Nowi mutanci. Recenzujemy filmy, których nie widzieliśmy

Nowi mutanci

Nowi mutanci to jakiś odosobniony przypadek, kompletny paradoks. W 2015 roku twórcy ogłosili zakończenie prac nad scenariuszem, aby potem regularnie opóźniać premierę filmu. Po drodze pojawiło się milion różnych zwiastunów, ale żaden z nich i tak nie powiedział nam nic szczególnego o dziele. Co więcej, materiały promocyjne pozostawiły widzów w rozkroku, raz obiecując horror, a raz zwykłą teen dramę. W rzeczywistości jest tak pomiędzy. Gdy nadeszła pandemia, a wraz z nią masa przełożonych produkcji, to Nowi mutanci nie musieli szukać usprawiedliwienia. Kolejne przesunięcie byłoby uzasadnione. Tymczasem twórcy twardo stoją przy dacie 28 sierpnia. Czyli co, to jednak nie Tenet uratuje kina?

Uważałbym z taką hipotezą, bowiem The New Mutants popełnia wiele grzechów przeszłości. Film oficjalnie nie przynależy ani do MCU, ani do byłego uniwersum Foxa z X-Menami – i nic w tym złego. Najgorsze jest to, że trochę zapomina o ich istnieniu, przez co znowuż musimy słychać tym samych formułek i śledzić te same fabularne schematy. Istnieje jednak pewna zasadnicza różnica, którą można uznać za spory plus. Ratowanie świata schodzi na dalszy plan, a najważniejsze stają się walki wewnętrzne głównych bohaterów. Znajdują się oni na terenie zamkniętego ośrodka (nie ma co sobie mydlić oczu – więzienia) i muszą uporać się ze swoimi największym koszmarami i słabościami. Motyw dosyć świeży pomimo wpisanego w konwencję banału.