South Park: Phone Destroyer Recenzja gry
Recenzja gry South Park: Phone Destroyer – zniszczenia umiarkowane
Serial South Park niedawno bezlitośnie wyśmiewał komórkowe gry typu freemium. Teraz słynna marka posiada w swoich zbiorach świeżutki, mobilny i darmowy tytuł, który musi zmierzyć się z rynkową rzeczywistością i oczekiwaniami fanów.
Rok 2017 to w pewnych kręgach rok Miasteczka South Park. Nowy sezon animacji utrzymuje wysoki poziom, długo oczekiwana gra The Fractured But Whole w końcu się ukazała i zaprezentowała od bardzo dobrej strony, a teraz przyszedł czas na mobilną pozycję z prawdziwego zdarzania. Czy South Park: Phone Destroyer może równać się ze swoim dużym bratem? Czy autorzy gry wzięli sobie do serca krytykę Matta Stone’a i Treya Parkera, twórców serialu, w odniesieniu do tego typu produkcji?
Karty na stół
- humor i southparkowy klimat;
- wygląda i brzmi jak należy;
- dobra mechanika zabawy;
- dużo darmowej zawartości;
- polska wersja językowa.
- konieczność bycia ciągle online;
- wciskanie na siłę PvP do trybu single;
- nie da się grać ze znajomymi;
- pay-to-win nadal istnieje.
I tak, i nie. Zanim jednak przejdę do istotnych bolączek wszystkich „darmowych” gier stawiających na mikrotransakcje, trochę twórcom posłodzę. Wielką siłą South Parku jest niepodrabialna atmosfera i moc wyśmiewania wszystkiego i wszystkich. Studio RedLynx (należące do Ubisoftu) czerpało pełnymi garściami z bogatego świata animacji i współpracowało z ludźmi stojącymi za sukcesem serialu. W konsekwencji Phone Destroyer to South Park pełną gębą – i całe szczęście!
Gra jest karcianką, w której rozbudowujemy i ulepszamy swoje talie, wykorzystując je potem podczas pojedynków. Główne danie stanowi całkiem rozbudowany tryb dla jednego gracza posiłkujący się fabułą nieodbiegającą daleko od tego, co widzieliśmy w Kijku Prawdy i The Fractured But Whole. Dzieciaki z miasteczka kłócą się o to, w co teraz mają się bawić. Jaka stylistyka będzie super? Chrześcijanie kontra Żydzi? Roboty kontra kosmici? Cartman decyduje za całą grupę – bawimy się w kowbojów i Indian, bo Nowy Dzieciak (czyli gracz, oczywiście) jest najlepszy w używaniu telefonu i tylko dzięki niemu zabawa będzie miała sens. W następnej scenie Cartman dzwoni do nas, telefon trzeba odebrać i wysłuchać tego, co chłopak ma do powiedzenia (bardzo sprytny pomysł, swoją drogą). I tyle. I walczymy. Na śmierć i życie, ma się rozumieć!
Stan Cartmana Kennym pogania
W South Parku wszystko jest przepuszczone przez filtr wyobraźni dziewięciolatków i podwórkowe zasady. Stroje wojowników i bohaterów to kombinacja rzeczy, które można znaleźć w garażu (np. Clyde-Obcy ma głowę niczym ksenomorf, tyle że zrobioną z czterech czarnych rowerowych hełmów nałożonych jeden na drugi). Ach, no tak – kowboje kontra Indianie szybko przeradzają się w coś dużo bardziej pokręconego – pojawiają się piraci, cyborgi, a później także bohaterowie fantasy i prawdziwe bóstwa.
Można się uśmiechnąć, szczególnie że fabuła jest przetykana krótkimi filmikami, a w trakcie całej gry jesteśmy obecni na grupowym czacie, gdzie chłopcy obrzucają się wyzwiskami i komentują walkę (Nowy to straszna szmata, bo właśnie pobił dzieciaka na wózku, czyli Timmy’ego, i tak dalej). Całość otrzymała kinową rodzimą wersję, bez większych błędów – jedynie marine został źle mianowany po polsku marynarzem, a przecież mówimy tu o kosmicznym żołnierzu, którego broń strzela biologicznymi pociskami (czyli moczem zmieszanym z sokiem ze śmieci).
Powyższy, bardzo istotny, element gry został zrealizowany naprawdę dobrze. Atmosferze wtóruje bardzo udane audio (głosy i muzyka) oraz grafika, która odważnie pokazuje miasteczko w pełnym trójwymiarze, serwuje ładnie narysowane portrety na kartach, a bohaterowie są żywcem wyjęci z serialu. Szkoda, że na zbliżeniach tekstury tła lub postaci brzydko się rozmazują, ale na szczęście na ekranie telefonu nie wygląda to aż tak źle jak na wstawionych do tekstu obrazkach. Problemy pojawiają się, gdy naprawdę zaczynamy grać.
Gra numer 10
Phone Destroyer jest już dziesiątą grą bazującą na marce South Park i drugim tytułem „komórkowym”. Pierwszą mobilną produkcją był South Park 10: The Game, prosty platformer wydany ponad 10 lat temu. Prócz tego w zestawie znajdują się:
- FPS South Park z 1998 roku;
- wydany kilka miesięcy później zestaw minigierek Chef’s Luv Shack;
- najprawdziwszy pinball autorstwa Segi;
- lepszy-niż-się-można-było-spodziewać South Park Rally z 2000 roku;
- dwie xboksowe gierki: Let’s Go Tower Defense Play! oraz Tenorman’s Revenge;
- dwa duże RPG, które są Wam dobrze znane: Kijek Prawdy i The Fractured But Whole.
Się gra, się ma!
Mechanika zabawy została mocno zainspirowana (by nie powiedzieć „skopiowana”) tym, co znamy z gry Clash Royale. Podczas starcia dysponujemy talią 10 kart – są w niej bohaterowie o różnym stylu walki, ataki obszarowe oraz siły pomocnicze w rodzaju stada szczurów, które ma mało zdrowia, ale zawiera 5 osobnych jednostek atakujących chmarą. Rzucanie kolejnych kart uzależnione jest od powoli rosnącego paska energii – maksymalnie można mieć 10 punktów tejże, a karty kosztują od 2 do 5 punktów. Trzeba więc mądrze korzystać z zasobów i nie wykładać wycenionego na 4 punkty czaru „błyskawica”, jeśli nie jest on w stanie zabić jednego bohatera wartego tylko 2 punkty.
Cała taktyka starcia opiera się na poznawaniu mocnych i słabych stron wszystkich postaci. Przykładowo – wszelkie wcielenia Cartmana to tanki, powolne, z dużą ilością HP, ale zadające stosunkowo mało obrażeń. Taki Ike zaś to asasyn – bardzo szybki, siejący zniszczenie, ale umierający po otrzymaniu dwóch ciosów. Wszyscy bohaterowie nadają się do czegoś (atakowanie tylko szefa stojącego po drugiej stronie pola, ataki obszarowe, osłabianie mocy przeciwników etc.) i wielu z nich posiada moc specjalną, którą da się aktywować kilka razy podczas starcia. Przebijanie się przez kolejne epizody (po 5 walk każdy, ale można je powtarzać celem zdobycia lepszych nagród) sprawia frajdę – byłem zainteresowany, jaka kolejna kreatura (czyli przebrany chłopiec) pojawi się w roli końcowego bossa. Fani serialu na pewno będą zadowoleni.
Nikt natomiast nie będzie zadowolony z kilku rzeczy, które Phone Destroyer traktuje jako niezbędne elementy zabawy. Żeby w ogóle zacząć, trzeba połączyć się z internetem – nie ma grania offline (przy okazji: niecałe 50 MB pobierane ze sklepu Google Play szybko przeradza się w ponad 450 MB pamięci urządzenia). Sama gra z kolei teoretycznie posiada dwa tryby – kampanię i PvP, ale w złośliwy sposób wymusza korzystanie z PvP także podczas poznawania historii dla jednego gracza.
Co kilka pojedynków pojawia się wymóg rozegrania jednego, trzech, siedmiu meczów PvP pod rząd, by móc rozwinąć akcję. Bardzo słaba zagrywka, szczególnie w kontekście mikrotransakcji (ale o tym za chwilkę). Największym grzechem trybu online jest jednak zupełny brak możliwości zabawy ze znajomymi. Gra zawsze losuje przeciwnika i nawet fajna opcja założenia drużyny, w której mamy okazję komunikować się i wymieniać kartami, nie pozwala oddać się rozrywce z przyjaciółmi. Krecha jak stąd do Kolorado.
Płać i płacz?
No i dochodzimy do najważniejszego elementu dla wielu graczy – okrutnego pay-to-win. W odcinku serialu zatytułowanym Freemium Isn’t Free wyśmiana została koncepcja tworzenia „darmowych” gier na komórki, bo każda z nich opiera się na tym samym schemacie: każe graczowi wykonywać proste czynności, chwali go, wprowadza fikcyjną walutę i zmusza do kupowania jej za prawdziwe pieniądze. Spłucz i powtórz. Phone Destroyer na szczęście posiada mnóstwo zawartości darmowej (odnawialne pakiety kart, nagrody za pojedynki, kasa za uzyskane osiągnięcia), dzięki którym można sobie radzić, ale ma to mniejsze znaczenie podczas pojedynków online.
Gra zawsze losuje przeciwnika na podobnym poziomie, jednak wystarczy, by ten ktoś za prawdziwe pieniądze ulepszył sobie kilka kart i jeśli tylko różnica leveli nie jest większa niż jeden, to taki oponent ma łatwiej. A że PvP stanowi integralną część zabawy, można utknąć w kampanii na długie godziny, nie będąc w stanie pokonać wymaganej liczby graczy. Co prawda nic nie jest zablokowane permanentnie i nie wymaga używania realnej waluty, niemniej tytuł zyskałby na odseparowaniu trybu kampanii i online. Wówczas każdy grałby tak, jak mu się podoba. Wspomnę jeszcze o doniesieniach z różnych zakątków internetu, jakoby Phone Destroyer pozwalał na zabawę oszustom potrafiącym spamować kartami bez uwzględnienia paska mocy.
Epilog
South Park: Phone Destroyer działa dobrze i płynnie na telefonie HTC Desire 530 z Androidem 6, ale zdarzyło mu się wyjść do pulpitu w losowych momentach, choć na szczęście nigdy podczas walki. Trafiłem też na zerwane połączenie w trakcie pojedynku PvP, które zaowocowało natychmiastową przegraną i zawieszeniem – pomogło wymuszenie zamknięcia aplikacji.
Mobilny South Park robi dobre wrażenie, jednak cierpi z powodu złych decyzji gameplayowych. Tryb online nie powinien być w żaden sposób połączony z kampanią dla jednego gracza (poza zdobywaniem kart w toku kampanii i odblokowywaniem ich do walk w sieci) i już efekt byłby dużo lepszy. Widać, że gra ma potencjał i opcji rozwoju jest mnóstwo. Chciałbym, aby twórcy to wykorzystali i dopracowali swoje dzieło na tyle, na ile jest to możliwe. Ja w Phone Destroyera na pewno jeszcze trochę pogram, ale z racji zerowego zainteresowania pojedynkami PvP pewnie w końcu zrezygnuję. Jeśli jesteście nastawieni na kopanie tyłków innym graczom, spokojnie możecie do końcowej oceny dodać przynajmniej jeden punkt.
O AUTORZE
Z mobilnym South Parkiem spędziłem kilka godzin, a z animowanym South Parkiem spędziłem kilkanaście lat. Jeśli tylko mogę, unikam grania online, rywalizacja z innymi graczami w ogóle mnie nie interesuje. Single player ponad wszystko! Jestem fanem serialu, duże gry RPG wykorzystujące tę markę (Kijek Prawdy i The Fractured But Whole) uważam za jedne z najciekawszych i najbardziej satysfakcjonujących produkcji ostatnich lat, zaś Phone Destroyer jest prawdopodobnie i najbardziej złożonym tytułem mobilnym, z jakim miałem do czynienia.
ZASTRZEŻENIE
Grając w darmową pozycję South Park: Phone Destroyer, nie wydaliśmy ani złotówki.
