Wielki powrót białego szaleństwa - recenzja gry SSX

Wykonywanie trików to prawdziwa sól tej gry – sposób ich „czesania” okazuje się bardzo intuicyjny i zależy tylko od naszej wyobraźni. System ewolucji w SSX premiuje zarówno pomysłowość, jak i regularność powietrznych szaleństw. Każda kolejna otwiera drogę do wyjątkowo długiego combosa – po przekroczeniu danego poziomu odblokowujemy moduł Tricky, a następnie Super Tricky, pozwalający oczywiście na wykonanie jeszcze bardziej karkołomnych i nieludzkich akrobacji, przy których włos autentycznie jeży się na głowie. Co ciekawe, robienie trików pozwala również na łatwiejsze wygrywanie wyścigów – każdy nagradzany jest bowiem odpowiednim ładunkiem specjalnego dopalacza, dzięki któremu możemy w trymiga choć na chwilę zdystansować rywali. No i w końcu najważniejsze – majestatycznie frunąc w dół ogromnej doliny i wyczyniając podniebne cuda, naprawdę czujemy, że nie skaczemy z rampy na stoku w Górkach Małych, tylko bierzemy udział w szaleńczym zjeździe z największych szczytów świata. I tego właśnie oczekiwaliśmy.

Kolejne brawa należą się twórcom za świetnie zaprojektowane trasy. Praktycznie wszystkie wymagają stałej koncentracji i sporego refleksu – na każdym kroku czają się zdradzieckie przepaści, zabudowania czy drzewa, potrafiące szybciutko wybić z rytmu. Na szczęście twórcy pomyśleli też o specjalnej opcji przewijania wydarzeń, dzięki czemu możemy cofnąć nasze poczynania i szybko naprawić błąd. Jednak nic za darmo – podczas wykonywania takiego manewru czas biegnie naprzód i rywale mogą szybko nadrobić ewentualną stratę. Absolutnie nie brakuje też miejsc, w których możemy wykonywać efektowne ewolucje – podczas przejazdu natrafiamy na całe mnóstwo ramp, rynien i poręczy, które niejednokrotnie umożliwiają tworzenie niekończących się kombinacji w trakcie pojedynczej sesji. Spory wpływ na nasze wrażenia z rozgrywki ma oczywiście świetna oprawa wizualna – lokacje opracowano ze sporą dbałością o detale, dorzucając różnorodne efekty rozmycia czy ziarnistości jeszcze bardziej potęgujące i tak już ogromną dynamikę rozgrywki. Złego słowa nie da się także powiedzieć o jakości animacji – postacie świetnie zachowują się zarówno na śnieżnym podłożu, jak i w powietrzu podczas skomplikowanych akrobacji. Czasami jednak zdarza się, że nasz snowboardzista wbija się w taflę lodu czy tonie w zaspie, choć takie obrazki należą do rzadkości – rozgrywka jest za to płynna niezależnie od rozmiaru widoków, jakie podziwiamy. Obrazu całości dopełnia uzyka świetnie pasująca do klimatu zabawy. W zestawie znajdziemy zarówno szybkie, elektroniczne kawałki, odrobinę hip-hopu, jak i nieco spokojniejsze, wolniejsze utwory. Gwarantuję, że słowa piosenki It’s Tricky Run-D.M.C., towarzyszące kreowaniu najbardziej złożonych ewolucji, będziecie powtarzać przy każdej kolejnej wybuchowej akrobacji.

Grab, spin, flip, a co po lądowaniu?

Na szczęście po ukończeniu głównego modułu rozgrywki – World Tour – czeka na nas cała masa doskonałej zabawy. Najważniejszy z dodatkowych trybów – Explore – pozwala na ponowne zdobycie wszystkich szczytów z jak najlepszymi czasami. Oprócz tego są różne pomniejsze wyzwania dotyczące naszych wyników, czasów czy wykonania poszczególnych trików, za które otrzymamy medale. Kolejnym bodźcem do rywalizacji jest sieciowy system RiderNet, dzięki któremu możliwe jest porównywanie naszych rezultatów z osiągnięciami znajomych bądź najlepszych graczy, a następnie pobijanie ich podczas walki z odwzorowującym ich cieniem. Co jakiś czas do dyspozycji dostajemy również Global Events, czyli specjalne wyzwania, sprostanie którym nagradzane jest dodatkowym zapasem waluty wymienialnej na nowy sprzęt i ulepszenia. Następną możliwością zabawy przez sieć jest ustawianie na danej trasie specjalnych znaczników, tzw. GeoTagów. Nasza w tym głowa, by umieścić je w trudno dostępnych miejscach – im dłużej pozostaną niezdobyte przez innych graczy, tym więcej wirtualnej waluty wpadnie do naszej kieszeni. Nic jednak nie zastąpi bezpośredniej rywalizacji z innymi użytkownikami podczas jazdy, a tej niestety nie ma. Szkoda, bo brak tak fundamentalnej opcji zabawy kładzie się cieniem na całym trybie sieciowym.

Spędzając kolejne godziny na rozgrywce w SSX i jednocześnie spoglądając za okno, coraz bardziej żałuję, że mamy już marzec i na kolejną odsłonę białego szaleństwa przyjdzie poczekać ładnych parę miesięcy. Produkcja EA Sports to śnieżny potwór grywalności – kolejne trasy pokonujemy z impetem lawiny, a powietrzne ewolucje wręcz skłaniają, by zarezerwować bilet na najbliższy lot do jakiegoś alpejskiego kurortu. Strzałem w dziesiątkę są specjalne wyzwania, znacznie urozmaicające rozgrywkę i wprowadzające element zaskoczenia. Twórców należy także pochwalić za dobry wybór lokacji i ich znakomite odwzorowanie w grze. Szkoda, że nie postawili na bezpośrednią rywalizację w trybie multiplayer i nie ustrzegli się minimalnych błędów technicznych. To jednak naprawdę tylko mała kulka śnieżna przy całej masie doskonałych rozwiązań sprawiających, że nowe SSX to jedna z najlepszych zimowych gier sportowych w historii i produkcja, która zadowoli nie tylko fanów tej dyscypliny. Wielki powrót uznanej serii stał się faktem.