Uszkodzenia ciała. Sztuczki filmowe z horrorów, które zawsze straszą

Uszkodzenia ciała

Chociaż pojawiają się one w niemal każdym horrorze, najczęściej stają się najważniejszym elementem przedstawienia w filmach gore. Niekiedy wylewające się flaki i wymyślne tortury są na swój dziwaczny sposób estetyczne – jak we francuskim Najściu, gdzie nieznana prześladowczyni włamuje się do kobiety w ciąży i zaczyna ją, hmm, ujmijmy to delikatnie, okaleczać. Albo w Martyrs, które podobno nawet miało przy okazji jakieś głębsze przesłanie (mi jakoś umknęło, chyba zbyt byłem zajęty odliczaniem czasu do końca seansu).

Bardzo istotna jest tu nieodwracalność uszkodzeń. Widz musi mieć świadomość, że tego nie da się już pozszywać, że bohater pozostanie kaleką, a najpewniej umrze. Wiąże się to z lękiem przed światem umarłych, o którym pisałem wcześniej, ale jest bardziej… fizykalne, by nie rzecz – mięsiste. Niszowa Taxidermia (polecam wszystkim fanom gatunku – gwarantuję, że nawet najwytrwalszym będzie ciężko dotrwać do końca) pokazuje, jak ujęcia nieomal medyczne, gdy się je odpowiednio wykadruje, mogą przyprawiać o mdłości. W tym przypadku dodatkowym przerażaczem jest fakt, że bohater dokonuje tych okaleczeń sam na sobie.