Ratchet & Clank: Quest for Booty - recenzja gry

Fajnym, uprzyjemniającym zabawę i urozmaicającym rozgrywkę patentem jest nowa funkcja poczciwego klucza francuskiego – podstawowej broni naszego bohatera. W wybranych miejscach Ratchet może przy jego pomocy wysuwać kładki, przyciągać platformy, zmieniać ich orientację z pionowej na poziomą. Dodanie nowej umiejętności, a nie nowej broni jeszcze raz pokazuje, na co tym razem postawili developerzy.

Broń – dużo o niej pisałem przy okazji Tools of Destruction. Tam było jej mnóstwo, niektóre egzemplarze bardzo przydatne, inne używane okazjonalnie, kilka mało funkcjonalnych, ale za to bardzo zabawnych, a część kompletnie bezużytecznych. Łącznie było tego prawie 30 rodzajów, a każdy z nich z możliwością pięciopoziomowego rozwoju. Na szczęście w przypadku Quest for Booty zrezygnowano z takiego skomplikowania arsenału. Oddano nam do dyspozycji tylko kilka rodzajów broni, a każda przydatna jest w określonych sytuacjach. Mamy granaty, standardowy pistolet, mamy dzidę rażącą elektrycznością stojących obok siebie wrogów. Jest moja ulubiona wyrzutnia rakiet z namierzaniem a’la Predator. Posiadamy również tornado sterowane wychyleniami sixaxisa oraz wyrzucaną antenkę, która razi wszystkich w okolicy. Dodatkowo każda broń już na starcie podniesiona jest do trzeciego poziomu, a jej ulepszanie jest niezwykle proste.

Fragmenty strzelane to w dużej mierze momenty, podczas których musimy odpierać kolejne fale przeciwników aż do zniszczenia czegoś lub kogoś istotnego. W tych właśnie akcjach możemy swobodnie podnosić poziom broni. Dużo fragmentów rozegramy w ciemniejszych miejscówkach. Wiąże się to z wykorzystaniem kolejnego nowego patentu – kluczem możemy chwytać zielone, fluorescencyjne ślimaczki. Przydają się w miejscach zamieszkałych przez nietoperze. Światło skutecznie je odstrasza.

Prawie jak Tomb Raider (zwracamy uwagę na napromieniowanego pana ślimaka)

Czasem trzeba takim ślimakiem rzucić w jakieś odległe miejsca, w które dopiero mamy zamiar się dostać. Te naturalne pochodnie są też nieodzowne, gdy posuwamy się do przodu po cienkich kładkach, mając pod sobą przepaść. Trzeba uważać – oświetlenie pokazuje fragment zdradliwej ścieżki jedynie pod naszymi stopami – bieganie ze ślimakiem odpada. Kluczem francuskim Ratchet podnosi też płonące skały z wnętrza Ziemi. Mają one ograniczoną żywotność, co daje kolejny nowy element zręcznościowy – trzeba jak najszybciej dostać się w miejsca, gdzie skały posłużą jako pociski otwierające drogę.

Ekonomia była ważnym elementem Tools of Destruction. Za zbierane zewsząd śrubki kupowaliśmy nowe pancerze, uzbrojenie i amunicję. Tu również jest ich cała masa, ale niestety praktycznie nic z nimi nie możemy zrobić. Spotykamy wprawdzie starego znajomego – Smugglera – ale, jak sam nam tłumaczy, jest na Merdegraw na wakacjach, więc swojego sklepu nie prowadzi. Zawieramy z nim jedynie dwie obowiązkowe transakcje za kwoty, które same wpadają nam podczas grania do kieszeni, a przed finałowym starciem możemy u niego zaopatrzyć się w jeszcze jedną, najsilniejszą, broń. Z jednej strony smuci okaleczenie gry pod tym względem, ale dzięki temu rozgrywka zyskuje na dynamice. Generalnie – mniej strzelania, więcej skakania.

Bohater musi rozwiązać kilka prostych logicznych zagadek w formie mini gier. Wszystkie oczywiście wpisują się w piracki klimat i są udane. Ratchet odgrywa na przykład pirackie melodie na organach, skacząc po piszczałkach. Albo sporządza drinki wg wiekowych przepisów. Pojawia się tu jednak utrudnienie dla młodszych graczy bez znajomości angielskiego. Przepisy podane są w formie rymowanek i opierają się na luźnych skojarzeniach. Zadania umiejscowione są w dobrych momentach i w odpowiedniej ilości – kolejny plus na koncie żółtego futrzaka.

Brakuje niestety jakichś sensownych dodatków typu znajdźki, bonusy do odkrywania, jakieś stroje, grafiki koncepcyjne. Brak również trofeów. To sprawia, że po przejściu nie mamy już konkretnych powodów, by wracać do tej przygody. Uwaga – teraz będzie podpowiedź dla Insomniac – taki tytuł jest wprost idealny do wprowadzenia trybu time trial. Bez zbytnich udziwnień i losowych sytuacji byłby świetnym materiałem do prześcigania się w biciu rekordów czasu skończenia gry. Mało roboty, a prawdopodobnie byłoby wielu chętnych do znalezienia się na szczycie rankingu.

Oprawa graficzna jest identyczna jak w Tools of Destruction. Etapy posiadają odpowiedni rozmach. Kolorowa wyspa jest niezwykle urodziwa, ocean wygląda bajecznie. Podziemne jaskinie są odpowiednio duże, z monumentalnymi budowlami w skale, z wrakami statków.

Prawie jak Uncharted

Cudownie sprawdza się nowy element, czyli zabawa oświetleniem. Ślimaki ślicznie pokrywają skały zieloną aurą, co odbija się również na twarzy Ratcheta. Muzycznie także bez zarzutów. Szalenie podoba mi się motyw przewodni, o którym pisałem wcześniej. Z chęcią położyłbym łapki na soundtracku z poprzedniej części, która ów kawałek zawierała.

Warto więc wydać 15 dolarów. Za cenę dwu biletów do kina mamy zapewnioną rozrywkę najwyższych lotów. Świetny pomysł z tematycznie (i klimatycznie) spójną przygodą, w perfekcyjnym wykonaniu, ze świeżymi i trafionymi pomysłami w warstwie rozgrywki. I mimo że po ukończeniu brak wyraźnych powodów, by do Ratchet and Clank Future: Quest for Booty wracać, to ja z bananem na twarzy jeszcze raz wskoczę w skórę żółtego futrzaka. W tym momencie wolałbym takie intensywne epizody co kilka miesięcy niż klasyczną grę, na którą trzeba czekać znacznie dłużej.

Prawie jak sequel

Zakończenie gry nie pozostawia niestety złudzeń – rozwiązanie zagadki zniknięcia Clanka dopiero w kolejnym dużym tytule, pod koniec 2009 roku.

Marcin „Cisek” Cisowski

PLUSY:

1. rewelacyjny stosunek ceny do jakości;
2. nowa, świetna przygoda w pirackich klimatach;
3. przewaga elementów zręcznościowych;
4. nowe patenty wyraźnie odświeżające rozgrywkę.

MINUSY:

1. zbyt łatwy rozwój broni podczas starć z odnawialnymi przeciwnikami;
2. jedna z zagadek wymaga od gracza znajomości języka angielskiego;
3. brak jakichkolwiek dodatków, które motywowałyby do ponownego ukończenia gry;
4. chcemy więcej!!!