Forrest Gump. Klasyczne filmy, których nie da się oglądać

Forrest Gump

Zemeckis zrobił wielką przysługę wszystkim osobom zmagającym się chociażby z zespołem sawanta. Dzięki Forrestowi Gumpowi mogą oni uwierzyć, że są w stanie nie tylko normalnie funkcjonować w społeczeństwie, ale również odnosić wielkie sukcesy.

Z punktu widzenia kinomana czerpiącego informację o specyfice przypadłości Gumpa z innych źródeł sam film może się jednak wydawać pewnym uproszczeniem, jako że skupia się przede wszystkim na sukcesach tytułowego bohatera, niewiele zaś miejsca pozostawiając porażkom. Forrest łamie bowiem kolejne bariery, rzuca chwytliwymi aforyzmami i w każdej sytuacji potrafi znaleźć jakieś rozwiązanie. A nawet jeżeli nie, to ześle mu je któreś z Zemeckisowskich uosobień hollywoodzkiego deus ex mechina.

Przede wszystkim zaś na Forreście Gumpie przynudza irytująco naiwna konstrukcja fabularna. Owszem, wydaje się ona urocza w pierwszym fragmencie filmu, w drugim – obojętna, powtarzana zaś aż do końca filmu co niektórych skłonić może do nagłego zakończenia obcowania z historią dobrodusznego sawanta. Szczególnie kiedy reżyser zdaje się nie być pewien, czy tworzy parodię, komedię, czy może dramat. Mnie kompletnie wyczerpała opowieść o ciągnącym się w nieskończoność biegu Forresta. A Was?