Recenzja gry Agony - piekło nudy i przeciętności

Krąg trzeci – bezlitosna bezcelowość

Skakanie duszą między ciałami szybko odziera grę z jej strasznego, horrorowego klimatu. Początek jest bez zarzutu. Czujemy się przytłoczeni, zagubieni, a sugestywne odgłosy tła potrafią wywołać ciarki. Podobnie jak chowanie się w labiryncie przed pierwszą cycatą demonicą. Ale gdy okazuje się, że każda śmierć to tylko chwilowe utrudnienie, bo wystarczy opętać jednego z wielu innych nieszczęśników (ważne: po uprzednim zdjęciu mu worka z głowy, bo dusza włazi do ciała przez oczodoły), strach mija momentalnie.

W późniejszych etapach gra pozwala też opętywać demony. Z jednej strony to fajne urozmaicenie, które daje chwilowe poczucie siły. Z drugiej – motyw bywa irytujący, bo demony potrafią tylko niszczyć i nie wykorzystamy ich do kluczowego dla rozgrywki rysowania znaków. Opętanie to jest też ograniczone czasowo. Gdy się kończy, najłatwiej skoczyć takim potworem w przepaść, by usunąć go z planszy, odzyskać duszę i spokojnie opętać kolejnego człowieka. No chyba że źle zorientujemy się w przestrzeni, ludzi nie będzie w pobliżu i będziemy musieli wczytać ostatni automatyczny zapis.

Twórcy Agony z wielkim oddaniem podeszli do kreowania wizji piekła, bo zagubienie duszy w przepastnych czeluściach rzeczywiście przekłada się na zagubienie u gracza. Wiele z wyzwań, przed jakimi stajemy, jest nieczytelnych. Wskazówki na temat tego, dokąd należy się udać (mimo obecności magicznej linii przeznaczenia, która wskazuje właściwą ścieżkę), są bardzo umowne, a czasami po prostu nie istnieją, przez co miotamy się z kąta w kąt, szukając miejsca do przeprowadzenia kolejnej interakcji.

A już biada wszystkim grzesznikom, jeśli gra postanowi się zepsuć. Dobre 30 minut zajęła mi sekwencja w dziwacznym, narkotycznym lesie, na końcu którego trzeba było otworzyć za pomocą symbolu kolejne przejście. Wielokrotnie wykorzystawszy wszystkie możliwe kombinacje, po zajrzeniu w każdy zakątek mapy i kilkunastu zgonach w końcu się poddałem. Dopiero gdy poszperałem w internecie i uruchomiłem Agony na nowo, odkryłem, że zrobiłem wszystko dobrze, tylko gra tego nie zauważyła. Dzięki, gro!

Krąg czwarty – błędy

Powyższy przykład jest jednym z dwóch poważnych, które nie pozwoliły mi rozwinąć fabuły. Innym razem zamiast scenki przerywnikowej pojawiała się ciemność i tu znowu ratunkiem okazało się wyjście z gry. Oczywiście wcześniej pokonywałem drogę od punktu kontrolnego kilka razy, licząc na sukces (wierzcie mi, nawet najładniejszy kawałek mapy znudzi się, jeśli przemierza się go po raz piąty z rzędu). Chyba zapomniałem, że jestem w piekle i moje starania są z góry skazane na porażkę.

Agony potyka się także w innych kwestiach – detekcja kolizji postaci i otoczenia kuleje, co najdziwniej wygląda w przypadku stwora składającego się tylko z rąk. Gdy taki delikwent wejdzie na wąską kolumnę, przykleja się do niej środkiem, a wszystkimi odnóżami „chodzi” po nicości – powinniśmy się bać, a parskamy śmiechem. Poza tym zdarza się, że tekstury się popsują albo że nasza postać zablokuje się na jakiejś nieznaczącej wypustce pod nogami. Nic strasznego, ale tego typu drobnostki zmieniają podróż przez piekło w farsę.

Krąg piąty – jasność wśród ciemności

Narzekam i narzekam, ale nie jest tak, że w Agony zawiodły wszystkie elementy. Projekt piekła jest zacny. Tylko tyle i aż tyle. To, czym twórcy chwalili się wszędzie, na pochwały najczęściej rzeczywiście zasługuje. Mapy są przedziwne, obleśne, zaskakujące i pieczołowicie przygotowane. Za każdym razem, gdy już zaczynałem czuć znużenie kolejnymi wrotami z zębów i flaków, następowała pobudzająca zmiana klimatu.

Ostatecznie okazało się też, że te szeroko komentowane kontrowersje nie są wcale takie straszne. Ot, nagość i tortury, które wielokrotnie widziało się w kinie w odpowiednio krwawym horrorze. Nie zrozumcie mnie źle, Agony to nie jest piknik, dzieją się tu rzeczy potworne, ale nie takie, z którymi byśmy nie mieli do czynienia już wcześniej. Z czasem zresztą gracz uodparnia się na to wszystko.

Podobały mi się także projekty kreatur i porządnie wykonana warstwa dźwiękowa. Wszystkie mlaśnięcia, chrupnięcia, piski, krzyki i inne bezeceństwa słyszane w tle w udany sposób budują atmosferę, a muzyka nie pozostaje daleko w tyle.

Wielka szkoda więc, że na każdego fajnego demona przypada pokraczny i błyszczący model człowieka męczennika. I że wiele ładnych detali jest schowanych we wspomnianych wcześniej ciemnościach. I że niektóre tekstury okazują się niegodne uwagi, jeśli są w bezpośrednim otoczeniu ładniejszych obiektów. I wreszcie, że pewne poziomy wyglądają jak chaotyczny zlepek wszystkiego na wszystkim, jak gdyby twórcom zabrakło inwencji zużytej na wcześniej wykreowane cuda.

Jest jeszcze jedna pozornie fajna rzecz, niestety – także obarczona wrodzoną wadliwością całego produktu. Poza trybem głównej historii Agony oferuje niespecjalnie ekscytujące hasanie po labiryntach celem uzyskania jak najlepszego wyniku (przeżyj jak najdłużej, zajdź jak najdalej) oraz odblokowujący się po ukończeniu gry tryb sukkuba.

Pomysł wydaje się rewelacyjny – pozwala wcielić się w spotkaną podczas gry postać lubieżnej sługuski Krwawej Bogini i przejść wszystko raz jeszcze w jej ciele. Tym jednak razem zmienia się podejście do zabawy, bo można atakować, otwierają się nowe ścieżki i część fabuły jest inna. Oczywiście więc musiano to zepsuć, wrzucając naszego sukkuba w te same ciemności i nie pozwalając ich niczym rozświetlić (w tej postaci nie możemy podnosić pochodni) – czy demon nie powinien doskonale widzieć w mroku? W ciele sukkuba błąkania mamy więc jeszcze więcej niż wcześniej, a i pozostałe wady są równie uciążliwe jak w standardowym trybie. Przechodzenie gry drugi raz nie ma więc sensu. Chyba że takie minimęczarnie to dla Was przyjemność i chcecie poznać każde z siedmiu (!) zakończeń.

Krąg sześć sześć sześć – koniec wszystkiego

Agony miało w talii świetne karty. Przedstawiona tu wizja piekła jest nawet lepsza od moim zdaniem do tej pory mistrzowskiego ostatniego poziomu Painkillera. Polacy w nowej, cyfrowej wersji zaprezentowali wszystko to, czym przez wieki straszono wiernych podczas kazań. Pod tym względem wyszło ciekawie. Niestety, osadzona w tym piekle gra nie jest warta naszego zainteresowania.

Agony potrafi być ładne, ale spomiędzy szwów wyłazi brzydota, a na ekranie widać głównie ciemność. Gra jest pomysłowa, niestety – żaden z pomysłów nie został zrealizowany w pełni. Działa dobrze i nie jest bardzo wymagająca w kwestii sprzętu, jednak straszy niedopracowaniem i błędami. Rok temu dostaliśmy nieudane Inner Chains, które czarowało projektem świata, ale zawodziło rozgrywką. Tu jest podobnie, pod ciekawą koncepcją kryje się niezbyt atrakcyjny średniak. Dzieło Polaków to dość ambitny projekt zatopiony w morzu przeciętności i nudy.