5. Assassin’s Creed. Najlepsze gry z serii Assassin's Creed – ranking

5. Assassin’s Creed

Mocną stroną pierwszego Assassin’s Creed był klimat, a także owiana mgłą tajemnicy warstwa fabularna. Szkoda tylko Altaira, którego sylwetki nie nakreślono tak dobrze, jak zasługiwałaby na to tak ważna osobistość w dziejach całego bractwa. Kto wie, może kiedyś?

Gdyby nie przygody Altaira Ibn-La’Ahada, nigdy nie poznalibyśmy takich postaci jak Ezio Auditore czy Edward Kenway, a w kinach nigdy nie zadebiutowałby film z Michaelem Fassbenderem w roli głównej. Dlatego też, nawet pomimo faktu, że pierwsze Assassin’s Creed miało swoje problemy (i to wcale niemałe), o omawianej produkcji po prostu trzeba pamiętać.

Assassin’s Creed było swoistym eksperymentem – całkiem zgrabnie przygotowanym zlepkiem pomysłów, które położyły solidny fundament pod popularną na całym świecie markę. To właśnie tutaj po raz pierwszy zaprezentowano graczom, jak może wyglądać nowoczesny system wspinaczki w grach wideo, to właśnie tutaj zaproponowano mechanikę odkrywania punktów widokowych, która towarzyszy cyklowi po dziś dzień, i to właśnie tutaj w stosunkowo świeży sposób przedstawiono skradankowe aspekty rozgrywki.

W przeciwieństwie do Garetta z serii Thief główny bohater nie przesiadywał w cieniu, a ukrywał się w tłumie (co w zasadzie tylko w tej części serii miało większy sens, z uwagi na zakapturzonych mnichów przechadzających się po ulicach miast, z którymi w istocie można było pomylić również zakapturzonego asasyna) lub salwował ucieczką, czmychając w razie konieczności do jednego ze stogów z sianem.

Fakt, rozgrywka była do bólu powtarzalna (raptem kilka rodzajów misji), a fabuła mieszająca wątki współczesne z historycznymi wydawała się dość pokręcona (a jednak potrafiła zainteresować, głównie z uwagi na poczucie rychłego odkrycia tajemnicy znacznie większego kalibru). Mimo to tytuł miał w sobie to „coś”, dzięki czemu czuło się, że oto w rękach Ubisoftu znajduje się jeszcze nie do końca oszlifowany diament. Kto dał Assassin’s Creed szansę i w ogólnym rozrachunku nieźle się bawił, ten raczej nie żałował – zwłaszcza wtedy, gdy na horyzoncie zaczęło majaczyć Assassin’s Creed II, które miało zapisać się złotymi zgłoskami na kartach historii branży.