Ci piękni Wanowie i ich wyuzdane obyczaje. Tajemnice God of War – co dalej z Kratosem?

Ci piękni Wanowie i ich wyuzdane obyczaje

Kto wykazał się uporem i pokonał królową walkirii, Sigurn, ten wie, że tymczasowo jej funkcję sprawowała Freja, bogini urodzaju i najpiękniejsza przedstawicielka panteonu nordyckiego. Przyznaję, czarownica z lasu brzydką córką karczmarza nie była, ale myśląc o Frei, miałem przed oczami raczej obraz Afrodyty wyłaniającej się z morskiej piany niż postać udręczonej matki po przejściach, która mieszka w chatce z żółwia. Odyn odciął jej skrzydła, przeklął i skazał na banicję zarówno ze strony Asów, jak i ziomków Wanów, którzy uznali ją za zdrajczynię, mimo że jej małżeństwo było czysto polityczne i gwarantowało pokój w odwiecznym konflikcie Wanów z Asami.

Gdy jednak Odyn wydobył od żony sekrety magii runicznej, uwięził ją w Midgardzie i rzucił klątwę zakazującą jej krzywdzić żywe istoty. Po rozsypaniu prochów w Jotunheimie dowiadujemy się od Mimira, że gdy eksplorowaliśmy rodzinne strony Faye, głowę odwiedziła Freja z prośbą o wskazanie miejsca, gdzie Odyn zostawił jej odcięte skrzydła. Jeśli wierzyć słowom najmędrszego z ludzi, ten wyjawił jej wszystko, co o skrzydłach wiedział. Mam zatem złą wiadomość dla każdego, kto nie cierpiał starć z walkiriami – w kontynuacji powróci przynajmniej jedna z nich. Pod wpływem klątwy, za to znacznie bardziej zdeterminowana.

Mimir słusznie się obawia, że przerwanie kręgu zemsty nie będzie łatwe. Szczególnie gdy Freja odzyska skrzydła walkirii i przychylność Wanów.

Według mitów Freja nie była jedynym zakładnikiem przetrzymywanym wbrew swej woli. Wraz z nią w niewolę do Asgardu udali się jej ojciec Njord oraz ukochany brat Frejr. Ich związek ma w źródłach znamiona nie tylko miłości bratersko-siostrzanej, lecz przede wszystkim kazirodczej. U Wanów miały bowiem panować nieco luźniejsze obyczaje niż w reszcie światów. Wanaheim leżał na uboczu, „za morzem”, co spowodowało wytworzenie się swoistej flory i fauny (widok z okna chatki Frei pokazuje krainę Wanów rodem z futurystycznych okładek powieści science fiction), a także szczególnych stosunków społecznych.

Frejr i Freja byli owocami związku Njorda z własną siostrą. By utwierdzić się w przekonaniu, że niedaleko pada jabłko od jabłoni, wystarczy przeczytać fragment Połajanek Lokiego z Eddy poetyckiej, gdy ten wypomina Frei epizod łóżkowy z bratem. Po przybyciu do Asgardu każdy z zakładników został zmuszony do zawarcia zupełnie innych małżeństw, ale – jak to się mówi – mleko się rozlało i już do dzbanka nie wróci. Frejr, oprócz bycia panem urodzaju i zajmowania się nadwornymi skandalami, był także świetnym szermierzem i władcą Alfheimu, który otrzymał we władanie jeszcze jako dziecko.

Wanaheim przez mgnienie oka widzimy w oknie Frei. Być może świat Wanów będzie wyglądać właśnie w ten sposób.

Po przybyciu do Alfheimu trafiamy w sam środek wojny toczącej się między ciemnymi a jasnymi elfami. Natura tego konfliktu nie jest nam do końca znana, gdyż zamysłem twórców było pozostawić gracza po wyjściu z Alfheimu w stanie dezorientacji. Kto właściwie był tym dobrym? Ciemne elfy? Jasne elfy? Przywódca ciemnych, z którym mierzymy się na końcu wycieczki po światło potrzebne do uruchomienia Bifrostu, twierdzi, że popełniliśmy straszliwy błąd, opowiadając się po jednej ze stron. Jasne elfy zdają się nie zwracać na nas uwagi i rzeczywiście przypominają trochę narkomanów na głodzie, których za grosz nie obchodzi los otaczającego ich świata, tylko samo istnienie światła. W jednym z wpisów w dzienniku Atreusa przeczytać można, że „światło jest wszystkim”. To nie do końca prawda, bowiem podczas drugich odwiedzin w Alfheimie dowiadujemy się z kolei, że po wizycie naszych milusińskich elfy wyruszyły na poszukiwania ich zaginionego władcy Frejra.

Z Frejrem wiąże się brutalna historia miłosna, która ostatecznie doprowadzi go do śmierci podczas ragnaroku. Jako jedynego Wana, dodajmy, gdyż reszta plemienia starcie to ma przetrwać. W grze wedle wszelkiego prawdopodobieństwa będzie darzony pogardą przez Asów nie tylko dlatego, że jest Wanem. Przede wszystkim dlatego, że zakochał się w olbrzymce Gerdzie i zdobył ją jak na boga nordyckiego przystało: siłą i pogróżkami. Za miłość zapłacił pięknym magicznym mieczem, który był tak doskonałym narzędziem mordu, że walczył sam z siebie niczym osławione kije samobije. I tego właśnie miecza zabraknie mu podczas starcia z arcydemonem Surtrem. Arcydemon również ma miecz, tyle że ognisty. Ogromnej broni można się przypatrzeć, wykonując wyzwania w Muspelheimie – tak, to ten miecz wbity w ziemię.

Gdzie się podziali Tyr i Heimdall?

O nieco porywczym Thorze, którego spotykamy w ukrytym zakończeniu, pisałem szerzej w poprzednim tekście. Niewiele o nim wiemy, oprócz tego, że traci potomstwo, które w mitach odziedziczyło młot po ojcu i wyszło z ragnaroku bez szwanku. Sprawę dość mocno skomplikowali Kratos z Atreusem, ale zanim przejdziemy do największego oszusta wśród bogów, chciałbym kilka słów poświęcić jeszcze Tyrowi i Heimdallowi.

Tyr. Chyba jedyny bóg wojny, który pragnął pokoju.

Tyr chciał uchronić świat od dewastacji. Godził narody i kończył wojny. Pomógł olbrzymom ukryć Jotunheim przed bombą atomową Thora, Mjölnirem. Odyn przejrzał jego zamiary. Tyra zamordował. Koniec. Stary, dobry Tyr, prostoduszny naiwniaczek, bóg sprawiedliwości i słusznej wojny. Potomek olbrzyma, brat lub syn Odyna (to akurat nie jest jasno określone). Jego charakterystyczną cechą była naiwność, wskutek której stracił rękę z paszczy Fenrira. Wilka, którego bali się wszyscy Asowie. Tyr był jedynym, który zajmował się jego karmieniem i (prawdopodobnie) wychowaniem. Gdy wilk został spętany, między jego dolną a górną szczęką bogowie umieścili miecz, by już niczego nie odgryzł.

Pisałem o tym nieco w poprzednim tekście, ale nie zwracałem większej uwagi na fakt, że Tyr, bóg prawa i sprawiedliwości, po straceniu prawicy, stracił także wiarygodność prawną i nie mógł rozsądzać sporów. Gdyby jakimś cudem uniknął śmierci z ręki Odyna, byłby bogiem sprawiedliwości w rozsypce. Mając na uwadze nowe, pasujące do zachodniego odbiorcy realia gry, spędzałby czas, zapijając smutki i pogrążając się w nałogu, z którego wyrwać może go tylko stary przyjaciel wilk. Tyr podczas ragnaroku zabija wilka strzegącego piekieł, ale nie trzeba zbyt wiele wysiłku, by zamienić imiona wilków i wybrać oczywistego kandydata, zdradzonego przyjaciela, Fenrira. Scenariusz sam się pisze.

W podzięce za jego trud wszystkie narody wybudowały Tyrowi świątynię, służącą w grze za bramę do innych światów. Podróże nordyckiego boga wojny po owych innych światach są też ewidentną furtką do kontynuacji serii w innych mitologiach, ale to już temat na odrębny artykuł.

Za pośrednictwem podróży Tyra twórcy z Santa Monica zapowiadają poniekąd, gdzie toczyć się będą kolejne części przygód Kratosa. Od lewej strony od góry oko Horusa z Egiptu, następnie dobrze znana grecka omega, pod nią celtycki triskelion, a u dołu z lewej japoński tomoe.

Przy okazji międzywymiarowych wojaży nie sposób nie wspomnieć o Heimdallu, obdarzonym orlim wzrokiem i wrażliwym słuchem nadwornym strażniku Asów. Sądziłem, że jeśli Kratosa nie dojrzą kruki Odyna, to zrobi to właśnie ten święty strażnik. Był synem dziewięciu córek olbrzyma Aegira, mieszkającego w podwodnym pałacu. Szczegóły poczęcia Heimdalla nas nie interesują, tym bardziej, że córki były dziewiczymi falami morskimi, a jedna z nich kiedyś nawet powiła Thora. Nie interesuje nas również niezwykła chuć Heimdalla, który wprawdzie ludzi nie stworzył, ale nadał im hierarchię, płodząc w trzy dni protoplastów wszystkich trzech stanów: niewolników, chłopów-wojowników oraz królów. Pływając po jeziorach dziewięciu światów, mogliście zapewne natknąć się na złoto Aegira. Potomków królów i niewolników wprawdzie nie spotkaliśmy, za to kilku wygłodniałych kmieci – i owszem.

Przyznaje się Heimdallowi zdolność widzenia przyszłości i udzielania mądrych rad. Jedna z opisujących Heimdalla metafor wskazuje, że zginie „przebity uderzeniem ludzkiej głowy”. Cóż, gdym miał dar prorokowania i posiadł wszystkie tajemnice, udzieliłbym sobie mądrej rady i również nie wchodziłbym w paradę Kratosowi, który w nowej części przygód całkiem nieźle radzi sobie w walce wręcz.

Tym bardziej że Heimdall jest odwiecznym przeciwnikiem i przeciwieństwem Lokiego, z którym ma się zetrzeć w walce na śmierć i życie podczas ragnaroku.