Osaczenie widza/bohatera. Sztuczki filmowe z horrorów, które zawsze straszą

Osaczenie widza/bohatera

Znacie to uczucie, kiedy najpierw w wypędzeniu demona pomagają Wam przyjaciele, a potem wszyscy kolejno umierają w męczarniach, po czym zostajecie kompletnie sami? Ja też nie. Ale obejrzałem na tyle dużo horrorów, by wiedzieć, że taki schemat działa. Jeżeli narracja jest dobrze poprowadzona, widz, podobnie jak bohater, czuje się coraz bardziej osaczony i osamotniony.

Zasadniczo istnieją w tym przypadku dwie metody na uzyskanie podobnego efektu. Pierwszy z nich to wyjście od przyjaznego otoczenia, które z czasem zostaje usuwane. I nie ma tu większego znaczenia, czy znajomi i rodzina bohatera zostają zabici, czy też znikają / odsuwają się. Ważne, że z czasem zostaje on kompletnie sam, wiedząc, że nie ma już nikogo, do kogo mógłby się zwrócić o pomoc (ewentualnie mamy do czynienia z dwójką głównych postaci – wówczas efekt ten nie jest tak silny).