Gerry. Klasyczne filmy, których nie da się oglądać

Gerry

Gus Van Sant stworzył opowieść, która miała nużyć. Jego celem było ukazanie dwójki zagubionych na pustyni mężczyzn muszących zmagać się z walką o przetrwanie, koniecznością przebywania jedynie we własnym towarzystwie i właśnie monotonią. Ten przewrotny zabieg udał się reżyserowi świetnie. Widz czuje się tak samo zagubiony jak tytułowi Gerry i Gerry. I tak samo znużony.

Na barkach Matta Damona i Caseya Afflecka spoczywała ogromna odpowiedzialność. Musieli oni we dwóch (w filmie nie pojawia się żaden inny aktor) udźwignąć ciężar pełnego metrażu. Oboje posługują się też swego rodzaju slangiem, językiem zrozumiałym tylko dla nich. Z tego zadania wywiązali się naprawdę znakomicie.

Eksperymentalna, minimalistyczna do granic możliwości formuła filmu zniecierpliwić jednak może najbardziej wytrwałych amatorów kina niezależnego. Choć wizualnie dzieło Gusa Van Santa to prawdziwy majstersztyk, fabuła z trudem mogłaby wystarczyć na film krótkometrażowy. Kiedy zaś rozciągnie się ją na prawie dwie godziny, szybko okazuje się, że największy problem Gerry’ego to po prostu przerost formy nad treścią.