Nawiedzony kartridż i zabójczy automat - straszne legendy miejskie i mity ze świata gier

Miejskie legendy, czyli współczesne odpowiedniki dawnych mitów, od wielu lat towarzyszą ludzkości. Ci, którzy lubią się bać, wytrwale poszukują ponurych opowieści, które następnie sami przekazują dalej. W miarę podawania z ust do ust historie te ulegają zmianom, szczegóły się zacierają, zastępują je inne detale. W końcu ciężko jest ustalić, na ile dana opowiastka jest prawdziwa i czy w ogóle zawiera choćby ziarnko prawdy. W dobie internetu podania te dodatkowo wyewoluowały w tzw. creepypasty – historyjki zazwyczaj nieoparte na faktach, ale prezentowane w maksymalnie realistyczny sposób, utrudniający ocenienie, czy mamy do czynienia z fikcją, czy z prawdą.

Wielu miłośników tego typu opowieści poświęca czas na sprawdzanie miejskich mitów, czasem osiągając sukcesy i udowadniając, że te przerażające legendy, w które mało kto wierzył, mówią o rzeczach, jakie faktycznie się wydarzyły.

Również w branży gier komputerowych nie brakuje tajemnic, jednych bardzo mrocznych, innych fascynujących. Niektóre historie na ich temat prawdopodobnie zostały zmyślone, inne udało się potwierdzić. Chcielibyśmy przedstawić Wam najciekawsze z nich, wygrzebane z przeróżnych czeluści sieci albo usłyszane od innych graczy. Jako że element niepewności i zagadkowości jest częścią klimatu owych przekazów, nie dociekamy, ile w nich prawdy. Decyzję o tym, czy w nie wierzyć, pozostawiamy każdemu z Was.

Blady księżyc wskaże ci drogę

W latach osiemdziesiątych, gdy jeszcze nie było powszechnego dostępu do internetu, dystrybucja gier komputerowych w Stanach wyglądała zupełnie inaczej. Wielu miłośników elektronicznej rozrywki organizowało wtedy spotkania z podobnymi sobie pasjonatami, w trakcie których wymieniano się nieskomplikowanymi, mieszczącymi się na pojedynczych dyskietkach produkcjami. Z takich „punktów wymiany” korzystali też amatorscy programiści, by puszczać w świat swoje własne tytuły. Czasem przekazywane z ręki do ręki gry potrafiły w ten sposób rozprzestrzenić się na cały kontynent, niczym dzisiejsze wiralowe filmiki.

Jedną z „dystrybuowanych” w ten sposób pozycji była należąca do wymierającego wówczas gatunku tekstowych przygodówek Pale Luna, która wędrowała między graczami zamieszkującymi zatokę San Francisco. Był to bardzo ubogi w zawartość tytuł, na dodatek nafaszerowany błędami. Gdy gracz rozpoczynał zabawę, witał go czarny ekran, na którym pojawiał się tekst:

Jako że zdobycie oryginalnej kopii Pale Luny pozostaje wyjątkowo trudne, zrzut pochodzi z jednej z licznych imitacji tego tytułu. Jak widać, w tej wersji słowo „east” zostało zastąpione przez „west”.

Gra akceptowała jedynie pięć prostych komend: „podnieś łopatę”, „podnieś złoto”, „podnieś linę”, „otwórz drzwi”, „idź na wschód”. Wydostanie się z pomieszczenia nie trwało zazwyczaj długo i było nagradzane następującym tekstem:

Od tego etapu gra stawała się wyjątkowo irytująca i powtarzalna. Gracz za każdym razem musiał wybrać jedną właściwą drogę, po czym witał go raz jeszcze ten sam ekran. Wybranie nieprawidłowego kierunku całkowicie zawieszało cały komputer, a oprócz tego gra reagowała jedynie na trzy komendy związane z użyciem przedmiotów. Na próbę użycia złota odpowiadała: „Nie tutaj”. Próba użycia łopaty kwitowana była: „Nie teraz”. Liny użyć nie pozwalała, twierdząc: „Już jej użyłeś”.

Uboga mechanika i wieczne zawieszanie się gry doprowadzało większość graczy do furii i kończyło się rzuceniem dyskietki z Pale Luną w kąt. Ale zawsze znajdzie się ktoś, kto ma za dużo wolnego czasu i cierpliwość tybetańskiego mnicha. Młody mężczyzna, Michael Nevins, postanowił sprawdzić, czy Pale Luna nie skrywa czegoś więcej. Przez pięć godzin metodą prób i błędów przebijał się przez kolejne ekrany, by w końcu, po niezliczonej liczbie restartów, ujrzeć inny tekst:

Przez kolejną godzinę wpisywania różnych zwrotów Nevins w końcu natrafił na kombinację komend, które musiał podać: „wykop dziurę”, „wrzuć złoto”, „zakop dziurę”. To sprawiło, że na ekranie pojawił się ostatni już napis:

Podane koordynaty wskazują na Kalifornię, na góry w pobliżu niewielkiego miasta Redding (tak, kojarzycie to miejsce z Fallouta 2).

Po przemyśleniu sprawy Michael doszedł do wniosku, że wyświetlone przez grę cyfry to w rzeczywistości koordynaty. Według legendy sprawdził je i okazało się, że prowadzą do punktu pobliskim lesie. Uzbrojony w mapę, kompas i łopatę postanowił doprowadzić tajemnicę Pale Luny do samego końca. Przebijając się przez gęstwinę, z niejaką fascynacją zauważył, jak kolejne jego kroki korespondują ze ścieżkami wybieranymi w grze. W końcu dotarł do celu, gdzie ujrzał kupkę ziemi. Z coraz większym podnieceniem zaczął kopać, spodziewając się w każdej chwili odnaleźć jakiś ekscentryczny skarb pozostawiony przez twórcę gry. Zamiast tego natrafił na głowę dziewczynki o blond włosach w stanie silnego rozkładu.

Przerażony Nevins szybko poinformował policję o znalezisku. Dziewczynka została zidentyfikowana jako jedenastoletnia Karen Paulsen, której zaginięcie zgłoszono półtora roku wcześniej w San Diego. Mimo usilnych prób odnalezienie autora Pale Luny się nie powiodło – półlegalna natura spotkań, na których wymieniano się grami, prowadziła do wielu ślepych zaułków. Dziś kolekcjonerzy gotowi są zapłacić nawet sześciocyfrowe sumy za autentyczną kopię tej gry, ta jednak pozostaje w zasadzie niemożliwa do zdobycia.

Reszty ciała dziewczynki nigdy nie odnaleziono.