Drzewo życia. Klasyczne filmy, których nie da się oglądać

Drzewo życia

Terrence Malick to jeden z tych reżyserów, którzy mogą nie kręcić sobie filmów kilkanaście lat, a potem powrócić nagle z pomysłem na niszowy wysokobudżetowy dramat i szybko skompletować prawdziwie gwiazdorską obsadę. Tak było właśnie w przypadku Drzewa życia. Brad Pitt udowodnił wówczas kolejny raz, że wcale nie musi grać przystojnego chłopca, by pokazać aktorski kunszt, Jessica Chastain znakomicie zaś wcieliła się w jego tajemniczą żonę, panią O’Brien. Partnerował im zaś Sean Penn.

Wizualnie film to prawdziwy majstersztyk. Zarówno zdjęcia, jak i umiejętnie dobrana kolorystyka przyprawić mogą co wrażliwszych na doznania estetyczne widzów o prawdziwą ekstazę. Ale nawet to, co najpiękniejsze, może zacząć po pewnym czasie nudzić. Szczególnie kiedy reżyser niemal kompletnie rezygnuje z fabuły (albo przynajmniej rozciąga to, co mógłby opowiedzieć w 2-3 minuty, na cały metraż).