Recenzja gry Star Wars Outlaws - Ubisoft w końcu pokazał, że ma nowy pomysł na swoje otwarte światy

Przygodowa skradanka akcji...

Spójność świata gry widać tu generalnie na każdym kroku, chociażby w misjach zlecanych Kay – tych głównych i pobocznych. Nie ma tutaj absurdów typu: zatwardziała gangsterka dorabia jako taksówkarz albo pomagierka fotografa, nie polujemy też na lokalną faunę. Nasza bohaterka zawsze ma coś ukraść, przejąć, podsłuchać, zhakować – nigdy zabić czy zlikwidować, bo nie jest ani wojownikiem, ani morderczynią. Strzelaniny oczywiście się zdarzają, i to często, ale są ostatecznością lub opcją – nigdy celem samym w sobie.

Trochę cierpi na tym główny wątek fabularny, bo odniosłem wrażenie, że za każdym razem Kay ma do wykonania tę samą misję – skradać się po wrogim terenie, przechodzić tymi samymi kanałami wentylacyjnymi, wspinać się na te same ściany, otwierać te same drzwi i hakować te same terminale. Star Wars: Outlaws to w dużej mierze gra skradankowa, w której wykonywanie zadania po cichu raz będzie opcją do wyboru, a raz odgórnie narzuconym stylem i każde wywołanie alarmu oznacza tu konieczność wczytania ostatniego save’a.

A samą mechanikę skradania wykonano w miarę poprawnie. W każdej lokacji jest odpowiednio dużo zasłon i ukrytych przejść, można ogłuszać wrogów, ale nie da się przenosić i ukrywać ciał, co jest logiczne, gdy weźmie się pod uwagę, że sterujemy drobną dziewczyną, natomiast sztuczna inteligencja przeciwników wydaje się celowo ograniczona, by przechodzenie misji nie rodziło frustracji. Wrogowie są więc trochę głusi i nie reagują, gdy obok nich kogoś powalimy, ale potrafią dostrzec nas całkiem z daleka, jeśli tylko przetniemy ich linię widzenia. Zdarza się też, że ich trasy patrolowe obejmują zaglądanie w wysoką trawę, w której Kay wcale nie staje się niewidzialna, jeśli nieprzyjaciel stanie tuż obok.

Poza tym, nawet jeśli zostaniemy zauważeni, nie oznacza to od razu porażki. Tylko kamery włączają alarm natychmiast – jeśli zdążymy wyeliminować wszystkich wrogów w danej lokacji, zanim podniosą raban, możemy kontynuować zadanie. Pomysłowe są mechaniki z wykorzystaniem naszego zwierzaka Nixa, który może przełączać różne dźwignie, wciskać guziki oraz kraść przedmioty z niedostępnych dla nas miejsc. Wszystko to daje całkiem satysfakcjonujące momenty skradankowe, w których trzeba się odrobinę wysilić i uważnie obserwować teren oraz planować kolejne kroki.

Większych frustracji może nam za to dostarczyć minigra w otwieranie zamków, która w tym przypadku jest... grą rytmiczną! Trzeba wsłuchać się w pikanie i wciskać trigger pada trzy lub cztery razy w tym samym rytmie, niemal co do milisekundy. Nie jest to wcale takie proste i na początku na pewno będziecie mieć z tym problemy, a jeśli ktoś będzie miał dość ciągłych porażek, to w opcjach da się wyłączyć klikanie do rytmu.

... i kosmiczny sim w jednym

Na moje wrażenie ciągłego powtarzania tej samej misji w różnych lokacjach na pewno wpłynął fakt, że koncentrowałem się głównie na zadaniach fabularnych, by szybko poznać całą opowieść. Wykonywanie w międzyczasie questów pobocznych powinno dać dużo lepszy efekt. W side questach widziałem chociażby nową mechanikę unikania podmuchów wiatru w jaskiniach, było też dużo więcej walk w kosmosie i eksploracji obszarów wokół planet, a nawet misje eskortowe. Tak – Star Wars: Outlaws to nie tylko skradanie się i strzelanka TPP, to także quasi-sim kosmiczny z mechanikami wyjętymi wprost ze Starfielda.

Mamy więc możliwość latania w ograniczonej przestrzeni wokół planet, są automatyczne lądowania, jest też zbieranie porozrzucanych w kosmosie surowców i fantów oraz kosmiczne walki z TIE-fighterami lub piratami. Wprawdzie nie ma widoku z kokpitu i przełącznika mocy pomiędzy tarczami i siłą działek, ale poza tym walczy się tak jak w Starfieldzie czy Squadrons. Do pomocy dostaliśmy wskaźnik pokazujący, z jakim wyprzedzeniem strzelać do wroga, oraz samonaprowadzające się pociski. Uzbrojenie statku i jego tarcze można zresztą ulepszać, tak jak i blaster. Miło się zaskoczyłem, gdy jedno z zadań pobocznych zabrało mnie do jakieś małej stacji w kosmosie, która miała sekwencję lądowania i swój własny zapyziały bar pełen podejrzanych NPC. Szkoda, że twórcy nie wpletli takich misji i większej eksploracji kosmosu w główną fabułę, ale dobrze, że coś takiego w ogóle w grze jest!

Eksperci zamiast drzewka rozwoju postaci

Zadania poboczne warto robić jeszcze z jednego powodu – twórcy pomysłowo połączyli je z odblokowywaniem różnych ulepszeń i rozwojem postaci. Kay najpierw musi odszukać ekspertów, wykonać dla nich jakieś zadanie – tu przecież nikt nie działa bezinteresownie – a potem są już konkretne wyzwania do zaliczenia, by odblokować dane ulepszenie. W Outlaws to o wiele lepszy pomysł niż klasyczne drzewko i zbieranie punktów doświadczenia lub coraz lepszego sprzętu. Dzięki niemu gra zachowuje klimat przygodowego filmu akcji, nie odwracając naszej uwagi grzebaniem w ekwipunku czy sprawdzaniem punktów obrażeń. Pozwala też od razu skupić się na wybranym skillu, tym bardziej że jest ich bardzo dużo – wiele opcjonalnych, jak chociażby oszukiwanie podczas minigry w karty, a niektóre, np. odblokowanie jazdy ścigaczem po wodzie, niezbędne do przejścia fabuły.

Tatooine miażdży klimatem oryginalnej trylogii

Ostatni duży element składowy Star Wars: Outlaws to otwarty świat, w tym przypadku podzielony na kilka map na różnych planetach bądź księżycach i mały wycinek kosmosu wokół nich. Są one zbudowane na zasadzie klasycznych biomów, by zapewnić jak największą różnorodność krajobrazów. Mamy więc dość generyczne skały i stepy na Tosharze, Akivę, po której można się poruszać tylko korytarzami wytyczonymi w gęstej dżungli, pokrytą śniegiem Kijimi, gdzie dostępne jest wyłącznie miasto stylizowane na historyczną architekturę w Europie, zamknięte lokacje z prologu i finału na planecie Cantonica oraz świetnie odwzorowane Tatooine.

Największe wrażenie robi właśnie ta lokacja, mimo monotonnych, rozległych pustkowi. Widzieliśmy ją już nieraz w różnych grach, ale tylko tutaj planeta wygląda jak wyjęta z filmów! Ludzie pustyni, pocieszni Jawowie ze swoimi piaskoczołgami, sarlacc, Jabba i jego pałac, Mos Eisley z kantyną pełną najróżniejszych ras obcych, banthy, które można pogłaskać, szturmowcy Imperium patrolujący ulice pieszo i na dewbackach – znajdziemy tu wszystko, co znamy z kina, i wszystko to wygląda po prostu rewelacyjnie! Cały czas mamy wrażenie eksplorowania żyjącego miasta na obcym globie, a nie jakiejś statycznej dioramy jak w wielu innych grach.

Takie zatłoczone, tętniące życiem lokacje, odpowiednio brudne i zapyziałe lub wręcz przeciwnie – sterylnie czyste bazy Imperium znajdziemy zresztą na wszystkich mapach. Ubisoft kolejny raz dowodzi, że oprócz Rockstara nie ma sobie równych w kreowaniu otwartych światów, które eksploruje się z prawdziwą przyjemnością. Wiele zadań pobocznych otrzymuje się tu niejako z przypadku, zagadując NPC lub podsłuchując jakąś rozmowę, natrafiając na jakieś notatki, a ikona aktywności pojawia się dopiero wtedy, gdy znajdziemy się bardzo blisko takiego miejsca. Tradycyjne znaki zapytania są, ale głównie w plenerach i służą do oznaczenia jakichś istotnych miejsc na mapie bądź ukrytych skarbów, choć te akurat nie są zbyt ekscytujące. Zwykle znajdują się w nich kredyty, części do craftingu lub elementy kosmetyczne. Lokacje nie są może platformowymi łamigłówkami rodem z metroidvanii, jak w Jedi Survivor, ale wspinaczka oraz kotwiczka z linką zapewniają wystarczającą różnorodność przy szukaniu drogi do celu.

Warto także eksplorować statkiem kosmos wokół planet, bo tam też kryją się różne skarby. W otwartym świecie czekają na nas poza tym różne zdarzenia losowe, ale szybko odkryjemy, że jest ich tylko kilka rodzajów i często się powtarzają. To akurat ta niezbyt atrakcyjna strona „ubiświatów”.

Na koniec nie można nie wspomnieć o koncertach na żywo w barach! Niektóre knajpy w mieście mają tylko szafę grającą, ale w kilku natkniemy się na występy artystów, których nie da się zapomnieć. Ich muzyka nie przypomina tej z filmowego Mos Eisley – jest znacznie bardziej nowoczesna, elektroniczna. W połączeniu z totalnie dziwnymi rasami obcych grających na znajomo wyglądających instrumentach i przybierających pozy znane z koncertów gwiazd rocka tworzy to niezwykle surrealistyczne widowisko, od którego nie sposób się oderwać! Moc występów muzycznych w Outlaws da się porównać jedynie do minikoncertu Ahtiego w Alanie Wake’u 2.

Parę zaburzeń w Mocy da się odczuć

Star Wars: Outlaws nie jest jednak grą bez wad, choć część z nich mogą wyeliminować patche. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to słaba grafika ludzkich twarzy i beznadziejny lip-sync. Oprawa wizualna nie jest zła, ale ogólnie stoi chyba oczko niżej od tej z Avatara, biorąc pod uwagę fakt, że obie gry są autorstwa tego samego studia Massive i powstały na tym samym silniku. Muszę jednak zaznaczyć, że w Avatara grałem na pececie, a w Outlaws na PS5, które nawet w trybie wydajności nie zapewniało dobrej płynności w mocno zatłoczonych lokacjach.

Na konsoli nie miałem za to żadnych zatrzymujących grę bugów, które zdarzały się ponoć na PC, gdy przykładowo zapętlony skrypt nie pozwalał na kontynuowanie fabuły nawet pomimo wgrywania poprzedniego stanu gry. Doświadczyłem za to kiepsko rozwiązanych checkpointów, które czasem zapisują rozgrywkę co chwilę, a czasem zmuszają do powtarzania długich sekwencji skradania się. Ewidentnym niezałatanym bugiem był moment, gdy po utracie życia respawnowałem się w zamkniętym pomieszczeniu, jakby jeszcze przed otwarciem go wytrychem – w efekcie nie dało się z niego wyjść inaczej niż wczytując poprzedni save.

Fatalnie wykonano mechanikę poruszania się ścigaczem, którego kształt ciągle kojarzył mi się z PRL-owską motorynką. Zdecydowanie powinien być bardziej zwrotny i responsywny przy niskich prędkościach, wolałbym szybsze wsiadanie i zsiadanie zamiast fikuśnych animacji stawania na siodełku, no i praca kamery również wydaje się jakaś opóźniona, co powoduje często dziwne bujanie się obrazu, zanim jazda przed siebie się unormuje.

I trochę nie mieści mi się w głowie, że po tych wszystkich doświadczeniach Massive Entertainment z The Division, po niezliczonych patchach – to studio wciąż nie potrafi dopracować interfejsu w obsłudze menu oraz sterowania. Jedne ulepszenia odblokowuje się krzyżykiem, inne kwadratem, czasem wystarczy wcisnąć przycisk, czasem trzeba przytrzymać – obłęd! Próba sprzedaży kilkunastu takich samych śmieci kończy się ręcznym dodawaniem każdego z nich do puli. U handlarzy często trzeba więc wykonać kilkadziesiąt niepotrzebnych klików, które można było zastąpić dwiema opcjami: „sprzedaj wszystkie śmieci” i „odkup ostatnio sprzedany towar”.

Najlepsza „ubigra” z otwartym światem od lat?

Star Wars: Outlaws nie do końca jest typową grą Ubisoftu z otwartym światem, jakie do niedawana co rusz debiutowały na rynku. Nie ma tu trybu kooperacji, nie ma dowolnej kolejności wykonywania zadań fabularnych. Wszystko jest zdecydowanie podporządkowane fabule, by zapewnić jak najbardziej filmowe doświadczenie. Gra domyślnie uruchamia się nawet z pasami i trybem obrazu 21:9, który można potem przestawić w menu na 16:9. W efekcie przechodzi się ją jak jedną, ciągłą i spójną historię, nawet jeśli po drodze wykonujemy zadania poboczne i błądzimy po otwartym świecie – nic nas nie wybija z roli złodziejki i przemytniczki, która zawsze robi tylko to, co potrafi najlepiej.

To także pozycja z ogromnym potencjałem na rozszerzenia fabularne i sequele. Nie trzeba do niej wymyślać epickich historii o ratowaniu świata – wystarczy kolejny skok do zrobienia, kolejny skarb do odkrycia. Może z większą ilością walk w kosmosie, jakąś pomysłową zagadką środowiskową, by urozmaicić ciągłe skradanie się? Wyznam, że w tym przypadku naprawdę mocno czekam na już zapowiedziane nowe przygody w DLC i mam nadzieję, że na nich się nie skończy.

Outlaws nie jest idealne, ale są to wady, które jestem w stanie wybaczyć. Nie jest to też poziom seriali Mandalorian czy Andor, ale tu trzeba wziąć pod uwagę, że to gra komputerowa dla mas, również bardzo młodych graczy, mająca przede wszystkim sprawiać frajdę każdemu i pozwolić zanurzyć się w ulubionym uniwersum. A to właśnie Star Wars: Outlaws robi bardzo dobrze, z własnym pomysłem na przygodową skradankę akcji w otwartym świecie! Jeśli w taką stronę mają iść produkcje Ubisoftu w tym gatunku, to mocno tym zmianom kibicuję. Oby utrzymano ten kierunek i kontynuowano przygody wyjętej spod prawa Kay Vess.