Recenzja gry Indiana Jones and the Great Circle - Indy powraca, choć z kryzysem tożsamości

Nowy Indiana Jones jest jak ciastko. To porównanie zupełnie nieprzypadkowe, gdyż sympatyczny element gry stanowią lokalne smakołyki wzmacniające naszego archeologa. We Włoszech, które odwiedzamy na początku przygody, są to przykładowo cornetti (rodzaj rogalików) czy biscotti (chrupkie herbatniki). A zatem Indiana Jones i Wielki Krąg jest jak ciastko, które dobrze smakuje, ale widać, że nie zostało porządnie wypieczone. Ciastko, które ma oryginalne dodatki, jednak nie wszystkie do siebie pasują – i nie wszystkie są najwyższej jakości. Ciastko, które co prawda zjadłem z przyjemnością, ale po renomie tej cukierni spodziewałem się po prostu czegoś więcej.

Mówiąc najkrócej, nowy Indiana to gra, której przydałoby się jeszcze trochę czasu w piekarniku, bo choć świetnych momentów nie brakuje, przez błędy czy pewne decyzje designerskie zbyt często iluzja świata przedstawionego rozwiewała się na moich oczach – a ja lubię wczuwać się w historię, którą przeżywam. Szczególnie gdy jest to opowieść filmowa.

Indiana Jones i Wielki Fanserwis

Początek gry uwidacznia fabularne DNA tej produkcji. Indiana Jones i Wielki Krąg rozpoczyna się bowiem dosłowną adaptacją pierwszej sceny z Poszukiwaczy zaginionej Arki z 1981 roku. Są więc i pająki, i goniąca Indianę kamienna kula, i nieszczęsny Forrestal, konkurent naszego bohatera, i wreszcie złoty idol. A potem, gdy zaczyna się właściwa akcja, dzieje się pod tym względem tylko lepiej, bo fanserwisu jest w tej grze po postu cała masa. Oczywiście trudno, żeby go nie było, to tak, jakby zabrakło skradania się w Assassin’s Creed (he, he), ale ważne, że zrealizowano go zgodnie z duchem oryginału. Nie raz i nie dwa uśmiechnąłem się, widząc to czy inne nawiązanie, ale wymieniać ich nie będę. Zdradzę jedynie, iż wyjątkowo rozbawił mnie motyw z samurajem – szkoda tylko, że nie ma za to osiągnięcia (tym bardziej że gra – co zawsze doceniam – obficie nas nimi nagradza).

Cutscenki wyglądają niczym film.Indiana Jones i Wielki Krąg, Bethesda Softworks, 2024.

Już na wstępie muszę podkreślić, jak absolutnie zna-ko-mi-cie oddano w Wielkim Kręgu tytułowego bohatera. Indiana Jones jest właśnie taki, jaki być powinien – to arogancki, aczkolwiek czarujący dupek, który na prawo i lewo rzuca docinkami, a większość akcji komentuje zabawnymi one-linerami, żywcem wyjętymi z produkcji kinowych. Widać, że twórcy z MachineGames zrozumieli materiał źródłowy – często, zwłaszcza w trakcie cutscenek, miałem wrażenie, że po prostu oglądam film (choć jest kilka scen – mnie się akurat podobały – które mają klimat raczej nowszych niż starszych odsłon cyklu).

Ogromna w tym zasługa Troya Bakera, aktora głosowego wcielającego się w Indianę, znanego chociażby z kreacji Joela w The Last of Us czy Bookera DeWitta w BioShocku Infinite. Swoją robotę w Wielkim Kręgu wykonał tak świetnie, że naprawdę trudno się połapać, iż Indianą nie jest Harrison Ford. Jestem zresztą pewien, że wiele osób się nie zorientuje, iż to ktoś inny podkłada głos głównemu bohaterowi. To, tak na marginesie, dowód, że nie potrzebujemy AI w takich sytuacjach – człowiek radzi sobie równie dobrze, a nawet lepiej. Wyjątkowo pulpowy, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, jest też nasz nazistowski adwersarz, dr Voss, nieprzypadkowo oczywiście przez dwa „s”, na co nie omieszka zwrócić naszej uwagi. Interesująca jest także postać tajemniczego złodzieja artefaktów, którego poznajemy w drugiej scenie gry.

Pokaż kotku, co masz w środku.Indiana Jones i Wielki Krąg, Bethesda Softworks, 2024.

Szkoda, że inni bohaterowie drugoplanowi – a jest ich całkiem sporo: od księży po tajskie rebeliantki – nie zapadają tak bardzo w pamięć. Najwięcej mamy do czynienia z Giną, włoską dziennikarką, która szuka swojej zaginionej siostry. Jej relacja z Indianą jest na swój sposób urocza i bardzo filmowa, ale odbiór postaci psuły mi długie gameplayowe sekwencje, w których ona i Indy niewiele do siebie mówią. Szczególnie boli to podczas przemierzenia motorówką rzek Syjamu (dzisiejszej Tajlandii). Gra God of War pokazała już sześć lat temu, jak doskonałym narzędziem narracyjnym może być właśnie pozornie nudne podróżowanie łodzią – a tutaj milczenie, przerywane głównie tym samym komentarzem, gdy o coś zahaczyłem, wypadało dość nienaturalnie.

Indiana Jones i Niespokojny Świat

Nowy Indiana Jones to przygodowa gra akcji oglądana z perspektywy pierwszoosobowej. Gra zabiera nas na szaloną przygodę, w trakcie której zwiedzamy kilka krajów na trzech kontynentach. Badamy oczywiście mnóstwo podziemnych świątyń, przy okazji rozbijając całkiem sporo faszystowskich i nazistowskich łbów (bo mamy tu i Włochów, i Niemców). Akcja rozpoczyna się w 1937 roku, kiedy świat coraz mocniej wrzał – i w grze to czuć, bo epizodyczną rolę odgrywa tu nawet sam Benito Mussolini, przywódca włoskich faszystów, a twórcy przypominają, że gorąco robiło się nie tylko w Europie, ale też na Dalekim Wschodzie, gdzie japońska inwazja na Chiny przerodziła się w wojnę.

Indiana Jones i Wielki Krąg nie jest jednak przygodową grą akcji w stylu Uncharted, co – jak się nad tym zastanowić – wydaje się w sumie zaskakujące. To bowiem pewien paradoks, że Uncharted okazuje się znacznie bardziej filmową pozycją niż Wielki Krąg, który ma w głównej roli legendę kina przygodowego. Idąc za tymi skojarzeniami, powiedziałbym, że Wielkiemu Kręgowi bliżej do serialu. I – jak to w serialu – są tu odcinki znakomite, które będzie się długo wspominać (np. akcję z samolotem czy ucieczkę łodzią, a także kilka pomysłowych, nawet jeśli prostych, starć z bossami). Niestety, są też odcinki-wypełniacze, które się dłużą i lepiej szybko o nich zapomnieć.

Na takie mieszane tempo wpływa oczywiście przynależność gatunkowa. Twórcy nie zdecydowali się na liniową grę fabularną, w której łatwo kontrolować opowieść – mamy tutaj do czynienia z uproszczonym immersive simem, czyli czymś na kształt Dishonored czy Hitmana, tylko w wersji lite. Gra została podzielona na trzy większe obszary, które możemy swobodnie zwiedzać, a poza głównymi zadaniami fabularnymi czekają na nas też poboczne misje czy po prostu tajemnice do rozwikłania (nieraz bardzo proste, polegające na zebraniu dwóch notatek i pójściu do jaskini, co zajmuje kilka minut).

Ruiny są super!Indiana Jones i Wielki Krąg, Bethesda Softworks, 2024.

Do wspomnianych lokacji, owych trzech większych, ale też tych mniejszych, możemy swobodnie powracać zarówno w trakcie, jak i po kampanii, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby przechodzić Wielki Krąg swoim tempem. A jest do czego wracać, bo produkcja ta przepełniona jest zadaniami, tajemnicami czy znajdźkami – o te ostatnie niemal się potykamy. Szkoda tylko, że w tej ilości gubi się jakość, gdyż brakuje w nich czegoś unikatowego. Zbieranie dziesiątek artefaktów i listów czy masy kart szybko przestaje bawić, a staje się rutyną. Brakowało mi też znajdziek w postaci przepięknych archeologicznych zabytków.

Ogromnie podobały mi się za to dopracowane projekty lokacji i ich styl artystyczny. W bogatych wnętrzach Watykanu (Kaplica Sykstyńska onieśmiela nawet w grze) nie brakuje wysmakowanych detali, a oświetlane płomieniem zapalniczki starożytne ruiny pociągają tajemniczością i monumentalnością. Słabiej pod tym względem wypada trzecia duża lokacja, ale tam też najbardziej wychodzą na wierzch mankamenty technologiczne – silnik gry nieszczególnie lubi się z roślinnością, więc ta w całym Indianie wygląda przeciętnie, co najbardziej boli właśnie w trzecim obszarze, gdzie jest jej po prostu dużo.

Doceniam też wielkie zagadki środowiskowe. Mało co sprawia w takich grach większą satysfakcję niż uruchomienie jakiegoś starożytnego mechanizmu, kiedy wiekowe kamienne figury zaczynają się powoli obracać, by chwilę później odsłonić ukryte przejście – i tutaj Wielki Krąg daje radę. Chętnie nawet zobaczyłbym więcej takich skomplikowanych zagadek oczami Indiany.

Animacje w trybie TPP są dość drętwe.Indiana Jones i Wielki Krąg, Bethesda Softworks, 2024.

Indiana Jones i Nowa Perspektywa

Przed premierą wiele osób, w tym niżej podpisany, miało wątpliwości, czy w przygodowej grze akcji sprawdzi się oglądanie świata oczami postaci (FPP), a nie zza jej pleców (TPP). No i powiem Wam, że... to skomplikowane. Otóż do patrzenia na uniwersum gry z perspektywy Indiany Jonesa szybko się przyzwyczaiłem – co prawda początkowo drażni gibająca się na boki kamera (trochę jak w Doomie; na szczęście można to zmienić w opcjach), ale z czasem przestałem na to zwracać uwagę.

Walka wręcz okazała się zaskakująco przyjemna; cechuje ją też bardzo satysfakcjonujące udźwiękowienie. Nie ma to jak znokautować faszystę za pomocą trzepaczki do dywanów czy przepychacza do kibla – gra zresztą nagradza osiągnięciami za takie eksperymentowanie. Strzelanie też wypada nieźle, co nie powinno dziwić, bo w końcu za tym tytułem stoją twórcy współczesnych Wolfensteinów – choć warto tutaj podkreślić, że Wielki Krąg strzelanką nie jest, więc po broń sięgałem dość rzadko. Raz, że nie jest potrzebna, a dwa, że wrogowie szybko odpowiadają skutecznym ogniem, który kończy takie „rumakowanie”. No i skradanie się – a wyznam, że nie jestem jego fanem w perspektywie FPP – nie sprawia większych problemów, ale to raczej z tego powodu, że nie jest zbyt trudne.

A zatem widok FPP ma sens, a nawet wydaje się odświeżający po tych wszystkich przygodowych grach akcji Sony. Mimo wszystko miałem jednak wrażenie, że ostatecznie Indiana Jones przez tę perspektywę więcej traci, niż zyskuje – ot, chociażby wspinania się jest tu niewiele, zagadki środowiskowe nie są aż tak monumentalne jak np. w Uncharted, a skradanie się, jak wspominałem, okazuje się dość proste.

Czarne Koszule przegrały ze schodami.Indiana Jones i Wielki Krąg, Bethesda Softworks, 2024.

A propos rzeczonego skradania. Mapki, co warto podkreślić, oferują sporo różnych dróg, którymi możemy się przedostać do celu misji (np. poza głównymi drzwiami mamy też okno, dodatkowe drzwi zamoknięte na klucz czy drabinę w suficie), tylko że w praktyce te alternatywy nie były mi jakoś szczególnie potrzebne. Skradanie się lekkim wyzwaniem stało się dopiero pod koniec gry, bo Niemcy są wówczas po prostu gęściej rozstawieni. Wcześniej, gdy już ktoś nas zobaczy, to często wystarczy znokautować wroga – inni niekoniecznie zwrócą na to uwagę. Przykładowo zdarzyło mi się boksować z Niemcem, podczas gdy trzy metry dalej stał bokiem, oparty o barierkę, jego kolega i miał wszystko gdzieś. Najśmieszniejsza w ogóle była akcja, w której na klatce schodowej pokonałem ze 20 faszystów na raz – na to wygląda, ze na kursach ideologicznych Czarne Koszule nie uczą się jak działają schody, bo dali się znokautować jeden po drugim.