Rzeżucha

Artusj uśmiechnął się lekko, najwyraźniej rozbawiony.

- Kwestia przyzwyczajenia.

- To może naprawić ten cholerny komputer?

- Chwila jest wiekopomna. - Artusj przeniósł spojrzenie na przyjaciela. - Ruszyło cię sumienie.

- A przynajmniej usilnie starałem się takie wrażenie sprawić.

- Lepiej przejdź się do kambuza i spreparuj sobie kolejną porcję kisielu. - Skrzywił się nieznacznie w kąciku ust i dodał: - co zresztą i tak byś zrobił. Możesz zrobić dla odmiany rzeżuchowy.

Tentyz, najwyraźniej zaintrygowany propozycją, cmoknął głośno wznosząc jednocześnie ku górze wyprostowany palec wskazujący.

- Pomysł jest świetny - zawyrokował, po czym podniósł się i skierował swe kroki w stronę wyjścia.

- Żartowałem z tą rzeżuchą - starał się go Artusj powstrzymać.

- Nie tyle żartowałeś, ile nie umiesz jeszcze docenić wagi swojego odkrycia. Myślę, że w tej formie przekonam się i do rzeżuchy.

* * *

Artusj nie przestawał wpatrywać się w amebokształtną plamę ściekającą po głównym ekranie. Tentyz zajęty zaś bez reszty rzędami cyfr na monitorze udawał z całą należną sytuacji powagą, że tego nie zauważa. Jednak w końcu nie wytrzymał:

- Przestań się tak uporczywie wgapiać w ten kisiel! - warknął. - Działa mi to na nerwy.

- Czy ja coś mówię? - odparł Artusj przeciągle.

- W tym właśnie problem, że siedzisz, jak skała zaklęta w niemy głaz. Jakbyś na mnie naskakiwał, to bym mógł ci przynajmniej nawymyślać.

- Wiem.

- Acha, taki z ciebie strateg?! Przyjaciela traktujesz jak pionek na szachownicy!

- Zaczęło się - mruknął Artusj do siebie i sięgnął ze stoickim spokojem po swoją książkę.

- Co tam bibrzysz pod nosem?

Ślinecker nie zadał sobie trudu głośniejszego odezwania się. Nachylił się jedynie nad zmurszałymi stronicami, jakby się chciał odgrodzić od świata za pomocą grubych okładek.

- Pięknie! - gorączkował się dalej Tentyz. - Z tobą zawsze tak: najpierw zrobisz awanturę, a potem głowa w piasek i niech się Shuckapaper pieni, mam to w dupie!

Przemówienie Shucka wywołało oczekiwany efekt - Artusj trzasnął zamykaną księgą i, wychyliwszy się z kłębów kurzu, w których na moment zniknął, zwrócił się do przyjaciela cokolwiek poddenerwowanym tonem głosu:

- Stajesz się nie do zniesienia, jak się nudzisz. Poczytałbyś coś, pooglądał video, pograł na komputerze, naprawił co, albo powpatrywał się w ten fraktal coś go wygenerował na głównym ekranie. Nie mogłeś był wypieprzyć garnka w cokolwiek innego?

Tentyz rozpromienił się szczęśliwy, że wreszcie zwrócił na siebie głębszą uwagę.

- To był odruch chwili. Kisiel wyszedł niesmaczny, bo dałem albo za mało rzeżuchy, albo za dużo majonezu. W każdym razie organizm go odrzucił.

Artusj uśmiechnął się mimo woli i samo to wystarczyło, by rozładować atmosferę.

- Przypomina mi to twarz, z któregoś z obrazów Goi - zauważył w zastanowieniu zwróciwszy spojrzenie ku plamie kisielu z wolna ściekającej po przednim ekranie.

- Myślisz, że jestem wielkim artystą? - spytał Tentyz z nadzieją w głosie.

- Poniekąd. - Ślinecker nie odrywał wzroku od ulegającej powolnemu morfingowi mazi. - Coś się z niej jakby wyłania.

- No, takie rozbłyski czy coś.

Nawet gdyby Tentyz zechciał rozwinąć owo "czy coś" w głębsze spostrzeżenie, nie zdążyłby. Statkiem szarpnął nagły wstrząs pociągający za sobą wycie alarmów i dramatyczne migotanie lampek na wszelkich pulpitach. Łagodny, syntetyczny kobiecy głos oznajmił beznamiętnie:

- Osłony na wyczerpaniu. Wrogi statek przybliża się na godzinie pierwszej.

Prędkość zbójeckiego statku zaczęła raptownie maleć przenosząc zwrot sztucznej grawitacji z podłogi na frontowy ekran - najwyraźniej antyakceleratory również znajdowały się w opłakanym stanie. Drzwi do kabiny otworzyły się z metalicznym trzaskiem i dały drogę wpadającym przez nie do środka przeróżnym pakunkom, fragmentom urządzeń, częściom zapasowym.

- Wyłącz autopilota! - wrzasnął Tentyz i odwrócił się do Artusja poderwawszy się na nogi. - Przejmij stery, ja lecę do wieżyczki strzelniczej! - I wybiegł pędem z kabiny łapiąc się czego popadło, w zasadzie wspiął się po podłodze do góry.

Jeszcze na korytarzu nie ucichło tłuczenie się Tentyza, gdy Ślinecker dopinał z trudem pasy mające go utrzymać w swoim fotelu pomocniczego (i zazwyczaj jedynego obecnego) pilota. Tymczasem nieprzyjacielski statek, teraz widoczny w pełnej krasie na głównym ekranie, wykonywał majestatyczny zwrot jakby chciał się oddalić. W interkomie zachrzęścił głos Tentyza wraz z odgłosami wykonywanych w pośpiechu ruchów.

- Co ten dupek wyprawia? - spytał Artusj z nie dającym się ukryć zaniepokojeniem. - Chyba nie stara się zająć lepszej pozycji do ataku? To chyba niemożliwe.

- Co ty pleciesz? Jaka mogłaby być gorsza pozycja niż ta, którą właśnie zajął? Zachowuje się, jakby wiedział, że z naszych plazm nie zdołamy ogni sztucznych puścić. - Shuckapaper umilkł nagle.

- Co?!

- A... widzisz. Chyba wylałem kisiel o jeden raz za dużo.

Artusj wypuścił z siebie przeciągle powietrze i, korzystając z faktu, że grawitacja zdążyła wrócić już do swojego zwyczajnego zwrotu ku podłodze, opadł bezsilnie w głęboki fotel, jak przedziurawiony balon.

- Tylko przypadkiem nie puszczaj sterów w niemej rozpaczy! - ryknął Shuck. - Ciągle jeszcze możemy mu uciec!

Tymczasem napastnik kończył swój manewr, a jego rozżarzone do białości dysze trzech potężnych silników rakietowych gotowych w każdej chwili bluznąć ogniem wypełniły całkowicie pole widzenia z mostka kapitańskiego. Interkom ponownie rozgrzmiał krzykiem Tentyza:

- Szlag nagły! Wiem co ten łajdak chce zrobić!