Recenzja gry Rocksmith - Guitar Hero bez plastiku

Na szczęście z czasem do wszystkiego da się przyzwyczaić. Duża w tym zasługa rewolucyjnego – i pod wieloma względami rewelacyjnego – dynamicznego poziomu trudności, dzięki któremu nigdy nie jesteśmy rzucani na zbyt głęboką wodę. Teoretycznie Rocksmith każe nam wygrywać całe utwory od początku do końca, jeszcze zanim poznamy wszystkie niuanse ich notacji; nawet jeżeli Satisfaction, od którego zaczynamy nasze zmagania, ciężko uznać za przesadnie skomplikowaną piosenkę, to i tak kompletny laik nie zagra jej z marszu, dotrzymując na dodatek tempa zespołowi. Dlatego też program obserwuje każdy nasz krok i w locie dostosowuje ilość dźwięków, które mamy wyprodukować na gitarze. Zaczynamy więc dosłownie od pojedynczych nutek – maksymalnie jednej na takt – a Rocksmith sprawdza, jak sobie z nimi radzimy. Jeżeli gra uzna, że idzie nam wystarczająco dobrze, w locie podbija poziom trudności, dorzucając tu i ówdzie kolejne dźwięki. Działa to jednak również w drugą stronę – jeśli jakiś fragment przerasta nasze umiejętności, to automatycznie program powraca do nieco łatwiejszej wersji.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że stopień skomplikowania jest dostosowywany osobno dla każdego riffu, możliwa jest więc sytuacja, w której zwrotkę i refren danego utworu opanujemy już w całości, podczas gdy złożone przejście lub solówka wciąż będą występowały w mniej lub bardziej okrojonej formie. Oczywiście wówczas najlepiej przełączyć się na tryb Riff Repeater, w którym ćwiczymy tylko kłopotliwy fragment trenowanej piosenki, aż wyszlifujemy go w zadowalającym stopniu.

Dołączony do gry kabel Real Tone nie tylko działa na PS3, X360 i PC, ale w przypadku tego ostatniego może funkcjonować także poza Rocksmithem. Wystarczy jakiś program do rejestracji dźwięku, aby zacząć bawić się w amatorskie nagrywanie własnych kawałków. Nie zastąpi to profesjonalnych rozwiązań, kosztujących grubsze pieniądze, ale na początek jest jak znalazł.

System ten stanowi jedną z największych zalet Rocksmitha, jako że dzięki niemu obcowanie z programem przypomina naukę z prywatnym nauczycielem, który dostosowuje wymagania do aktualnych umiejętności ucznia. Nie ma jednak róży bez kolców – aby jako tako grać na gitarze, ćwiczeniom trzeba poświęcić całe miesiące czy nawet lata, dlatego też poziom trudności każdego z utworów rośnie dość wolno, nawet jeżeli jak dotąd ze wszystkim sobie radzimy. Takie tempo nauki wydaje się odpowiednie dla laików, ale wymiatacze z wieloletnim doświadczeniem miejscami porządnie się wynudzą. Nie ma żadnego trybu eksperckiego czy czegokolwiek, co pozwoliłoby przyśpieszyć cały proces – każdy musi udowadniać, że umie zagrać daną rzecz, czy tego chce, czy nie. Żeby było zabawniej, mam wrażenie, że niektóre riffy łatwiej zagrać od początku w całości niż męczyć się z ich uproszczonymi wersjami. Rocksmith nas oczywiście nie karze za wcześniejsze dodanie reszty dźwięków, ale też sam ich nie pokazuje, więc to raczej rozrywka dla osób, które mają świetny słuch albo po prostu potrafiły już wcześniej zagrać dany utwór.

Warto przy okazji wspomnieć, że nikt nas tu nie karci za złe wyniki – nie da się bowiem „przegrać” danego podejścia. Rocksmith współpracuje z graczem i za wszelką cenę stara mu się pomóc osiągnąć cel, zamiast rzucać kłody po nogi, jak ma to miejsce w bardziej „rozrywkowych” produkcjach. Jeśli w końcu natrafimy na utwór, którego nie potrafimy zagrać z marszu, program podsunie nam zestaw narzędzi, dzięki którym łatwiej opanujemy dany kawałek. Oprócz wspomnianego już Riff Repeatera mamy też tryb odpowiedzialny za wyćwiczenie konkretnej techniki, np. tremolo czy hammer-on i pull-off. Oglądamy prezentujący ją filmik, próbujemy kilka razy ją wykonać, po czym przechodzimy do punktowanego wyzwania. Kiedy uda się je zaliczyć, odblokowujemy minigierkę, w której sterowanie odbywa się właśnie za pomocą danej techniki. Są tu perełki w stylu rozbrajania bomby flażoletami, strzelania do zombie za pomocą akordów czy endless runnera, w którym „poruszamy się” (zarówno palcami na gryfie, jak i postacią na ekranie) po wybranej skali. Moim faworytem jest Quick Pick Dash, w którym od szybkości naszego kostkowania tremolo zależy dystans, jaki pokona mechaniczny struś, biegnący po ścieżkach odpowiadających strunom gitary.

Każdy utwór da się też zagrać na gitarze basowej, instrument ten ma nawet swoją własną ścieżkę Journey, chociaż korzysta ona z tych samych piosenek co „zwykła” wersja. Jeżeli nie mamy basu, zawsze możemy go emulować za pomocą standardowej gitary.

Większość czasu spędzamy jednak w trybie Journey, który na upartego można uznać za tutejszy odpowiednik głównej kampanii. Zasadniczo sprowadza się on do jednego schematu: ćwiczymy na próbach 3 do 4 piosenek i jeżeli gra uzna, że poradziliśmy sobie z nimi wystarczająco dobrze, wysyła nas na koncert, na którym prezentujemy cały nowy repertuar przed pełną salą (swoją drogą modele publiczności są wyjątkowo szkaradne, ale na szczęście i tak nie ma czasu się im przyglądać), po czym powtarzamy proces z nowym materiałem.

Tryb ten wywołał we mnie mieszane uczucia – z jednej strony jedyne urozmaicenie w przerwach pomiędzy próbami i koncertami stanowią tu wspomniane już wyzwania i minigierki, które zresztą są podrzucane w trochę dziwnych momentach; zdarzało się, że Rocksmith uznał, iż najwyższy czas wyjaśnić mi jakąś technikę w momencie, która poznałem już w korzystającej z niej piosence (zasadniczo musiałem się domyślać, co symbolizują niektóre oznaczenia). Strasznie brakuje czegoś ponad prosty system nabijania punktów i kolejnych poziomów sławy, z których zresztą wiele nie wynika. Nie oczekiwałem wprawdzie jakiejś zawiłej, emocjonującej fabuły (co nie znaczy, że chętnie bym jej nie zobaczył w ewentualnej „dwójce”) czy innych bajerów, ale cała ta Podróż sprawia wrażenie poskładanej w pięć minut z powstałych wcześniej komponentów.

Z drugiej strony całość, o dziwo, nawet wciąga i niekiedy możemy nabawić się syndromu „jeszcze jednej piosenki”. Jest to dla mnie o tyle fascynujące, że zestaw dostępnych w grze utworów kompletnie mija się z tym, czego słucham i co gram na co dzień. Rozumiem, że tytuł Rocksmith zobowiązuje, ale osobnik odpowiedzialny za dobór utworów chyba za bardzo wziął go sobie do serca. Nie chcę wrzucać The Animals, Lenny’ego Kravitza, Nirvany i Sigur Rós do jednego worka, ale jeżeli czegoś nie można nazwać szeroko pojętym rockiem, to tutaj tego nie znajdziemy. Rzecz jasna nawet przez chwilę nie liczyłem, że produkcja ta odda mi do dyspozycji chociażby jakiś techniczny death metal, do którego trzeba zestroić gitarę do A, ale jednak człowiek spodziewałby się choćby czegoś z dorobku Iron Maiden czy Metalliki, a tego absolutnie brak. Sytuację nieco poprawiają wciąż nieliczne DLC („jedyne” 10 złotych za piosenkę), wśród których znalazło się miejsce dla Megadeth czy Judas Priest, ale to zaledwie namiastka tego, co powinno trafić do gry.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić dzieło Ubisoftu, chociażby z tego względu, że to zasadniczo nie jest gra w tym samym znaczeniu tego słowa co w przypadku np. takiego Guitar Hero. To bardziej rozbudowany program edukacyjny, który jedynie wykorzystuje grową otoczkę do lepszej motywacji ucznia – aż chce się rzucić modnym ostatnio pojęciem „gamifikacja”. Z pewnością nie jest to typowo imprezowy tytuł w stylu Rock Banda, przy którym z powodzeniem może bawić się każda osoba o jakimkolwiek poczuciu rytmu. Rocksmitha da się bez problemu zastąpić filmikami z YouTube’a i tabulaturami z Guitar Pro, dzięki którym już od lat szkolą się tysiące gitarzystów-samouków na całym świecie (i tak samo nie poznamy w ten sposób teorii muzyki). Mimo to zgromadzenie wszystkiego w jednym miejscu i zaprezentowanie w formie gry muzycznej sprawia, że Rocksmith motywuje do nauki o wiele lepiej niż jakiekolwiek inne oprogramowanie. Muszę przyznać, że chociaż kompletnie rozmijam się z jego docelową publiką – tak pod względem umiejętności, jak i gustu muzycznego – to przez cały czas bawiłem się naprawdę dobrze. Nie jest to produkt dla każdego, ale wszyscy aspirujący rockmeni powinni być nim zachwyceni.