Ciemniejsze (barwniejsze?) strony AS-a. Najlepsze cytaty Sapkowskiego, mistrza gier wideo

M.S.: Czy dzieci są uosobieniem mieszczańskiego stylu życia? Za to właśnie Pan ich nie lubi?

A.S.: Względem mieszczaństwa i filisterstwa wolę zmilczeć, bo żaden już ze mnie buntownik bez powodu, żaden Przybyszewski ani James Dean, mam swoje lata i wkrótce przyjdzie wstąpić do klubu. Wyjaśnię jednak, że mój stosunek do dzieci i psów nie ma nic wspólnego z rewolucją i odrazą do strasznych mieszczan. Po prostu tak było, że wszędzie tam, gdzie pojawiały się dzieci i psy, jakiś cholerny niepisany bon ton kazał się nimi zachwycać. A ja się nie zachwycałem, bo jakoś nie widziałem czym. I choć miałem problemy towarzyskie, trzymałem się dzielnie i trzymam do dziś. Psy i małe dzieci są... No, oględnie powiedzmy, nieestetyczne.

2001, wywiad dla „Pani”

L.K.: Jakie rady dałby Pan młodym ludziom, którzy dopiero próbują swych sił z piórem?

A.S.: Radziłbym im szczerze i serdecznie, żeby wybili sobie z głów mrzonki i głupstwa i wzięli do jakiejś uczciwej i pożytecznej roboty.

2002, wywiad dla „Załogi G”

Sprawa jest prosta jak dyszel – nie masz wyobraźni, nie pisz. Imaj się innych zawodów. Zostań politykiem, tu zbędna jest zarówno wyobraźnia, jak i inteligencja.

2004, wywiad dla Empik News

Generalnie rzecz biorąc, mam do dziennikarzy tylko jedno zastrzeżenie i nie jest ono wydumane, lecz poparte przykrym, acz rzeczowym doświadczeniem: w większości wypadków są to ignoranci, którzy nie wiedzą i nie umieją nic, ale mimo to wydaje im się, że wszystkie rozumy pojedli i mogą robić za wyrocznię.

Badacze literatury lubią porównywać, po pierwsze, na tym polega ich robota, po drugie, muszą wszak udowodnić, że czytali coś jeszcze poza dziełem, które właśnie badają i recenzują. Żartowałem, przepraszam.

[...] dostęp do broni powinien być swobodny, albowiem dostęp do wszystkiego winien być swobodny. Do absolutnie wszystkiego. Nie wolno zakazywać pornografii, tłumacząc, że ma ona na kogoś zły wpływ. Na mnie nie ma, dla mnie więc argumentacja jest bzdurna, a zakaz odbieram jako atak na moją wolność. Zachce mi się pornografii, nawet tej najostrzejszej, mam ją mieć na zawołanie, bo taka jest moja wola. Prawda, mało prawdopodobne, by mi się zachciało, ale to nie zmienia zasady.

[...] Oczywiście, jest grupa pisarzy, którzy będąc „w dołku” – mogą tworzyć jedynie sceny smutne, a gdy się radują – tylko wesołe, bo stan psychiczny ich ogranicza. Mnie nie. Ja jutro siądę i napiszę w pierwszej osobie żywot świętej Katarzyny ze Sieny. A cóż to za sztuka? Obłożę się źródłami, przeczytam wszystko, co się da, i opiszę panu, jak się puszczała we Florencji z młodym właścicielem lombardu. Zaraz potem mnie wyklną, ale napiszę. A potem wezmę się za świętego Franciszka, Savonarolę lub Bernarda z Clairvaux.

2005, Historia i fantastyka

Nawet określenie „agnostyk” jest zbyt słabe w stosunku do mnie. Mój światopogląd to nie agnostycyzm, ateizm czy laicyzm. To jest czyste pogaństwo. Naprawdę, jestem poganinem, i to w podręcznikowym znaczeniu tego słowa. Odrzucam wszelki mistycyzm, nie mam idoli i nie wierzę, że spotka mnie kara za jakiekolwiek grzechy, a za ich zaniechanie trafię do raju. Co gorzej, jestem głęboko przekonany, że gdy umrę, moje ciało wyrzucone na osiedlowy śmietnik będzie tyle samo znaczyło, jak gdyby leżało na katafalku w katedrze gnieźnieńskiej. Po ustaniu funkcji biologicznych będę tyle samo wart, co psie padło.

Ubrałem się jak głupi – pracowałem w handlu zagranicznym, więc byłem przekonany, że jeśli człowiek udaje się na spotkanie z czytelnikami, to powinien przyzwoicie wyglądać. Włożyłem garnitur. I krawat. I się zaczęło. Patrzyli na mnie jak na ostatniego kretyna. [...] Skończyło się na tym, że ktoś puścił plotkę, iż jestem ubekiem, nasłanym przez olsztyńską komendę, żeby obserwować młódź i baczyć, czy nie mówi czegoś złego o towarzyszu Breżniewie. Bo może młodzi fantazjują o innym ustroju w Polsce niż socjalizm?

Byłem wtedy jeszcze na tyle neoficko głupi, że chodziłem na wszystkie spotkania i dyskusje – z redaktorami, wydawcami, tłumaczami... Potem zmądrzałem – na żadne spotkania nie chodziłem, tylko siedziałem z innymi autorami w barze i z nimi dyskutowałem o sztuce. Niekiedy i przez dobę nie wychodziło się z baru.

Wróćmy jednak do Olsztyna: odbywa się właśnie spotkanie z zespołem redakcyjnym „Fantastyki”, gadu-gadu o rozwoju, autorach, planach wydawniczych. Siedzę w pierwszym rzędzie, a Marek Oramus bacznie mi się przygląda i nagle, wchodząc komuś w zdanie, pyta: „Proszę pana, a pan to coś z fantastyki czytał?”. A ja na to: „Dzisiaj?”. I wymieniłem jakiś świeży tytuł, przywieziony świeżutko z zagranicy. To był Zelazny. Oramus otworzył usta, ponieważ nie czytywał w żadnym obcym języku. „A, to przepraszam” – powiedział. On naprawdę był przekonany, że wysłali mnie z jakiegoś komitetu PZPR, więc chciał zrobić cyrk przy wszystkich.

2005, Historia i fantastyka

S.B.: Został pan w końcu zaakceptowany przez to środowisko?

A.S.: Tak, dzięki mojej spolegliwości i ludycznemu charakterowi dość szybko pozbyłem się odium poważnego „dziadka”, z którym nie można się bawić. Inni mieli z tym jednak nieraz spore problemy – przyjeżdżali na spotkania, ale byli poddani towarzyskiemu ostracyzmowi. Nie zapraszano ich do pokojów, nie pito z nimi. Ja natomiast bardzo szybko zdobyłem tam sobie kupę znajomych. Wrogów zresztą też. To byli ciekawi ludzie, indywidualiści.