Simsala Grimm: Dzielny Krawczyk - recenzja gry

Ciężka sprawa z tymi baśniami braci Grimm. Leje się w nich krew, włóczą się po nich potwory, których żaden horror by się nie powstydził, odpadają części ciała, a bohaterowie tych opowieści nagradzani są za bezpodstawne okrucieństwo i brak tolerancji. Mimo to stanowią one klasykę gatunku i jakoś nikomu odpowiedzialnemu nie przyjdzie do głowy, żeby przybić im tabliczkę: „dozwolone od lat 18”. Jeśli dziecko broni się shotgunem przed szarżą krwiożerczych stworzeń w byle strzelance, wówczas nikt nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości, że topienie wrogów w ich własnej krwi wypacza dziecięcą psychikę. Jeżeli zaś olbrzym w książeczce b.o. zje wieśniakowi kurę, nikt złego słowa nie powie o dzielnym szewczyku, krawczyku czy innym nosiwodzie, który niegodziwemu monstrum rozżarzonym żelastwem oczy wypali. Zaraz po tym jak go zmusi do przewrócenia się opaliwszy mu stopy. Czy naprawdę współczesna psychologia wie, czego chce?

Opowieść o dzielnym Krawczyku również nijak od tego schematu się nie oddala. Niewątpliwie jest to baśń rozgrywająca się w magicznym świecie księżniczek, smoków i innych niezwyczajnych stworzeń, a panujący w niej nastrój przygody jest dobrze znany każdemu z nas, którzy pozwalali mamom bajki na dobranoc sobie czytać. Jakież bowiem zadania spotkają młodego i wielce zarozumiałego Krawczyka na jego drodze? Najpierw będzie musiał zabić packą siedem much, następnie zamęczyć dziecko olbrzymów na śmierć, co z resztą zostanie później stwierdzone przez jego małych przyjaciół – Jojo i Koko – z pomocą zdawkowego badania: nie żyje. Rodziców olbrzyma trzeba zdradziecko napuścić na siebie, żeby się sami pozabijali. Kolejnym zadaniem Krawczyka będzie wyprawa na dzika z pistoletem. Niestety dzika nie udaje się znienacka zastrzelić, gdyż dany mu przez rycerza pistolet wybucha Krawczykowi w twarz – w efekcie dzika należy uwięzić. Potem przychodzi kolej na pojmanie jednorożca i odłamanie mu rogu, a koniec końców zarozumiały Krawczyk odbija księżniczkę wiernemu jej rycerzowi... No, k... j... m...! Ciekawe, czy prędzej baśnie braci Grimm zostaną zakazane, czy trawa zalegalizowana...?

Nie to, żebym miał jakieś wielkie coś przeciwko zabijaniu żywych stworzeń – staram się nie być hipokrytą – dopóki jem mięso, dopóty mogę siekierą kurze łeb odrąbać i świątecznego karpia oprawić. Nie udaję, że lepiej jest, gdy zabija za mnie ktoś inny. Bo nie jest lepiej – jest tak samo. Nawet lepiej byłoby zabijać samemu tyle zwierząt, ile się zje, miast żeby nadmiar niesprzedanego, zepsutego mięsa trzeba było wyrzucać. Człowiek jest z natury zwierzęciem drapieżnym – chwała tym, którzy się temu sprzeciwiają – być może sam kiedyś się przestawię na wegetarianizm, ale jeszcze nieprędko, bo choćbym nie wiem jak napchał się zieleniną, jajkami i mąką, będę głodny tak długo, aż zjem uczciwy kawałek mięsa, najchętniej pieczeni. Moim ulubionym daniem wegetariańskim są pierogi z mięsem. Inaczej jednak rzecz się już ma z zabijaniem na przykład much. Nie zabiję muchy tylko dlatego, że sobie lata – dopóki nie siada mi na nosie co parę sekund – i nie będę zciągał miotłą każdej pajęczyny, jaka się pojawi. Niech sobie pająk żyje, choćby i w moim pokoju – krzywdy mi nie robi. Nawet uważam go za swojego sprzymierzeńca, bo zjada muchy, które potrafią być wkurzające. Dlatego, jeśli moje dziecko wybiera się z łapką tłuc muchy na szybie, to tłumaczę jej i pokazuję, że muchy można wypuścić na zewnątrz i nie ma powodu ich zabijać. Tymczasem baśnie braci Grimm lansują schemat wręcz przeciwny: zabijać należy wszystko, co przeszkadza; a im bardziej przeszkadza i im jest brzydsze, tym więcej powinno się nacierpieć zanim umrze. Wszelka zdrada, podstępność i cwaniactwo są cacy, jeśli tylko pomagają pozbyć się tego, co się nie podoba.

Dość dywagacji o psychologicznych aspektach chowania dzieci na baśniach braci Grimm. „Dzielny Krawczyk” jest sam w sobie całkiem interesującą bajką, a na dodatek wykonaną na przyzwoitym poziomie i gwarantującą dziecku nieco dobrej zabawy, a jego rodzicom trochę wolnego czasu na co bądź. Wprawdzie daje się grze bez najmniejszego problemu przypiąć kilka łatek – mało której się nie da – lecz uważam, że w przypadku młodszego odbiorcy nie mają te zarzuty większego znaczenia.