Stacking - recenzja gry

Double Fine robi jedne z najoryginalniejszych, najzabawniejszych i najbardziej uroczych gier, które przy okazji są dość drętwe od strony rozgrywki i przeważnie nie sprzedają się najlepiej. Po przejściach z pewnym wydawcą oraz niezbyt dużej popularności ostatniego projektu Tim Schafer, szef dewelopera i branżowy komediant (w pozytywnym znaczeniu tego słowa), postanowił zmienić taktykę i wpisać się w boom na mniejsze produkcje, rozprowadzane kanałami dystrybucji cyfrowej. Producent znany z nienagannego poczucia humoru podzielił swoją ekipę na niewielkie zespoły i zmusił do nadludzkiego wysiłku intelektualnego (Schafer to także tyran i megaloman), jakim niewątpliwie jest opracowanie nie jednej, ale kilku perełek, które zachwycą graczy. Pierwszym owocem tego systemu był prześliczny, ale nużący Costume Quest. Drugą propozycję poznaliśmy kilka tygodni temu – Stacking to przygodówka w świecie zamieszkałym przez matrioszki.

Strajk wyzyskiwanych dzieci jako żart? Skandal.

Charlie Blackmore jest najmniejszym chłopcem w matrioszkowym uniwersum i chyba odrobinę cierpi z tego powodu. Wszyscy wiemy, jak bardzo rzeczywistość daje się we znaki osobom odstającym od przeciętności. Jakby tego było mało, los poddaje zadziornego i nieustraszonego młodzieńca próbie. Jego rodzeństwo oraz ojciec zostają porwani i zaprzęgnięci do nieludzkiej pracy u złego Barona. Charlie wyrusza im na ratunek i szybko odkrywa, że skromne gabaryty są tak naprawdę ogromną zaletą. Wskakując do innych mieszkańców świata, dzieciak przejmuje ich właściwości i zdolności. I właśnie w ten sposób radzimy sobie ze wszystkimi przeciwnościami.

Przygoda Charliego została podzielona na kilka stref, które możemy swobodnie eksplorować w poszukiwaniu zabawnych detali, zagadek i nowych lalek, które przy okazji kolekcjonujemy. Najważniejszym elementem rozgrywki są tak zwane wyzwania, czyli sytuacyjne zagwozdki, którym musimy sprostać, aby rozwinąć fabułę. Przeważnie ratujemy kogoś, staramy się zwrócić czyjąś uwagę lub po prostu rozrabiamy. Łamigłówki najczęściej dają dostęp do szczególnie rzadkich postaci o największej mocy sprawczej. Żeby przerwać strajk dzieci pracujących przy wydobyciu węgla, potrzebujemy trzech notabli z zarządu kolei. Kapitan statku wycieczkowego zakończy rejs tylko wtedy, gdy zmuszą go do tego czterej najważniejsi pasażerowie. Zebranie całego zestawu tematycznych babuszek pozwala zakończyć daną scenę i ruszyć dalej.

Ekipa studia Double Fine wpadła na naprawdę prosty i ciekawy pomysł na to, jak zagospodarować mnogość dostępnych lalek i ich zdolności, a jednocześnie połączyć gusta osób kręcących nosem na wysoki poziom trudności i miłośników wyzwań. Zagadki da się bowiem rozwiązywać na kilka sposobów. Po odkryciu pierwszej metody gra pokazuje, ile jeszcze wariacji przewidziano – w tym momencie możemy głowić się dalej nad pozostałymi opcjami lub po prostu kontynuować opowieść i ewentualnie wrócić do danej zagwozdki w przyszłości. Jednocześnie produkcja nie wywiera na gracza żadnych nacisków, więc miłośnicy spokojnego eksplorowania świata nie muszą się spieszyć.

Matrioszkowa rodzina niemieckojęzycznych turystów.

Po co męczyć się z kolejnymi rozwiązaniami tej samej zagadki, skoro wystarczy jedna odpowiedź? W nagrodę za odkrycie każdego sposobu otrzymujemy dostęp do nowej lokacji, w której zwykle kryją się trudno dostępne lalki do kolekcji. Zebranie wszystkich jest wymagane do zaliczenia osiągnięcia/trofeum, ale tak naprawdę poszukiwania przynoszą bardziej uniwersalną satysfakcję. Poszczególne matrioszki dysponują bowiem zabawnymi, często zresztą zupełnie nieprzydatnymi zdolnościami, a także rzucają rezolutne komentarze na temat rzeczywistości. Przeczesywanie lokacji i wykonywanie dodatkowych wyzwań (tzw. hi-jinks) jest więc dość radosną aktywnością, która właściwie podwaja czas, jaki spędzamy z grą. Ukończenie przygody w najbardziej podstawowej wersji zajmuje około 4-5 godzin, ale żeby odkryć wszystkie atrakcje, potrzeba co najmniej drugie tyle.