Chernobylite 2: Exclusion Zone - recenzja gry we wczesnym dostępie. Potencjał jest, ale...

Pewnie każde z Was miało taki moment w życiu, że chciałoby się mylić. Mnie przytrafiło się to teraz, w chwili pisania tekstu o Chernobylite 2: Extraction Zone. Demo zostawiło mnie z całkiem pozytywnymi odczuciami i nadzieją, że dostaniemy sympatyczne, choć drugoligowe, postapo RPG akcji. Niestety, im dłużej grałem w wersję wczesnodostępową, tym więcej odnotowywałem złych rzeczy. Żeby nie było, potencjał w tej produkcji widzę nadal, ale na każdą dobrą wiadomość czy obietnicę przypada jakaś niedoróbka. Pewnie, część zostanie wyeliminowana na premierę, jednak niektóre problemy tkwią bardzo głęboko w strukturze gry. Ostatnie wieści z frontu The Farm 51 też nie napawają optymizmem.

Szkoda, bo na pierwszy rzut oka Chernobylite 2 wyglądało naprawdę obiecująco – mogło być tym brakującym ogniwem między Gothikiem, S.T.A.L.K.E.R.-ami i... Dark Souls. Łażenie po wielkiej, otwartej Zonie, pranie przeciwników w soulsowym stylu (i strzelanie bronią palną jak w shooterach TPP), poszukiwanie zasobów i fabuły oraz sondowanie otoczenia za pomocą naszego wcale-nie-Pip-Boya, czyli tabletu, mogło mi bardzo siąść. Chwilami tak było, ale ilość niedoróbek, nawet biorąc poprawkę na wczesny dostęp, może gracza zwyczajnie zmęczyć.

Od historyjki do historyjki

Przypomnę – Chernobylite 2: Exclusion Zone opowiada o planewalkerze Cole’u Greyu, który pracuje jako członek załogi statku wydobywającego tytułowy minerał. Pech chce, że ta robota wymaga przejścia kuracji CRISPR (modyfikacje genetyczne), co nie podoba się rodzinie Greya. Co jeszcze gorsze – statek zostaje uszkodzony i nasz bohater ląduje w Zonie, gdzie spotyka Igora, protagonistę „jedynki”. Zadaniem panów staje się poznanie kolejnych tajemnic minerału, odnalezienie zaginionych towarzyszy Cole’a i – być może – wydostanie się z tego przeklętego, odgrodzonego wielką energetyczną kopułą, miejsca.

Chernobylite 2: Exclusion Zone, The Farm 51, 2025.

Jeśli zaczęło Wam to brzmieć podobnie do pierwszego Gothica, to poczekajcie – bo to dopiero początek skojarzeń. Zonę, oprócz zdziczałych ludzi, bandziorów i mutantów, zaludniają trzy frakcje – naukowców, najemników i mutantów (wybaczcie powtórzenie). Po przejściu prologu możemy wspierać jedno z owych ugrupowań. Możemy też starać się o dobrą reputację u wszystkich, choć to, do kogo pójdziemy najpierw, warunkuje, jacy towarzysze wesprą nas na początku (np. dołączy do nas naukowiec czy dwóch po wykonaniu kilku zadań). I pewnie, nie mamy do czynienia ze skazańcami, tylko grupami, które Zona odcięła od reszty świata, ale efekt jest podobny – gramy w Gothica postapo, tylko takiego, któremu na razie brakuje spójności.

Nie wiem, może to problem tylko tej konkretnej frakcji, bo najwięcej wysiłku włożyłem w rozwijanie relacji z naukowcami (gra rekomendowała to ustami naszego przewodnika). Problem w tym, że wątki, za którymi ganiamy w dzień i w nocy (tak, jest tu system zmiennych pór doby, nocą świat staje się bardziej niebezpieczny, za dnia częściej wykonujemy zadania główne) – nie składają się póki co w spójną całość. To znaczy, owszem, wszystko jest tu gromadzeniem wiedzy, zasobów i sojuszników, by ewentualnie wydostać się z Zony – ale nie czułem, że uczestniczę w jednej historii.

Te zadania i minifabułki czasem wydawały się wyrwane z szerszego kontekstu, choć teoretycznie wszystko dzieje się na tej samej mapie. Nie mogłem pozbyć się wrażenia, że krążę od jednego przypadkowego wątku, który ma mnie wprowadzić w mechanikę, do drugiego. W niektórych, to prawda, dało się dostrzec ciekawe pomysły, będące np. konsekwencją spotkania się światów równoległych (co daje poczucie obcowania z rasowym SF), ale to trochę za mało, by móc się wciągnąć w wir opowieści. Część tego wrażenia może być, rzecz jasna, spowodowana stanem gry i prowizorką, dostrzegalną zwłaszcza w późniejszych etapach. Wiele dialogów przetłumaczono maszynowo, co widać, część głosów też podłożono z generatora AI. Wydaje mi się jednak, że winna okazuje się także struktura rozgrywki i historia rozrzucona na zbyt dużej przestrzeni, przez co całość wygląda na pofragmentowaną. No i dialogi czasem są po prostu sztywne. Ratują je ciekawi bohaterowie, z których połowa sugeruje, że skrywa jakieś tajemnice.

Chernobylite 2: Exclusion Zone, The Farm 51, 2025.

Sęk w tym, że struktura części zadań zniechęca. Witki mi opadły, gdy musiałem ganiać po okolicy za 14 sztukami części do urządzenia, które nic raczej nie znaczą w szerszym kontekście fabularnym (ani dla gracza), ale są bardzo potrzebne pewnej pani doktor do badań. Wiadomo, takie zadania trafiały i będą trafiać do gier, jednak tutaj jeszcze bardziej podkreślały pewną przypadkowość. Oczywiście są tu też questy, które budują napięcie, dopowiadają ciekawy fragment lore’u i rozwijają wizję świata gry – a często uczą przy tym nowych mechanik. Kiedy np. z Igorem musimy przekradać się przez Zonę, by powalczyć o źródło energii, a potem zbudować odpowiednią instalację, ma to swój urok.

Możliwe więc, że jak The Farm 51 ukończy prace – wszystko będzie w miarę przyzwoicie działać, a cała historia okaże się lepsza niż jej poszczególne części. Pytanie tylko, czy ktoś będzie miał cierpliwość, by to sprawdzić – na razie problemy Chernobylite 2 sięgają dość głęboko i nie wiem, czy to tylko kwestia wczesnego dostępu.

Niestabilny pierwiastek

Niektóre bolączki dają się zauważyć już po chwili zabawy. Zapomnijcie o stabilnej czy płynnej rozgrywce – bez znaczenia jest, czy macie średniej klasy blaszaka jak ja, czy potwora z górnej półki, Chernobylite 2 jednoczy wszystkich w zacinkach, optymalizacja tu bowiem leży. Zauważyłem, że najgorzej gra radzi sobie z efektami cząsteczkowymi, a największe ich stałe nagromadzenie poza walką występuje w dużych skupiskach elementów zielonych (i w innych kolorach). Unreal Engine w Chernobylite 2 nie zawsze potrafi też podołać scenom rozmów (te zaś mogłyby być nieco lepiej zaanimowane), wtedy też spodziewajcie się spadku liczby klatek.

Jest to o tyle dziwne, że gry ładniejsze i dużo bardziej złożone graficznie czy nawet pod względem ukształtowania terenu (np. Kingdom Come: Deliverance 2) na tych samych konfiguracjach chodzą jak trzeba. Bugi i problemy na tym się jednak nie kończą.

Chernobylite 2: Exclusion Zone, The Farm 51, 2025.

Zdarzyło mi się wpaść pod teksturę (ale gra robi częste autosave’y, więc strata była mała), a to coś, co znam z czasów pierwszego Gothica. Niestety, obok „klasyki” zdarzały się też błędy wynikające z niedopilnowania projektu. W grze funkcjonuje całkiem niezły system teleportacji, niewyróżniający się wprawdzie niczym szczególnym, ale działający – dopóki nie zacznie utrudniać nam życia. Po jednej z nocnych misji musiałem wracać do bazy na piechotę, bo przestał funkcjonować, i to w miejscach, gdzie nikt mnie nie atakował.

Druga sytuacja może komuś zablokować postępy w fabule. Otóż w siedzibie naukowców istnieje winda, którą da się wjechać do huba tej frakcji; tam dostajemy zadanie czy dwa, rozmawiamy z paroma NPC, rozwijamy główny wątek (rezyduje tam jedna z kluczowych postaci fabularnych) i przede wszystkim – handlujemy. Wspomniana winda... nie posiada przycisku, który sprowadzałby ją na dół, przynajmniej na razie. Jeśli więc dotarliśmy do naukowców, a potem zamiast „wyjść drzwiami”, skorzystaliśmy z szybkiej podróży – to przy obecnym buildzie możemy się już na górę nie dostać, a innego przejścia nie znalazłem. Zdarzyło mi się to pod koniec rozgrywki, gdyż lubiłem sobie spacerować po Zonie, a że jest to jedna z kluczowych lokacji, może komuś zablokować istotny wątek na amen – albo do wgrania kolejnego patcha.

Trafiają się też wpadki, które mnie osobiście nie przeszkadzają, ale mogą wybić z immersji tego, komu zależy na kompletnej „wczucie” – na przykład po wykonaniu zadania mającego zachęcić daną postać do dołączenia do naszej wesołej gromadki jej nieaktywny model pozostaje w miejscu początkowym, choć oficjalnie przeniosła się już ona do naszej bazy i możemy tam z nią porozmawiać. Widać więc szwy i momenty, które zostawiono „na potem”, bo takich sytuacji było więcej (a i na naszej minimapce w tablecie pozostają znaczniki przeciwników, mimo że ci leżą już martwi).

Miałem też pewien kłopot z balansem kilku aspektów rozgrywki, które na siebie zachodzą. Co ciekawe, nie chodzi o poziom trudności podczas walki czy eksploracji, bo przetrwanie bohatera zapewnić można relatywnie sprawnie, bylebyśmy zadbali o leki na odpowiednie typy kontuzji (urazy krwiobiegu, nerwowe, skórne czy mięśniowe rozpatruje się tu osobno), a walka wręcz nie stanowi problemu dla kogoś, kto pograł choć chwilę w Dark Souls – i ma całkiem niezły feeling oraz responsywność. Strzelanie z broni palnej też daje radę – wprawdzie nie powoduje fajerwerków w głowie gracza wduszającego triggery na padzie czy przycisk w myszce, ale spełnia swoje zadanie.

Chernobylite 2: Exclusion Zone, The Farm 51, 2025.

Musimy uważać na osłony przeciwników, szukać ich czułych punktów i zachodzić z odpowiedniej strony, by trafić żelastwem lub nie marnować amunicji. Kurczę, zdarzają się tu nawet potyczki z bossami w stylu tych z Soulsów, tylko zdecydowanie mniej imponujące i łatwiejsze do przejścia normalnie oraz cheesowania (jednego pobocznego bossa pokonałem, strzelając zza murku, którego przeciwnik nie umiał przeskoczyć, mimo że wyglądał na jak najbardziej sprawnego fizycznie). Generalnie na standardowym poziomie trudności stanowią bardziej urozmaicenie i nagrodę za eksplorację czy przejście etapu niż prawdziwe wyzwanie. Mnie to pasuje w grze o takim rozmiarze, ale prawdziwego „postapo Dark Souls experience” się tu póki co nie spodziewajcie. A i zestawy ruchów przeciwników jak na razie nie powalają – zwłaszcza tych nieludzkich i ogromnych, a taki boss zdarzył mi się w głównym wątku. No ale bestie są. Punkty dla Farm 51 za chęci, może to jeszcze podciągną.

To gdzie leży problem? W balansie ekwipunku i rozwoju postaci. Na początku dostajemy całkiem znośny sprzęt, z którym jest po co przez chwilę biegać. Kilka godzin później gra zasypuje nas sensowną bronią, ubiorem i pancerzem, ale w zbyt dużych ilościach, by coś z tym zrobić – i ze zbyt wygórowanymi wymaganiami co do statystyk. To znaczy, że albo musimy grindować (a to nie jest aż tak przyjemne jak np. w przystosowanych do tego hack’n’slashach), albo wartościowe nagrody ze stoczonych pojedynków odkładać ciągle na potem – co odbiera satysfakcję z nieźle wykonanej roboty.

Zwłaszcza że levelowanie nie skaluje się tak dobrze jak np. w Soulsach czy Elden Ringu, z których gra zgapia podstawowe zależności i statystyki. Zanim pojawi się możliwość rozmontowania zbędnego sprzętu, mija zbyt dużo czasu. Żeby to wszystko działało i sprawiało frajdę oraz było bardziej funkcjonalne, The Farm 51 musi posiedzieć trochę nad przelicznikami i cyferkami, bowiem teraz gra bardziej męczy niż cieszy w tej materii.

Chernobylite 2: Exclusion Zone, The Farm 51, 2025.

Sytuacji nie poprawia też rozmieszczenie wrogów na mapie. Ponownie – przynajmniej w moim buildzie – nawet kilku nieprzyjaciół nie stanowi problemu. Po prostu, pomijając parę malowniczych wyjątków (np. przeciwnicy fabularni i pewne chernobylite’owe mutanty, które – chyba żeby powspominać – siedzą sobie na huśtawkach na placach zabaw, stanowiąc całkiem subtelne opowiadanie obrazem) oraz obstawianie ciekawych obiektów, przez które możemy się skradać, grupy wrogów rozrzucono w bardzo przypadkowych miejscach, bez ładu i składu. Nie daje to więc wrażenia „życia” w Zonie, tylko projektanckiego chaosu.

Możemy na przykład biec, biec, biec – i nikogo nie spotkać, a potem rozgromić trzy watahy wroga po kolei – w tempie, które odbiera grze jakiekolwiek napięcie i poczucie niepewności. A to przecież powinno towarzyszyć rozgrywce w postapo. Walka zaś nie jest aż tak atrakcyjnym jej elementem, by odbiorcę radowało kolejne pakowanie się w dziwnie porozmieszczane grupy przeciwników. Znowu – jest to aspekt, którego odbiór ulegnie zmianie, gdy rozstawienie zostanie poprawione, ale rozmawiamy o „tu i teraz”.