Wolfenstein: The New Order – co by było, gdyby...?. 12 niezłych gier, których fabuła to BEŁKOT

Wolfenstein: The New Order – co by było, gdyby...?

Trzecia część tej wolfensteinowej trylogii musi wprowadzić jeszcze mechahitlera, więc nie spodziewajcie się, że będzie zdecydowanie lepiej.

Pamiętacie jeszcze słowa Johna Carmacka ze wstępu do tego tekstu? Najwidoczniej nie spodziewał się on, że przyjdzie taki moment, kiedy nawet w serii Wolfenstein – której pierwszej „strzelankowej” części był programistą – to fabuła wysunie się na pierwszy plan. W The New Order – grze przyjętej skądinąd wyjątkowo entuzjastycznie – dostaliśmy Blazkowicza z krwi i kości, mnóstwo dialogów i złożoną historię. Nie łudźcie się jednak: wśród scenarzystów MachineGames nie ma drugiego Philipa K. Dicka, a ich dzieło to żaden tam Człowiek z Wysokiego Zamku.

Cała historia zaczyna się dość idiotycznie – po prologu główny bohater trafia do szpitala w śpiączce, z której wybudza się po czternastu latach. Naturalnie akurat w momencie, w którym placówkę atakują Niemcy – i oczywiście już po kilkudziesięciu sekundach bez problemów morduje każdego, kto stanie mu na drodze. Potem trafiamy na trop tajnej żydowskiej organizacji, pracującej w pocie czoła nad... superbetonem, dowiadujemy się, że w Trzeciej Rzeszy kwitnie produkcja niezwykle zaawansowanych mechów, a szwarccharakter przez półtorej dekady trzymał w słoiku mózg naszego przyjaciela – pewnie po to, by uczynić walkę z nami zdecydowanie bardziej dramatyczną.

Ale – co najciekawsze – wszystkie te głupotki nie przeszkadzają w dobrej zabawie – wręcz przeciwnie, absurdalny scenariusz idealnie pasuje do przerysowanej postaci twardziela Blazkowicza. Na pewno wolałbym to niż ewentualną kontynuację z czterema godzinami rozpolitykowanych do przesady postaci w przerywnikach filmowych, bo kto normalny wpadłby na taki pomysł. Prawda, MachineGames?