Recenzja gry Wolcen – diablo trudna miłość

Tam gdzie kończy się gra, zaczyna się zabawa!

Na szczęście Wolcen oferuje coś jeszcze poza festiwalem przemocy, porządnym lootfestem i rozwojem postaci. Oferuje jeszcze więcej przemocy, rozwoju i lootfestu! Kiedy dotrzemy do finału kampanii – porządny endgame czas zacząć. To, co w Diablo 3 pojawiło się dopiero wraz z rozszerzeniem, tutaj mamy od razu. I w dodatku spięte tak jakby klamerką fabularną. Tryb Champion of Stormfall Wolcena to kawał dobrej, projektanckiej roboty. Ruszamy do boju w dwóch wariantach – zlecenia i ekspedycji.

Zlecenia mają różny przebieg. Czasem chodzi o bossa, czasem o kilku konkretnych przeciwników, oczyszczenie kapliczek czy jakiegoś potworka. No, klasyka. Ekspedycje to właściwie rifty z Diablo. Zaprowadzamy porządek na mapie, aż zapełnimy pasek, a potem idziemy spuścić łomot wielkiemu złemu gospodarzowi planszy. Albo on nam, bo pokonanie bossa wcale nie jest takie łatwe. Endgame Wolcena jest trudny, wymaga skupienia i refleksu oraz oczywiście sensownego budowania postaci. Jeśli tu dotarliśmy, to już przepadliśmy. Gra wciągnie nas jak bagno i znowu, jak za dawnych lat, będziemy szukać przeklętej wymarzonej zbroi.

Co interesujące, całość spina ciekawy, prościutki, ale angażujący system rozwoju miasta – i zarazem kolejny aspekt rozwoju postaci. Miejsce, którym się opiekujemy, zapewnia konkretne wzmocnienia. Jednym z bardziej praktycznych jest kolejne gniazdo na umiejętności, ale na tym atrakcje się nie kończą. Premii pojawia się tu dużo i musimy się dobrze zastanowić, na co pracujemy najpierw. Konstrukcja kolejnych budowli kończy się po kilku odbytych ekspedycjach. To bardzo ładnie zazębiająca się mechanika. Zachęca do następnych „fuch”, a nasza potęga rośnie nie tylko dzięki poziomowi doświadczenia, ale i rozsądnej rozbudowie miasta.

Żeby było zabawniej i odrobinę bardziej wkręcająco – w tych misyjkach nadal rozwija się fabuła. To już proste miejskie wątki o przepychankach między rodami i umacnianiu naszej pozycji, ale sprawiają trochę radochy. A skoro przy historii jesteśmy...

(Edge) Lords of Mayhem

Wolcen to jeden z niewielu hack’n’slashy, w których angażujemy się w snutą w grze opowieść (z nowych produkcji tylko Children of Morta zostawia go pod tym względem w tyle). Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda tu sztampowo. Herosi „więksi niż życie” i armia quasi-warhammerowych stalowych żołnierzyków maszerują nakopać demonom. A my pośród nich. Żeby było zabawniej, każda możliwa nazwa umiejętności brzmi jak z notatek mrocznego piętnastolatka lub zespołu deathmetalowego. „Cringe” jest silny w tym klimacie.

Okazuje się jednak, że to sprytnie pomyślany scenariusz. Spójny. Ostra epicka konwencja opowieści o pancernych twardzielach idealnie pasuje do radosnego wyrzynania plugastwa. Przy tym podniosłym sztafażu fabuła autentycznie angażuje i bawi. Wszystko dlatego, że scenarzyści podeszli do sprawy z dystansem, napisali niezłe dialogi i stworzyli ciekawych bohaterów. Odbiera się to wszystko trochę jak bombastyczne kino akcji z lat 80. i 90. Naturalnie okazujemy się kimś wyjątkowym i istnieje szansa, że możemy nakopać temu złemu, kimkolwiek jest, ale charakter głównego bohatera (lub bohaterki) ratuje całość przed banałem.

Protagonista to taki pyskaty, ironiczny zawadiaka o sympatycznym głosie. W dodatku nie jest sam. Historia ma jeszcze jeden istotny filar. Wątek rodzinny. Tak, tak, w środku tej opowieści są nasi bliscy, dzieci Hemlocka. Zaczynamy jako jedna z trójki przygarniętych i wyszkolonych przez Wielkiego Inkwizytora sierot. Więź między rodzeństwem oraz ojczymem to serce tej historii. Serce, które bije żywo. Hemlock budzi respekt i ma istotną rolę do odegrania. Mamy jeszcze twardogłowego, wojowniczego brata Edrica oraz moją absolutną faworytkę – nieobliczalną, ale niesamowicie lojalną Valerie. Przez wiele misji towarzyszy nam jedno z nich i... gra wiele by bez tej radosnej, patologicznej rodzinki straciła.

Choć nie możemy wpływać na umiejętności i ekwipunek towarzyszy, mocno się z nimi zżywamy. Rozmowy między rodzeństwem pełne są pyskatych zaczepek, ale też zaufania i ciepła skrytych za szorstkim obejściem. Widać, że bohaterowie mają jakiś charakter, że wiele razem przeszli. Więź między głównymi postaciami jest autentyczna i generuje żywą dynamikę. A Val to prawdziwy diamencik, chyba najwdzięczniejszy kompan z występujących w popularnych hack’n’slashach. To ten typ wojowniczki, która wparowuje we wrogów z żelastwem w garści, gdy my kończymy pytać, czy nie przydałby się jakiś plan. Nie da się jej nie lubić.

Za sprawą takich atrakcji fabuła Wolcena przypomina seans z Con Air, Bez twarzy czy z filmami Johna Woo. Mnóstwo radości i trochę serca. Żeby było ciekawiej, w połowie drugiego aktu atmosfera gęstnieje, robi się mrocznie i niepokojąco. Twórcy dla urozmaicenia dorzucili przyprawiający o dyskomfort body horror i przeciwnika, który tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że zbiorowa jaźń nie jest najszczęśliwszym pomysłem, na jaki wpadła ludzkość. A to wszystko podane w kilku interesujących, niejednoznacznych – początkowo, bo wiadomo, że skończy się jatką – interakcjach z naszym bohaterem. Tak, Wolcen Studio stara się rozruszać skostniałe schematy, które grzechoczą przy skojarzeniach z diabloidami.

Wielka szkoda, że ostatni akt ucięto brutalnym cliffhangerem, który zostawia nas praktycznie w środku kluczowej akcji, za to bez odpowiedzi (i to mimo iż endgame ma miejsce pół roku po wydarzeniach z kampanii).

Zapłaczmy nad CryEngine’em

Jeden z największych atutów Wolcena stanowi przyczynę jego problemów. Przynajmniej na razie. Twórcy porwali się bowiem na świetny, ale trudny do opanowania silnik – CryEngine. To potężne narzędzie, które w sprawnych rękach czyni cuda. Wydaje się jednak, że w pełni panują nad nim jedynie jego autorzy, czyli CryTek. Widać, że Wolcen Studio także ma kłopoty z okiełznaniem tej bestii.

W przybliżeniu i na filmikach wyłazi nieporadność deweloperów. Bohaterów zaanimowano dość drętwo i biegają z gracją słoni – choć paradoksalnie nie przeszkadza to w odczuwaniu potęgi uderzeń podczas walki. Nie we wszystkich przerywnikach ożywiono też twarze. Czasem postać po prostu stoi i kiwa głową, a głos leci jakby z offu. Na szczęście aktorzy brzmią bardzo dobrze, co ratuje sytuację (podobnie jak naprawdę przyzwoita muzyka). Tę drętwotę przykrywa ogólna uroda gry. Otoczenie, sylwetki, elementy ekwipunku są estetyczne, zaś potwory momentami tak obrzydliwie sugestywne, że aż nas skręca. Środowisko mogłoby być tylko bardziej urozmaicone, bo poza pustynią mamy tu po prostu klasyczne jaskinie, lasy, twierdze, miasto i ruiny. Ale idzie z tym żyć.

Natomiast stan techniczny sprawia, że granie w Wolcena to rosyjska ruletka. Pośpiech, modyfikacja koncepcji tej produkcji i trudny silnik – przyczyn takiego stanu rzeczy jest sporo. Ale to nie usprawiedliwienie. Osobiście natrafiłem na kilka błędów i tylko jeden utrudniał mi grę. Musiałem kilkakrotnie resetować Lords of Mayhem i powtarzać pacyfikację lokacji, by rozmowa z NPC wreszcie ruszyła. Prócz tego parę razy Val atakowała powietrze i generalnie kolizjami rządziła czasem bardzo dziwna logika. Wydaje mi się jednak, że i tak gra obeszła się ze mną łagodnie.

Graczom wokół ginęły zapisy postaci, przedmioty ze skrzynki i doskwierały problemy z rozdysponowaniem punktów na drzewku pasywów. Do tego dochodził błąd, który umożliwiał zostanie milionerem przez duplikowanie klejnotów. Kłopoty na łączach dopadły społeczność z mocą epidemii – przypominały te z czasów, gdy startowało Diablo 3. Serwery nie wytrzymały, a twórcy, choć walczyli o sukces, nie spodziewali się jego rozmiarów.

Tryumf serca nad rozumem

I wiecie co? Wolcen Studio absolutnie zasługuje na kredyt zaufania. W jego grze widać pasję, zaangażowanie i świeże spojrzenie na formułę hack’n’slashy. Na razie to po prostu sprawna, delikatna ewolucja z paroma fajnymi rozwiązaniami, przemyślanym systemem rozwoju i angażującą historią. Jeśli twórcy po pierwszym sukcesie nie spoczną na laurach i dotrzymają obietnic, Wolcen znajdzie się w panteonie współczesnych hack’n’slashy obok Path of Exile – już wygląda lepiej, jest żywszy (choć dużo mniejszy). Mimo wielu błędów daję mu siedem z plusem. Za dużo tu radochy z rąbania i zbieractwa, za dużo pasji i pomysłów, by to zignorować. I ta pasja udzieliła się graczom spragnionym dynamicznego hack’n’slasha. Na razie jesteśmy w stanie autorom wiele wybaczyć i czekać na poprawę. Na razie wygrywa serce.