Recenzja gry Mutant Year Zero – XCOM, Original War i Fallout wchodzą do baru...

Brygada RR

Scenarzyści generalnie odrobili lekcje na piątkę. Fabuła nie jest wprawdzie odkrywcza, ale została bardzo sprawnie napisana, ma dobre zwroty akcji i od początku do końca wzbudza zainteresowanie. Mamy antagonistów, których kochamy nienawidzić, sympatycznych – na swój sposób – protagonistów i dobrze wykorzystane elementy postapokaliptycznej scenerii. Atmosfera może wprawdzie przyprawić o stan depresyjny, ale ponury klimat równoważą spore pokłady czarnego humoru.

Fajnie patrzeć, jak bohaterowie reagują na kolejne znajdowane artefakty – relikty naszej cywilizacji w stylu akumulatora, boomboxa czy Commodore’a 64. Przyjemnie się to wszystko śledzi, zwłaszcza że szybko odczuwamy więź z kierowanymi postaciami. To zresztą całkiem wdzięczna kompania przywodząca na myśl wykoślawioną wersję Brygady RR – w trakcie rozgrywki dołącza do nas jeszcze kilku mutantów, niektórzy bardziej człekokształtni, inni antropomorficzni. Zaczynają tworzyć zgraną paczkę, choć się do tego przed sobą nie przyznają. I jeśli gra odniesie jakikolwiek sukces, to raczej nie będzie to ich ostatnie spotkanie.

Całość – w połączeniu z brudnym, rdzawym stylem artystycznym skąpanych we mgle i ciemności lasów – daje wrażenie, jakbyśmy obcowali z jednym z tych mrocznych przygodowych filmów SF z lat 80. XX wieku. Niby na ekranie pojawiają się zabawne zwierzątka, ale nie pokazalibyście tego dzieciom. I nawet śliczne przerywniki filmowe w komiksowym stylu tego nie zmienią.

Szkoda, że scenki na silniku gry nie wypadają już tak dobrze ze względu na oszczędnie animowanych bohaterów. Ci po prostu stoją i rozmawiają. Na szczęście to mały zgrzyt, bo podczas walk i przemierzania lokacji wszystko wygląda znacznie lepiej. Zwłaszcza krajobrazy oraz projekty miejscówek, pełne złomu i reliktów zniszczonego świata. To naprawdę robi wrażenie. Dodajcie teraz do tego dobre udźwiękowienie. Aktorzy o chropowatych głosach w połączeniu z muzyką na syntezatorach sprawiają, że poczucie obcowania z filmem z lat 80. ubiegłego wieku nie opuszcza nas aż do końca rozgrywki.

Darkwing Duck

A skoro już jesteśmy przy rozgrywce, wypada podkreślić, że Mutant Year Zero bierze z XCOM-a to, co najlepsze, czyli walkę. Toczymy ją w turach, dysponując dwoma punktami akcji do wydania na postać. Możemy wykonać rozmaite działania – strzał, ruch, wykorzystać zdolności specjalne czy rzucić granatem. Ataki mają procentową szansę powodzenia, zależną od postaci, zasięgu broni i odblokowanych perków.

W trakcie walki – a najlepiej przed – szukamy dobrych stanowisk strzeleckich i odpowiednich osłon. Większość z nich może ulec zniszczeniu, co musimy brać pod uwagę, planując starcie. Umiejętne korzystanie z giwer, łączenie ich ze zdolnościami towarzyszy, warunkami otoczenia i dodatkowym ekwipunkiem przynosi mnóstwo radości. Oraz – oczywiście – stanowi jeden z warunków zwycięstwa.

Poza potyczkami wszystko odbywa się w czasie rzeczywistym. Wtedy gra zmienia się w przyjemną eksploracyjną skradankę. Przemierzamy lokacje, szukamy dodatkowych łupów, artefaktów, za które w specjalnym sklepie w Arce odblokowujemy bonusy, i oczywiście spotykamy przeciwników.

Gra szybko uczy, że skradanie się stanowi najlepszą strategię przetrwania. Warto ukryć dwie z trzech postaci i puścić jedną na zwiad. Często trzeba zdejmować po cichu żołnierzy samotnie patrolujących teren i w ogóle brać przeciwników z zaskoczenia, w dobrze przygotowanej zasadzce. Przydają się w tym celu różne ogłuszające zdolności i cicha broń. Przyznam się, że taka deusexowa metoda osłabiania wroga sprawiała mi największą satysfakcję. Nie w każdej lokacji jest to łatwe, ale okazuje się niezbędne.

Nieprzyjaciel ma przewagę liczebną i w sile ognia. Wiele miejsc to praktycznie łamigłówki do rozwiązania – wymagają pomyślunku i odrobiny zręczności. Mechanizmy skradankowe są raczej proste i sprowadzają się do niezbędnego minimum. Chwilami pozwalają na rzeczy urągające realizmowi, ale zapewniają sporo radochy z poprawnego wykonania.

War Pigs

Istotną rolę odgrywa też prosty, ale intuicyjny element RPG, bez którego większość gier taktycznych nie może się obejść. Rozwijamy więc naszych bohaterów i wyposażamy ich w coraz lepszy ekwipunek. Nowa broń trafia się raczej rzadko, za to każde znalezisko cieszy i zazwyczaj poprawia zdolności bojowe drużyny. Oręż miewa specjalne właściwości, rozmaity zasięg – generalnie dwie, trzy dobre spluwy z odpowiednimi wzmocnieniami (zamontowanymi podczas pobytu w Arce) potrafią zmienić przebieg potyczki.

Wraz z rozwojem postaci dostajemy punkty, które wydajemy na umiejętności z drzewka – wydłużamy pasek życia i inne zdolności pasywne albo inwestujemy w moce poszerzające nasze możliwości taktyczne. To kolejny aspekt, który – choć prosty – stanowi element całkiem złożonej układanki, zmuszającej do nieustannego kombinowania, stwarzając mnóstwo opcji do przetestowania. Sprzyjają temu też wspomniane lokacje, w których zawsze jest przynajmniej kilka sposobów na udane wyeliminowanie wszystkich wrogów.

Przy okazji rozwoju postaci i ich osobowości warto się na chwilę zatrzymać i zastanowić nad naturą gry. Bo owszem, z mechanicznego punktu widzenia jest to bardziej zręcznościowy, mniejszy, ale dobrze wykonany kuzyn XCOM-a, w którym warstwę globalną zredukowano do minimum i zastąpiono płynną eksploracją świata.

Duchem jednak bliżej tej grze do Jagged Alliance (może nawet przebija ona pod tym względem nadchodzące Jagged Alliance: Rage, ale zobaczymy), gdzie każdy członek oddziału miał jakąś namiastkę osobowości i można go było polubić. Tyle że tym razem trafiliśmy do lekko komiksowej odmiany świata z Fallouta. Takiej z supermocami i gadającą kaczką. Swoją drogą animacje towarzyszące wydawaniu punktów zdolności są odrobinę... niepokojące.

Droga do Edenu

Mutant Year Zero okazało się bardzo udaną i wdzięczną grą. To świetna alternatywa dla tych, którzy uwielbiają wymagające sporo od gracza, taktyczne zmagania (umówmy się, Road to Eden do najłatwiejszych pozycji nie należy), a jednocześnie nie mają na zbyciu miliona godzin, by przejść XCOM-a albo załadować współczesny mod do Jagged Alliance 2.

Owszem, jest tu trochę błędów, ale to raczej drobnica. Najpoważniejsze, co mi się przydarzyło, to to, że raz po rozpoczęciu walki postać sama z siebie przeniosła się piętro niżej. Nic, czego nie naprawi wczytanie zapisu tuż sprzed potyczki. Poza tym i paroma innymi potknięciami gra nie sprawiała większych problemów technicznych. A to oznacza, że można cieszyć się naprawdę porządną produkcją.

Dzieło The Bearded Ladies należy do lżejszej kategorii wagowej niż wspomniani giganci wśród strategii, ale w niczym mu to nie ujmuje. Tytuł ten oferuje unikatowy klimat, ciekawą fabułę i mnóstwo opcji. To gra z charakterem, która piekielnie wciąga. A my brniemy coraz dalej i dalej, gonimy za widmem mitycznego Edenu. I nie przestajemy – aż do zakończenia.