Grumpa - recenzja gry

Gry dla dzieci rządzą się swoimi prawami, które często pozostają w jawnej sprzeczności z zasadami produkcji gier w ogóle. Niemalże każdą recenzję gry dla dzieci można by zaczynać od takiej właśnie smutnej myśli. Myśl ta bowiem jest smutna, gdyż szczególne te prawa to przede wszystkim olewanie młodego odbiorcy. Tajemnicą Poliszynela jest fakt, że dziecko, ilekolwiek by wcieleń za sobą nie miało, gust ma nie wyrobiony i stosunkowo łatwo je zadowolić kiczem, byle kolorowym. To zaś, czy jego gust zostanie będzie się rozwijał, czy zostanie bezpowrotnie zniszczony, zasługą jest zawsze ludzi dorosłych. Istnieją zatem dwa podejścia przy produkcji gier komputerowych dla dzieci. Pierwsze z nich każe robić takie gry dlatego, że żyć z czegoś trzeba, a robiąc coś dla dzieci nie trzeba się tak namęczyć jak dla dorosłych. Drugie nakazuje traktować dziecko jako pełnoprawnego odbiorcę, a nawet jeszcze odpowiedzialniej, gdyż jego percepcja dopiero raczkuje. A teraz dobra nowina: „Grumpa” należy do tego drugiego rodzaju, do gier, które są dla dzieci nie dlatego, że starszy gracz by ich nie kupił, ale dlatego, że dzieciom fajna zabawa się należy, przede wszystkimi.

„Grumpa”, najprościej rzecz ujmując, jest grą przygodową z elementami zręcznościowymi. Oto świat robaczków, na który składa się kilka sąsiadujących ze sobą wysp, atakują straszliwi piraci-szczury. Odważna biedronka (biedronek, gwoli ścisłości) decyduje się przypuścić zwiad na statku wroga, co przypłaca własnym życiem – zdąża jednak przed śmiercią wrócić do domu i przekazać swojemu synowi, tytułowemu Grumpie, wieści o niebezpieczeństwie. Ponieważ wszyscy mieszkańcy wysp w obliczu tak wielkiego zagrożenia pozamykali się w podziemnych norach-schronach, to do Grumpy będzie należeć misja ocalenia świata robaczków. Jego ojciec umierając zdążył poinformować syna o tym, jak niezwykłym bohaterem był jego dziadek i o tym, że gro swojej siły czerpał z czterech mocno magicznych przedmiotów składających się na jego rynsztunek: Rękawic Mocy, Pasa Siły, Tarczy Obrony oraz Miecza Potęgi. Wszystkie one zostały ukryte przez walecznego dziadka na wyspach, w trudno dostępnych miejscach i do Grumpy należeć będzie misja ich odnalezienia, jeśli ma mieć jakąkolwiek szansę w starciu z przerażającym wodzem piratów.

Aby schedę po dziadku skompletować, Grumpa zmuszony będzie zwiedzić nie tylko tropikalne wyspy, lecz również rozsiane po nich wioski, piramidy, nawet spory kawałek dna morskiego – wnętrza brzucha wielkiej ryby nie wyłączając. W podróży towarzyszyć mu mogą przyjaciele, których pomoc ogranicza się raczej do wygłaszania komentarzy oraz wydawania krzyków ze strachu, ale przynajmniej Grumpa nie cierpi katuszy samotności. Tu i ówdzie dzielny biedronek natknie się na pomniejszych piratów, z którymi będzie musiał stoczyć pojedynek. Jest z walkami związana pewna niewygoda, ponieważ poszczególne lokacje w grze pokazane są zawsze z jednej, nieruchomej kamery. Czasem więc zdarza się, że widok ten jest nie dość dobrze dobrany lub zbyt oddalony i w przeciwnika trudno mieczykiem trafić dlatego, że go słabo widać. Główną jednak rozrywką podczas podróży Grumpy pozostaje stosowanie się do klasycznego, przygodówkowego schematu znajdywania różniastych przedmiotów, a następnie właściwego używania ich w prawidłowych miejscach lub sytuacjach. Wielki plus należy się autorom gry za pomysł, dzięki któremu owo dopasowywanie jednych do drugich nie wymaga od grającego cierpliwości większej, niż by się po ośmiolatku spodziewać można. Otóż... ilekroć Grumpa napotyka na swojej drodze problem, tylekroć w jego głowie zaczyna się rysować jego rozwiązanie, a ponad nią pojawia się w dymku przedmiot albo kilka przedmiotów, które mu przyszły do tejże główki. W najprostszym przypadku, dla przykładu, biedronek podchodząc do kłódki myśli o kluczyku, zaglądając do studni rysuje mu się idea znalezienia pustego naczynia. Rozwiązanie to jest proste, oczywiste i sympatyczne, a przede wszystkim pozwala nacieszyć się całkiem rozbudowaną grą przygodową cokolwiek młodszym miłośnikom elektronicznej rozrywki.