Recenzja gry SpellForce 3 – jedna gra, dwa gatunki

Dwoista natura

Zgodnie z tradycją serii SpellForce 3 łączy dwie mechaniki rozgrywki – klasycznego RPG i RTS-a. W potyczkach i trybie multiplayer aspekt strategiczny z oczywistych względów wysuwa się na pierwszy plan, w kampanii udało się jednak zachować odpowiedni balans – niektóre zadania wykonujemy jedynie bohaterami, a gdy zarządzamy miasteczkiem w trybie RTS, możemy jednocześnie wypełnić szereg pomniejszych misji, dostępnych w zakamarkach mapy. To świetne rozwiązanie, stanowi bowiem cenne urozmaicenie rozgrywki i chroni przed wpadnięciem w rutynę. Niestety, konsekwencją formuły „2w1” jest pewne spłycenie obu elementów w porównaniu z „czystymi” przedstawicielami gatunków. Tak więc i RTS, i RPG występują tutaj w wersji „lite”.

Kontynent Eo jeszcze w całości.

„Rolplejowa” część SpellForce 3 nie zaskakuje żadną szczególną rewolucyjnością w stosunku do tego, co widzieliśmy w „dwójce”. Bohaterowie zdobywają punkty doświadczenia za zabijanie wrogów i zaliczanie misji, te zaś przekładają się na awans całej drużyny na kolejne poziomy. Wyższy poziom umożliwia zdobycie nowych umiejętności – zaklęć, modyfikatorów pasywnych czy specjalnych rozkazów bitewnych – oraz poprawienie statystyk postaci.

W boju dobrze sprawdza się patent z kołem szybkiego wyboru, które wywołujemy, kierując mysz na wroga i przytrzymując klawisz „Alt”. Czas wtedy zwalnia, a my możemy przejrzeć odporności i wrażliwości wroga oraz od razu dobrać zaklęcie czy atak specjalny, pasujący do profilu przeciwnika. Reszta interfejsu jest rozwiązana dość archaicznie, a kulminację tej „niedzisiejszości” stanowi okno ekwipunku, które po dwóch godzinach gry zamienia się w śmietnik. Szkoda też, że znikła opcja włączenia widoku TPP i bardziej swobodnego sterowania kamerą.

Na odkrycie czeka też mnóstwo podziemi.

Dużo więcej majstrowano przy sekcji RTS. Twórcom udało się w zręczny i spójny sposób połączyć dwie mechaniki – znaną z Age of Empires oraz z serii The Settlers. Z tej pierwszej zaczerpnięto rekrutację i dowodzenie wojskami, sposób rozmieszczania budynków oraz rozwój ratusza wpływający na całą osadę, jak przejście do nowej ery oraz ulepszanie technologii w różnych budowlach. Osadnicy (szczególnie część siódma) dostarczyli system transportu towarów pomiędzy przyczółkami, poszerzanie granic przez zdobywanie prowincji oraz pośrednie zarządzanie robotnikami i tragarzami.

Rezultat tej fuzji jest znakomity, tym bardziej więc szkoda, że na tak solidnym fundamencie koncepcyjnym twórcy wznieśli bardzo skromny dom. Możemy bowiem postawić jedynie około tuzina różnych budynków, a surowce ograniczają się tylko do jedzenia, kamienia, drewna, żelaza (wytwarzanego z rudy) i jednego surowca specjalnego, innego w zależności od frakcji. W efekcie rozbudowa osiedli zawsze przebiega według tego samego schematu i nie ma tu miejsca na realizację jakichś szczególnych koncepcji strategicznych.

Klasyczne okno postaci i mnóstwo ekwipunku.

A propos frakcji – tych mamy trzy – ludzie, orkowie i elfy. Armie stron różnią się między sobą dość znacznie, czego niestety nie można powiedzieć o zarządzaniu bazą. Jedyną różnicą jest tu inny surowiec strategiczny i budynki elitarne. Całość funkcjonowania osiedli pozostaje jednak taka sama.

Bitwy w SpellForce 3 to klasyczne ustawki, w których ciężko zdobyć się na taktykę rodem z Total Warów. Żołnierze rzucają się na siebie w mało zorganizowany sposób i klepią kogo popadnie. Istnieje system formacji, lecz jest on całkowicie bezużyteczny z dwóch powodów – po pierwsze, trudno w ogóle wygenerować formację, gdyż białe koła, oznaczające oddziały, są po prostu niewidoczne, po drugie, żołnierze niechętnie utrzymują ustalony szyk.

Pięknie tu

Trzeba przyznać, że oprawę graficzną SpellForce 3, cytując klasyczkę, „chyba Michał Anioł dłutem haratał”. Najnowsza część serii to wizualne arcydzieło, nucące wysublimowane melodie na strunach wrażliwości graczy na piękno. Stonowana, realistyczna kolorystyka budynków, tonąca w soczystej zieleni, rozległe lochy oświetlane ciepłą łuną pochodni oraz wspaniałe projekty poziomów, pełne detali i autentycznego trójwymiarowego ukształtowania terenu warte są wyciśnięcia ze sprzętu ostatnich potów (przy ustawieniach ultra 1080p mój laptopowy GTX 1060, 16 RAM-u i i7 6700HQ przez większość gry generował ok. 45 FPS-ów). Doznania graficzne wzmacnia świetna ścieżka dźwiękowa.

Daje się jednak we znaki pewien brak urozmaicenia stref klimatycznych. Gra toczy się w strefie umiarkowanej oraz pustynnej. Aby ujrzeć surowe zimowe krajobrazy, przyjdzie nam chyba poczekać na DLC, które – obstawiam – dorzuci do grywalnych frakcji krasnoludy.

Bitwy są dość chaotyczne.

Poziom techniczny omawianej produkcji jest póki co słaby, choć intensywne wysiłki twórców, praktycznie codziennie wypuszczających spore aktualizacje, dają powoli efekt. Zapewne prędzej czy później SpellForce 3 będzie już zupełnie wolne od większych baboli. Na tę chwilę jednak często natrafia się na problemy utrudniające rozgrywkę. Niekiedy w kampanii nie wystartuje jakiś skrypt, przez co nie można ukończyć misji, albo znikną towarzysze po wczytaniu „sejwa” lub postać zatnie się w jakimś dziwnym miejscu mapy.

Babole trapią też polską lokalizację. Wiele fragmentów dialogów i interfejsu jest nieprzetłumaczonych, czasem brakuje polskich znaków, a w głównym menu wciąż widnieją słowa „credits” i „multiplayer”.

Architektura pierwsza klasa.

Tu zaczyna się droga

SpellForce 3 to niezła gra, ciekawie rozwijająca koncepcję serii, przekonująca udaną hybrydową mechaniką i urzekająca niezwykłym wizualnym artyzmem. Choć do ideału nieco jej brakuje, przynosi nadzieję tym graczom, którzy lubią pełnowartościowe pozycje w „starym stylu”, a wszechobecne „uprzeglądarkowienie” strategii i rozprzestrzenianie się zarazy mikrotransakcji postraszyło ich widmem braku sensownych nowych produkcji. Ufam, że na bazie „trójki” powstaną ciekawe i wielokierunkowo rozwijające podstawkę dodatki, a inne studia znajdą w dziele Grimlore Games źródło inspiracji.