Podzieleni, ale zżyci. RPG-owe podsumowanie 2017 roku

Podzieleni, ale zżyci

Oczywiście nie wszystko złoto, co wyszło w 2017 roku, zawsze trafi się jakaś czarna owca. Jednak owca, która trafiła nam się w minionych dwunastu miesiącach, spowodowała wyjątkowo duże spustoszenia i podzieliła graczy jak żadna inna pozycja. Tak, chodzi rzecz jasna o Mass Effecta: Andromedę. Żeby nie było – będę zawzięcie utrzymywać, że jest to dobra, grywalna pozycja, w której najważniejsze elementy serii (a przynajmniej wybrane spośród nich) stoją na naprawdę wysokim poziomie. Ot, choćby postacie w drużynie.

Ale wiadomo, gdzie leży pies pogrzebany. Po pięciu latach czekania na kontynuację wielkiej kosmicznej sagi studia BioWare żądaliśmy czegoś znacznie, znacznie więcej niż gry tylko dobrej. Tak samo Electronic Arts życzyło sobie z niej przychodów większych niż przeciętne – i zareagowało ostro, gdy rozżaleni fani zagłosowali portfelami, rezygnując z podbijania słupków sprzedaży Andromedy. Tak więc teraz rozżalonym fanom jest jeszcze bardziej smutno, skoro ich ukochana seria została zapakowana w kapsułę hibernacyjną i uśpiona na czas nieokreślony... Mam nadzieję, że deweloper szybko weźmie się w garść i czwartemu Dragon Age znajdzie wreszcie złotą formułę, która przekona i nas, i „Elektroników”, że jeszcze BioWare nie zginęło.

Swego rodzaju kontrowersje wzbudził też Elex – choć w tym przypadku nie ma mowy o żadnym rozczarowaniu ani negatywnym zaskoczeniu. Od początku było wiadomo, że nowa gra studia Piranha Bytes podzieli graczy. Że jedni wsiąkną w wirtualny świat i z zapałem przystąpią do zdobywania zaufania którejś z zamieszkujących go frakcji, a reszta będzie drwić z nich – tych miłośników „drewna” – i z całej toporności Elexa. Jak zwykle dzieło Niemców przeszło na świecie bez echa, zbierając niezbyt wysokie oceny, za to w Polsce zostało niemal z miejsca otoczone kultem i obdarzone miłością, niczym zaginiony syn Gothica, który po latach tułaczki odnajduje wreszcie drogę do domu. Aż serce mi rośnie, gdy widzę fanów tak bardzo zakochanych w grze... nawet jeśli sam obiektu ich uczuć nie mam za nic więcej niż po prostu solidną sandboksową pozycję RPG.

O dzieleniu graczy można też mówić z lekkim przymrużeniem oka w kontekście świeżej jeszcze premiery SpellForce 3. Ba, nawet o dzieleniu ich na dwóch różnych płaszczyznach. Po pierwsze, są tacy, którzy uważają produkcję studia Grimlore Games za RPG z krwi i kości, i tacy, którzy traktują ją jak rasowego RTS-a. Taka to hybryda gatunkowa, że właściwie obie strony mają rację. Po drugie, graczy dzieli warstwa technologiczna tego tytułu. I tu akurat faktycznie mamy problem – pechowcy na każdym kroku są wystawiani na próbę przez babole w rodzaju wysypujących się skryptów w misjach, podczas gdy innym znakomita kampania działa bez żadnych zgrzytów. Krótko mówiąc, powtórka z Expeditions: Viking – mankamenty techniczne nie pozwalają rozwinąć skrzydeł grze, która ze wszech miar zasługuje na aplauz (choćby za grafikę).