Zło w nas samych. Sztuczki filmowe z horrorów, które zawsze straszą

Zło w nas samych

To już wyższa szkoła jazdy. Nie wystarczy bowiem pokazać, że pozytywny z pozoru bohater może zrobić coś niekoniecznie dobrego. Aby naprawdę przestraszyć widza samym protagonistą, twórcy muszą uczynić go postacią podobną do każdego z nas. To naprawdę niełatwe zadanie, ale lęk przez ten zabieg wywołany może pozostać z nami znacznie dłużej niż ten jumpscare’owy.

Strach przed nieznanym czy światem umarłych, choć silny i potrafiący powracać w koszmarach, najczęściej jest jedynie (na szczęście!) tymczasowy. Niewielu widzów po zakończeniu seansu obawia się ataku xenomorfa, czy powrotu starożytnego widma. Lovecraftowscy Wielcy Przedwieczni są w pewnym sensie uosobieniem egzystencjalnej pustki, więc przerażają bardziej, ale wciąż wydają się na tyle nierzeczywiści, by szaleństwo powodować jedynie w opowiadaniach Samotnika z Providence. To, co możemy zrobić my, jeżeli tylko zmuszą nas do tego inni ludzie i okoliczności, wydaje się zaś najbardziej realne z całej tej listy. I może dlatego horrory tego typu straszą mnie najbardziej.