którym niekoniecznie śpieszno do kończenia trzech poprzednich części, by móc połapać się w fabule. Na szczęście Trine to nie Metal Gear Solid i jeśli odpalicie najnowszą odsłonę cyklu bez kontaktu z poprzednimi, nie będziecie mieć problemów z orientacją w całej historii. Oczywiście osoby, które fanami serii są od dawna, znajdują się w nieco lepszej sytuacji – głównie dlatego, że poznały trójkę protagonistów jeszcze w 2009 roku – ale ta saga nigdy nie kładła szczególnego nacisku na ciągłość scenariusza i The Nightmare Prince nie jest tu wyjątkiem.

Tradycyjnie dostajemy do dyspozycji trzy postacie: rycerza Pontiusa, czarodzieja Amadeusza i złodziejkę Zoyę. Każda ma własny zestaw umiejętności, rozwijanych w trakcie kilkugodzinnej przygody, i o ile można się pomiędzy nimi przełączać, grając solo, tak Trine 4 zdecydowanie najwięcej zabawy oferuje w kooperacji. Wspólne rozwiązywanie łamigłówek w kampanii to świetna rozrywka, ale paradoksalnie najwięcej frajdy dostarcza zaczerpnięty ze średnio udanej „trójki” Unlimited Mode, w którym każdy z graczy może wybrać sobie dowolną postać – co oczywiście prowadzi do całkowitego chaosu, ale też mnóstwa radochy.

Niewiele powstało w tym roku gier, które dorównywałyby Trine’owi 4 w kwestiach estetycznych.

The Nightmare Prince błyszczy jednak najjaśniej pod względem oprawy wizualnej. Nie wiem, gdzie Frozenbyte wynajduje tak uzdolnionych artystów, ale efekt końcowy poraża. Trine 4 to kolejny dowód na to, że jeśli chodzi o tworzenie prawdziwie baśniowej, a jednocześnie nieprzesadnie infantylnej atmosfery, mało kto może równać się z fińskimi deweloperami. Projekt etapów zapiera dech w piersiach: tła są prześliczne, poziomy pełne szczegółów i szczególików, animacje płynne, efekty widowiskowe, a kolorystyka – wyrazista i idealnie pasująca do stylistyki. Jest tu zarówno trochę sielanki, jak i bardziej mrocznych fragmentów, choć całość pozostaje oczywiście przystępna dla młodszych graczy. I właśnie ze względu na oprawę wizualną – oraz możliwość zabawy w kooperacji – Trine’owi 4 powinny dać szansę nawet te osoby, które z platformówkami mają do czynienia tylko od święta.