Recenzja Lords of the Fallen - pokutne biczowanie po każdej śmierci

Reboot serii po wydaniu jednej gry to jedna z najdziwniejszych decyzji w growym światku, z jakimi spotkałem się w mojej skromnej karierze pismaka. W jakimś stopniu nie dziwi mnie, że na taki ruch zdecydował się akurat polski wydawca (CI Games) rękoma studia Hexaworks. Nowe Lords of the Fallen oficjalnie jest restartem serii o tym samym tytule, a mniej oficjalnie – w pewnym sensie kontynuacją. Taką z lekko puszczonym oczkiem do graczy.

Gdyby nie konkurencja reprezentowana przez świetne Lies of P i równie udanego Remnanta 2, polski tytuł śmiało mógłby pochwalić się mianem najlepszego soulslike’a tej jesieni w segmencie AAA. Niestety dla CI Games, Lords of the Fallen ma rywali, na tle których wypada po prostu najsłabiej. O ile Lies of P bliżej do Bloodborne’a, tak LotF niebezpiecznie dryfuje w kierunku serii The Surge. Ta może i miała jakiś pomysł na siebie i próbowała zaintrygować, jednak ostatecznie nie potrafiła wybić się ponad przeciętność.

A teraz, synu, wyznaj swoje grzechy

Stylistyka Lords of the Fallen jest najmocniejszą stroną tej produkcji. Designerzy, restartując świat, postanowili na zgliszczach poprzedniego zbudować coś, co zdecydowanie wyróżni się na tle soulsowej konkurencji. Aspekty religijne stanowią tutaj trzon i wysuwają się na pierwszy plan praktycznie w każdym szczególe. Począwszy od takich drobnostek jak krucyfiks, którym się leczymy zamiast zwykłych mikstur, przez ofiarę z krwi dokonywaną, gdy za pomocą różańca czynimy cuda, aż po design przeciwników (pokutnicy w hełmach przypominających segment żelaznej dziewicy, okładający się biczem z hakami po plecach) i lokacji. Klimat dosłownie wylewa się z ekranu i nawet jeśli kilkakrotnie dostrzeżecie jawną zrzynkę z Blasphemous, i tak będziecie w stanie wybaczyć to deweloperom.

Historię w Lords of the Fallen ponownie oparto na demonicznym bogu Adyrze i jego wyznawcach. Po tym, jak truchło demonicznego bóstwa wpływało latami na strzegących porządku w krainie Mournstead, by zawieść ich ostatecznie na manowce, wskakujemy w buty wybrańca, jednego z Mrocznych Krzyżowców. Przemierzając skąpane w plugawości Adyra regiony, musimy wyswobodzić z grzechu każdy z filarów, by powstrzymać definitywny powrót demona do świata śmiertelników.

Na papierze główny wątek szału nie robi. W grze – również. Spotykani towarzysze są jednowymiarowi i mimo wielu porób z ich strony nie jesteśmy w stanie ich choćby w minimalnym stopniu polubić. Ktoś może się ze mną sprzeczać, że w soulslike’ach to nie fabuła powinna stać na pierwszym miejscu, jednak ja się z tym nie zgodzę. Niezależnie od tego, jak bardzo interesujący świat udało się stworzyć deweloperom, bez wypełnienia go ciekawymi postaciami i historiami, które nas zaangażują, biegamy po prostu po swego rodzaju wydmuszce, wodzeni za nos obietnicą wielkiego objawienia gdzieś pod koniec gry.

Oczywiście autorzy starają się co chwilę nas czymś zaciekawić. A to przedmiotami, których dodatkowe opisy poznajemy dopiero po rozwinięciu odpowiedniej statystyki (więc gdy gramy np. buildem nietykającym w ogóle magii, nie poznamy tak dobrze historii świata gry jak w przypadku wybrania klasy kapłana), a to ciągiem zadań pobocznych, które mają nas stopniowo wprowadzić w pomniejsze wątki fabularne. Nie twierdzę, że to wszystko zostało źle napisane, trafiały się rzeczy, które na chwilę przykuwały moją uwagę. Poważniejszym problemem jest natomiast w moim odczuciu to, że prawie każda z nich sprawiała wrażenie oderwanej od całości, stojącej gdzieś obok tego wszystkiego, zamiast uzupełniać główny wątek fabularny.

Nie, to nie jest pecetowa wersja Bloodborne’a.Lords of the Fallen, CI Games, 2023

Konserwatyzm dopełniany postępowym myśleniem

Nie sposób zaprzeczyć, że ekipa Hexaworks, zanim zaczęła eksperymentować z systemami w Lords of the Fallen, dobrze odrobiła pracę domową i porządnie przygotowała podstawy gatunku. Od samego początku da się dostrzec ogromy postęp względem poprzedniej części. Zamiast trzech typów magii do wyboru dostajemy aż 13 predefiniowanych klas (plus cztery ukryte za ciągiem zadań w samej grze), znacznie różniących się od siebie. Widać tutaj zwrot deweloperów w stronę klasyki zapoczątkowanej w Demon’s Souls i rozwijanej w serii Dark Souls. Jeśli coś działa, to naprawdę nie ma sensu z tym przesadnie kombinować.

Podoba mi się także, że wreszcie klasy walczące na dystans nie zostały potraktowane po macoszemu, wykraczając poza zwykłą ciekawostkę, i da się nimi grać normalnie. Szkoda tylko, że po kilku godzinach zabawy zaczynamy zauważać, iż balans gry skręca w kierunku walki na dystans i korzystania z czarów. Nie jest to coś, co by mnie jakoś zaskoczyło (ponoć granie magiem w Dark Souls to easy mode), liczyłem jednak, że twórcom uda się uniknąć pułapki i odpowiednio wyważą klasy postaci.

Podczas starć z bossami można się szybko spocić.Lords of the Fallen, CI Games, 2023

Za ukłonem w kierunku klasyki idzie coś, czym Lords of the Fallen zdecydowanie się wyróżnia. Mowa o dwóch równoległych światach, między którymi możemy, a nawet musimy ciągle przeskakiwać. Umbral, bo taką nazwę nosi ten niematerialny, skrywa wiele sekretów możliwych do ujawnienia dzięki specjalnej latarni, którą otrzymujemy na samym początku gry. Oświetlanie obiektów pozwala dostrzec sekretne miejsca i skarby, jednak nierzadko jesteśmy zmuszeni w pełni przejść do Umbrala, gdzie poza mocniejszymi przedmiotami czeka też niesłabnące zagrożenie. Im dłużej pozostajemy w świecie duchów, tym więcej punktów doświadczenia zbieramy, jednak gdzieś tam o naszej obecności dowiaduje się tajemniczy byt, który zaczyna na nas polować i jest w stanie zabić jednym atakiem niezależnie od tego, jak bardzo rozwinęliśmy swoją postać. Jeśli macie skojarzenia z serią Legacy of Kain, są one jak najbardziej słuszne.

Obecność niematerialnego świata można wykorzystać także w trakcie walki – wydostając z wroga jego duszę i atakując ją, chwilowo zapewniamy sobie nad nim przewagę. Gra aktywnie dba o to, byśmy skakali między światami, przyklejając dziwaczne embriony, które mogą na przykład leczyć bossa lub zapewniać mu dodatkową odporność na nakładane statusy. Widać, że dwa światy to coś, nad czym mocno pracowano i z pełną odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że to najbardziej dopieszczony aspekt Lords of the Fallen. Pochwalić trzeba też pomysł ze specjalnymi sadzonkami, które da się posadzić i stworzyć sobie w wybranych miejscach punkt kontrolny, gdzie można podróżować, by odpocząć i odnowić zasoby.