Mglak. Słowiański wiedźmin i jego NIEsłowiańskie potwory

Mglak

Mgła na bagnach bynajmniej nie jest zjawiskiem niecodziennym, ale gracze, których nagle dopadła ona na przykład na Krzywuchowych Moczarach, powinni mieć się na baczności. Pewnie, mogła powstać naturalnie i po prostu utrudnić nieco orientację w terenie, ale bardziej prawdopodobne jest, że to robota mglaków. Istoty te uwielbiają zwodzić wędrowców, zagłuszać dźwięki i ukrywać ścieżki, by następnie pożywiać się mięsem swoich ofiar. Dla wiedźmina nie powinny jednak stanowić większego problemu... o ile, oczywiście, nie pojawią się w grupie, co też mają w zwyczaju.

Mglaki atakują w grupach, z zaskoczenia i w słabej widoczności, skutecznie tym nadrabiając swoją nikczemne siłę i wytrzymałość.

W przeciwieństwie do wielu stworzeń na tej liście mglaki nie mają bezpośredniego odpowiednika w folklorze. Warto jednak zwrócić uwagę na światło, które na grafikach koncepcyjnych wydobywa się z ich brzucha – to wyraźna wariacja na temat błędnych ogników. Te z kolei w wielu kulturach były utożsamiane ze złośliwymi duchami niegodziwych ludzi, którzy po śmierci pokutowali za swoje grzechy w świecie żywych.

Pewną inspiracją dla mglaków z Wiedźmina może być walijski goblin púca, który przy pomocy lampionu sprowadzał ludzi ze ścieżek. Podobne istoty występują też w innych brytyjskich wierzeniach, żadna z nich nie jest jednak tak śmiertelnie niebezpieczna jak w grze. W Bangladeszu uważa się je za dusze zmarłych rybaków, które – w zależności od humoru – mogą pomagać lub przeszkadzać żyjącym. Ich fenomen ma podobne wytłumaczenia także w folklorze Oceanii czy Ameryki Południowej.

AHUIZOTL, FOLKLOR AZTECKI

Wywodzący się z azteckich wierzeń ahuizotl to, w największym skrócie, połączenie psa z jeżem i utopcem. Owo czworonożne stworzenie najlepiej czuło się w wodzie, gdzie budowało sobie niewielkie jamy. Miało śliskie futro, które w dowolnym momencie mogło się nastroszyć, przybierając formę ostrych kolców, posturę psa, łapy małpy oraz długi ogon, na którego końcu znajdowała się ręka podobna do ludzkiej. To przy jej pomocy ahuizotl łapał swoje ofiary, uprzednio zwabiwszy je wyciem, które przypominało płacz niemowlęcia, i zaciągał je w toń rzek i jezior, gdzie zjadał im wyłącznie oczy (dziwne, ale do zaakceptowania), paznokcie (chwila, co?) i zęby (!!!). Ludzie zabici przez te stworzenia mogli jednak w ostatnich chwilach pocieszyć się faktem, że taka śmierć gwarantowała wejście do raju.

Gryf

Gryf jest pierwszym potworem w Wiedźminie 3, do walki z którym trzeba się naprawdę solidnie przygotować. Nie wystarczy tylko porządny refleks i trochę szczęścia – najpierw trzeba znaleźć rosnącą na dnie rzeki roślinę, dzięki której zwabimy bestię, zbadać ciała jej ofiar, a następnie zastawić na nią pułapkę w odosobnionym miejscu. Sporo roboty, ale gdy w końcu odetniemy łeb potworowi terroryzującemu Biały Sad, możemy nareszcie poczuć się jak prawdziwy wiedźmiński profesjonalista. A przy okazji dopisać do listy swoich ofiar mityczne stworzenie o prawdziwie imponującym rodowodzie.

SZAKŁAK

Być może pamiętacie, że przed starciem z gryfem w Wiedźminie 3 musieliśmy nazbierać szakłaku – rośliny rosnącej pod wodą. To ciekawe, bo w rzeczywistości szakłak to krzew lub małe drzewo, którego próżno szukać na dnie rzeki. W Polsce spotkać można szakłak pospolity. Jego owoców i kory używa się w ziołolecznictwie, a w dawnych czasach drewno tej rośliny było uznawane za najlepsze do produkcji czarnego prochu.

Gryf to majestatyczne, choć śmiertelnie groźne stworzenie. Nic dziwnego, że właśnie ten potwór często pojawiał się w materiałach promocyjnych gry.

Większość istot na tej liście została po raz pierwszy wspomniana we wczesnym średniowieczu; gryf jest starszy. Wzmianki o nim pojawiają się już w starożytnym Egipcie, na kamiennej tablicy datowanej na 3300–3100 lat przed narodzinami Chrystusa. Potem ten mityczny stwór trafił do antycznej Persji, Syrii i Anatolii, skąd powędrował do Grecji i rozprzestrzenił się po całej Europie. Zdecydowana większość przedstawień pokazuje go jako pół orła, pół lwa – dzięki połączeniu tych dwóch wyjątkowo majestatycznych zwierząt zyskał opinię istoty niebezpiecznej, ale szlachetnej.

Gryfy rozpoczęły więc zawrotną karierę w heraldyce, sztuce i architekturze i po dziś dzień ich wizerunek wykorzystuje się we wszelkiego rodzaju herbach i symbolach. Tymczasem niektórzy paleontolodzy sugerują, że w rzeczywistości legendarna hybryda lwa i orła narodziła się w ludzkiej wyobraźni, gdy nasi przodkowie odkryli szczątki protoceratopsa, czworonożnego dinozaura o wielkim dziobie, na pustyni Gobi i w Azji Centralnej.