Recenzja gry Wiedźmin 3 na Nintendo Switch – Brzydki? Tak. Grywalny? Jak cholera!

Nieprawdopodobnie układa się życie. Kiedy w 2015 roku wychodził Wiedźmin 3: Dziki Gon, nie pracowałem jeszcze w redakcji GOL-a. Czytałem pojawiające się w sieci (jak kolejne pytajniki na mapie) recenzje, ale przez myśl mi nie przeszło, że kiedyś dane mi będzie samemu oceniać złote dziecko CD Projektu RED. Oto więc jesteśmy, roku Pańskiego 2019, cztery lata po premierze oryginalnej wersji gry. Na rynku pojawia się Wiedźmin 3: Dziki Gon na konsolę Nintendo Switch, a ja otrzymuję zlecenie na Geralta.

Zlecenie wcale nie takie proste. O Wiedźminie napisano już chyba wszystko we wszystkich językach. Niemniej wydanie tej pozycji na przenośną konsolkę stanowi jakieś tam – małe, ale zawsze – wydarzenie. „Switcher” – jak szybko okrzyknięto przenośnego „Wieśka” – do niedawna był żartem i argumentem w scysjach fanów i przeciwników nowego sprzętu Nintendo. Ci drudzy mówili, że nie ma szans, aby Geralt trafił na hybrydowy system Nintendo, wskazując – nie bez racji – słabą specyfikację sprzętową. Tych pierwszych Witcher jakoś szczególnie nie zajmował, bo nie po to kupuje się konsolę od włoskiego hydraulika z Japonii, aby grać w multiplatformowe porty.

A jednak się udało! Wiedźmin 3: Dziki Gon, śladem Skyrima, wraz ze wszystkimi dodatkami trafia na konsolę Nintendo i – powiedzmy to od razu – okazuje się grywalny. Jasne, ten port to sztuka kompromisu. Ale sądzę, że to jednak kompromis jak najbardziej możliwy do zaakceptowania.

Grafika pocięta i zubożona, a i tak potrafi zrobić wrażenie – szczególnie na małym ekraniku.

Nietrzeźwy impresjonizm

Przed wyruszeniem na szlak musicie jeszcze skoczyć do sklepu. Nie uruchomicie bowiem digitalowej wersji Wiedźmina 3 na Switchu bez karty pamięci. Gra potrzebuje minimum 28 gigabajtów, których nie uzyskacie, kasując inne tytuły i zbierane przez lata screenshoty… Tak, ja próbowałem. Bądźcie mądrzejsi i do wydatku ponad 200 złotych dopiszcie jeszcze z 50 na kartę microSD. Albo po prostu kupcie grę w formie fizycznej – wtedy większość danych będzie zapisana na kartridżu.

Początek jest taki sam jak w pierwowzorze – innymi słowy, wsiąkniecie natychmiast.

Pierwsze wrażenie jest naprawdę dobre. Konsola odtwarza znane nam intro i przenosi do równie znanego menu gry. Już wówczas wydajemy z siebie okrzyk „wow”, bo odpowiedzialne za konwersję studio Saber dokonało tu istnego cudu. Nie, grafika nie jest ostra jak żyleta, ale – prawdę mówiąc – spodziewałem się, że będzie znacznie gorzej. Tymczasem to, co widzimy, to stary dobry „Wiedźmak”, tyle że ze zdrowo przyciętą oprawą: zmniejszoną rozdzielczością, ograniczonym stopniem renderowania i mniejszym zakresem rysowania obiektów.

Pierwsze chwile w Kaer Morhen i Białym Sadzie oceniam więc jak najbardziej pozytywnie. To ten sam Wiedźmin, z tymi samymi cut-scenkami, animacjami, dialogami, gwintem i otwartym światem. Zachody słońca wciąż są ładne! Promienie odbijają się od jelców, głowic i brzeszczotów mieczy na naszych plecach, wiatr porusza drzewami, a NPC krzątają się w wioskach. Wszystko po staremu i jeśli nie graliście jeszcze w Wiedźmina 3, a przy tym nie potrzebujecie 50-calowego ekranu lub 4K w 60 klatkach na sekundę, to nawet się nie zastanawiajcie – dzieło CD Projektu RED w wersji na Switcha wystarczy Wam do Bożego Narodzenia.

Z kim rozmawia Geralt?

Geralt w Toussaint skwapliwie korzysta z wina, dlatego taki niewyraźny.

Zrobienie dla Was screenshota z walki było wyzwaniem. Niemal każdy obrazek był rozmazany i nieczytelny.

Ale – no właśnie – upchnięcie jednego z najlepszych RPG w historii gier na kawałku plastiku ma swoją cenę. Po paru godzinach eksploracji w Toussaint poczułem się tak, jakbym przed grą wypił dobry litr wódki. Ograniczony rendering robi swoje, więc świat jest rozmazany, zamglony i przypomina malarstwo impresjonistów. Dużo czasu zajmie Wam przyzwyczajenie się do ruchu, jeszcze więcej do walki – postacie są malutkie, napisy nad ich głowami nieostre, a przymglona głębia otoczenia potęguje wrażenie, jakbyśmy przed rozprawieniem się ze zbójami zdrowo Geralta upili.

Prawdziwym szokiem okazuje się jednak uruchomienie Wiedźmina 3 na telewizorze. Grając w ten sposób, wytrzymałem 2 godziny, a to i tak z poświęcenia dla recenzji. Widać bowiem wówczas wszelkie kompromisy – od zubożonych tekstur, przez niski framerate, rozmazane otoczenie i postacie, na doczytywaniu elementów kończąc (i to nie tylko tych dalekich, bliskie również się doczytują). Zdecydowanie lepiej czułem się, grając na samym tablecie niż na wersji stacjonarnej. Niewielki ekran konsolki ratuje sytuację – po pierwsze, łatwiej jest pogodzić się z kompromisami, trzymając w ręku małe urządzenie niezdolne pomieścić pełnowymiarowego RTX-a, a po drugie nasze oko nie rejestruje wówczas tylu bohomazów i doczytywania tekstur, które widać na większym ekranie.